"گذشتن و رفتنِ پیوسته"

از اون دور بوی پاییز میاد. بوی نم‌نم بارون و شب‌های تهران. پیاده راه رفتن کنار اتوبان همت و سر انگشتای سرخ شده از سرما و پلی‌لیست بمرانی. دیره ولی بالاخره داره میاد. از اون دور و به همراه شب‌های طولانی.

خُـرَّم آن لحظه که مشتاق؛ به یـاري برسد...

کاش منم یه نیمچه فرشته‌ با بال‌‌بالَک‌های سبز تو حرم بودم. فِنچ و رها و بغلی.

پیرهن صورتی چین چیني، مژه‌های بلند مشکی، تور دور آستین، صدای نفس‌هایِ آروم و بالا پایین رفتن قفسه سینه، مردمک‌های شفاف چشم، پاپیون طلایی و بوی پودر، قربون صدقه‌هایِ رندومِ از ته دل غریبه‌ها. می‌دونی که؟ جزئیات رو دوست دارم. اگه ناز و ملیح، نرم و اَبرکی باشن و مربوط به زائرای حرم‌ـت، بیشتر.

در زیارت جوادیه گفته شده که: السَّلَامُ عَلَى غَوْثِ اللَّهْفَانِ وَ مَنْ صَارَتْ بِهِ أَرْضُ خُرَاسَانَ خُرَاسَانَ. سلام بر پناه بی‌پناهان و آن که به واسطه او، سرزمین خراسان، خراسان شد. عزیزِدلم. ولی‌نعمتِ ایرانی‌ها‌. آقای بزرگِ خراساني. :)))

بنظرم جامعه بشری اونقدری که به مکتوب کردن کلمات، نامه نوشتن، پیام فرستادن، تماس گرفتن و غیره بها داده؛ به "لمس شدن" بها نداده. چی می‌تونه جایگزین در آغوش کشیده شدن باشه؟ جایگزین بوسیده شدن؟ چِفت و لمس و سرپناه دست‌ها؟