کاش منم یه نیمچه فرشته‌ با بال‌‌بالَک‌های سبز تو حرم بودم. فِنچ و رها و بغلی.

پیرهن صورتی چین چیني، مژه‌های بلند مشکی، تور دور آستین، صدای نفس‌هایِ آروم و بالا پایین رفتن قفسه سینه، مردمک‌های شفاف چشم، پاپیون طلایی و بوی پودر، قربون صدقه‌هایِ رندومِ از ته دل غریبه‌ها. می‌دونی که؟ جزئیات رو دوست دارم. اگه ناز و ملیح، نرم و اَبرکی باشن و مربوط به زائرای حرم‌ـت، بیشتر.

در زیارت جوادیه گفته شده که: السَّلَامُ عَلَى غَوْثِ اللَّهْفَانِ وَ مَنْ صَارَتْ بِهِ أَرْضُ خُرَاسَانَ خُرَاسَانَ. سلام بر پناه بی‌پناهان و آن که به واسطه او، سرزمین خراسان، خراسان شد. عزیزِدلم. ولی‌نعمتِ ایرانی‌ها‌. آقای بزرگِ خراساني. :)))

بنظرم جامعه بشری اونقدری که به مکتوب کردن کلمات، نامه نوشتن، پیام فرستادن، تماس گرفتن و غیره بها داده؛ به "لمس شدن" بها نداده. چی می‌تونه جایگزین در آغوش کشیده شدن باشه؟ جایگزین بوسیده شدن؟ چِفت و لمس و سرپناه دست‌ها؟

تموم کن فاصله رو، وقت کمه.

داشتم به این فکر می‌کردم که از اون بالا، چیا می‌بینی؟ هر روز هزاران نفر وارد حرم‌ـت میشن، دست به روی سینه میزارن و با زبون خودشون شروع میکنن به گفتن خواسته‌هاشون. یکی از بار غم‌هایی که داره تحمل می‌کنه میگه، یکی از قسط و وام‌هایی که عقب افتاده. اون یکی زن میخواد. بچه کنکوری وسط ادعیه خوندن به فکر رتبه و دانشگاه مدنظرشه. یکی ماشین میخواد و اون یکی به فکر پیدا شدن مشتری دست به نقد واسه رهن و اجاره آپارتمانشه. بینِ دیدن و رسیدگی به تمام این‌ها، یکی هم با حلزون متحرکش وسط حیاط راه میره و بدو بدو می‌کنه و نخ اسباب بازی زردشو اینور اونور می‌کشه‌. شک ندارم که تو به دغدغه‌های اینم رسیدگی می‌کنی. شاید حتی به نَشکستن چرخ حلزونش و گُم نشدنش وسط جمعیت...