☘زمانی که ما در دوران #روزه_سکوت هستیم، 👈 یاد می‌گیریم چطور ذهنمان را ساکت کنیم، 👈 و مدیریت ذهن را در دست بگیریم. ☘حتی نیاز نیست ذکر بگویید و کاری خاصی انجام بدهید. 👈 فقط و فقط حس و حال خوب درون خودتان ایجاد کنید. ☘اگر خواستید ذکر هم بگویید، 👈 ترجیحاٌ آن ذکر درونی باشد، 👈 با صدای بیرونی نباشد، 👈 از درون شکر گزاری و ذکرتان را داشته باشید. ☘بعد از اینکه این حالت را تمرین کردید، 👈مدتی طول می‌کشد تا شما بتوانید، 👈#مدیریت_ذهنتان را کامل در دست بگیرید، 👈 اما امکان پذیر است. ☘هر زمانی که اراده کنید به ذهنتان بگویید؛ ساکت باش، ساکت می شود، 👈 و از اینجا انرژی های الهی، خودشان را نشان می‌دهند. ☘ تازه شما می‌فهمید که وقتی که گفته می‌شود؛ کلمة الله، یا کلمه‌ی خدا، 👈 چون خداوند خودش را در قالب کلمه یا حرف به نمایش می‌گذارد. ☘ما انرژی بسیار زیادی را با حرفهای بیهوده، ازدست می‌دهیم، 👈و با سکوت انرژی زیادی را ذخیره می‌کنیم. 👈و با ذکر و حرف‌های خوب، انرژی بسیار زیادی را تولید می‌کنیم. 🔹پس در زندگی تمرین کنیم که؛ 👈 به وقت ضرورت سخن بگوییم، 👈 و به مقدار نیاز سخن بگوییم. ☘ سخن گفتن بیهوده و حرف‌هایی که ما را به جایی نمی رساند، 👈 به جز اینکه بین من و دیگران تضاد ایجاد می‌کند، 👈و یک نوع انرژی منفی وارد زندگی من کند، چیزی ندارد. ☘خیلی از جدال‌های بین انسان ها با کم سخن گفتن تمام می‌شود. 👈 یعنی من اگر هر چیزی را نیایم دقیق مثل ذره‌بین بررسی کنم، و در موردش بحث کنم، جدل کنم، حرف بزنم، 👈 اختلاف بین انسان ها خیلی کمتر می‌شود. ☘ بسیاری از خطاها و گناهان و اشتباهات ما به خاطر این زبان است، 👈 و ای کاش من لال بودم و حرف های بیهوده از زبانم خارج نمی‌شد. 👈 چون بازتاب آن حرف‌های بیهوده در زندگی من، عصیانگر و نابود کننده است، 👈 و تمام انرژی الهی و معنوی من را از میان برمی‌دارد. 💚چقدر زیبا جناب مولانا می‌فرمایند که: 《این دهان بر بند تا بینی عیان چشم‌بند آن جهان حلق و دهان》 ☘یعنی چیزی که سبب می شود من آن جهان برتر را نبینم، آن ملکوت خدا را نبینم، 👈 چیزی به جز این زبان وراج و بیهوده گوی من نیست. ☘چقدر ما به خاطر سخن گفتنمان گناه کردیم، 👈چقدر با زبانمان سبب آزار دیگران شدیم، 👈چقدر تقدیرمان را خراب کردیم، به خاطر اینکه می‌خواستیم شیرین سخنی کنیم، و خوش زبانی کنیم و بقیه را شاد کنیم، 👈چقدر غیبت کردیم، تهمت زدیم، حرف‌های ناروا زدیم، ☘از زبان ما جهان هستی بر ما قضاوت کرد، و تقدیر ما را خراب کرد. 👈به خاطر اینکه سخن بیهوده زیاد گفتیم. 🔹اگر این انرژی زبان حفظ می‌شد، 👈و ما می‌توانستیم به درون خودمان وارد شویم، 💞 در لحظات سکوت، #صدای_خداوند را می‌شنیدیم. 💞سکوت #صدای_خداوند است، 👈 و در سکوت خداوند با ما سخن می گوید. 💚و چقدر زیبا جناب حافظ می فرمایند که: 《گفتگو آیین درویشی نبود     ورنه با تو ماجراها داشتیم》 ☘یعنی حتی در یک مرحله از معنویت عرفا با هم صحبت هم نمی‌کنند، و وارد هیچ ماجرایی نمی‌شوند. ☘ حس و حال درونی آن‌ها و سکوت آن‌ها، 👈 کلام بسیار ارزشمندی بر دل دیگران می‌اندازد. 🔹 از اینجا می‌خواهیم آهسته آهسته وارد وادی درون شویم، 👈و همهمه اجازه ورود به درونمان را نمی‌دهد. ☘زمانی که ذهنمان پر از قضاوت و منفی‌نگری و حرف و بازی و سرکشی و طغیان است، 👈 این ذهن پر از ماجرا اجازه درک معنویت ندارد، 👈و همین طور سرگرم است تا عمر طی کند. 🔹 وقتی که ما آگاهانه #روزه_سکوت می‌گیریم، 👈 کم کم سطح انرژی بدنمان بالا می آید، 👈 و بعد از مدتی به #الهام_و_شهود خیلی خوبی دست پیدا می‌کنیم، 👈 و می توانیم از دورن حکمت های الهی را متوجه شویم. 💞سکوت یک مرحله ملاقات درونی با خویشتن انسان است. 🔹 زمانی که ما سکوت می‌کنیم، 👈 با خودمان مواجه می شویم، 👈 و این مواجه شدن، شناخت بسیار عمیقی به ما می‌دهد، 💞و به نوعی روح الهی را در ما، به کلام در می‌آورد و ما #کلمه_خدا می‌شویم. ☘اگر در هیاهو و سر و صدا باشیم، 👈 هیچ وقت به کلمه تبدیل نمی‌شویم، 👈و فقط یک انرژی در حال هدر رفتن هستیم. 🔹حالت دیگر سکوت، 👈زمانی است که کس دیگری دارد سخن می گوید، 👈و ما از درون همین طور با او حرف می‌زنیم، 👈 نظر می دهیم، مقاومت می‌کنیم، 👈مخالفت می‌کنیم یا تایید می‌کنیم، 👈 یا تجارب خودمان را بر کلام او می‌خواهیم اضافه کنیم . ☘و همین طور که طرف مقابل سخن می‌گوید، 👈 ما در واقع سرگرم گفتگو هستیم. 👈 یعنی او می‌گوید و ما هم می‌گوییم، 👈اما او با صدای بلند و ما با صدای درونی. 🔹همیشه رابطه کلامی بین دو انسان باید بصورت گفت و شنود باشد. 👈 یعنی زمانی که کسی حرفی می‌زند، 👈من باید بتوانم مدیریت کلمات را در خود کنترل کنم و به شنود برسم.