همزمان نگرانم و غمگین، خوشحال و در حال گرفتن عکس‌های یهویی با لبخندهایِ پیدا، گذاشتن خط چشم تو کیف برای وقتی که با گریه پاک شد، سفر رفتن و زنگ زدن به بابا وسط روز و معاشرت‌های رندوم. این احتمالا همون چیزی بود که مدت‌ها تراپیست بنده خدا خودشو پَرپَر کرد تا بهم بفهمونه با هر حالی باید زندگی کنی. بالاخره فهمیدم عزیزم. در واقع اسمش بزرگسالی بود اما با تعاریف متفاوت.

سی شهریور، صفر سه. ؛ هر کسی تو آیینه نگاه میکرد، آروم می‌خندید. این که یکی به نجات دهنده تو تصویر یادآوری کنه که "خیلی بهش میاد و خیلی هم قشنگه"، لازمه. حتی برای ابرقدرت‌ترین نجات‌دهنده‌هایِ آیینه‌ای‌.

همین برای این جمعه، و تمام جمعه‌هایِ پاییز.

راستشو بخوای حقیقت اینه که زمان هیچ‌ وقت، هیچ چیز رو حل نمی‌کنه. فقط یاد میده که بپذیری و کنار بیای و دیگه براش نَدوویی و دست و پا نزنی. نهایتا قدم برداری، تازه اونم نهایتا، اما دوییدن مطلقا دیگه نه.

نیم ساعته که می‌خوام بخوابم اما با این فکر که چجوری کارمندای اداره پست طاقت میارن که بسته‌هارو باز نکنن، خوابم نمیبره.

فکر کن هر روز صدتا بسته پستی جلوت باشه و تو خنثی از کنار همشون رد بشی. وا. مرد بشین بازشون کن ببین توشون چیه، ذوق کن و به ارسال کننده بسته پیام بده و ایموجی بوس براش بفرست و به گیرنده هم خبر بده که تو بستش فلان چیز بوده تا اونم زودتر بفهمه و بره برای فرستنده ایموجی بوس بفرسته. واقعا این صبر ایوب بازی‌ها چیه درمیاری از خودت آقای کارمند اداره پست؟

بهش گفتم: + "پس بزار گذشته تو زمان قبل باقی بمونه. اگه بخوای مدام حملِ خاطرات کنی و بار سنگینی گذشته رو شونه‌هات اینور اونور بکشی، یا تمامِ وجودت از این سنگینی نخ‌کش میشه، یا از زانو درمیای..." و به این فکر کردم که با وجود تمام این حرف‌ها، اون آدم بخش عظیمی از خودش رو در گذشته جا گذاشته. چون خاصیت انسان و تقابلش با زمان همینه...

جمله لاادری رو می‌خونم که نوشته: "سَلاماً عَلى مَن وَجد أن الكَلامَ لا يُغَير فِي الواقع شيئاً فصَمَت. سلام بر کسی که متوجه شد حرف زدن واقعیت را تغییر نمی‌دهد، پس سکوت کرد" به ساعت نگاه می‌کنم و کلمه‌هایی که در طول روز جمع شدن روی هم تا به شب. تا به الان. و احتمالا تا آخر عمر... حقیقت همینه لاادری عزیزم. سکوت احتمالأ بهترین و در عین حال صبورانه و کُشنده‌ترین انتخابه.

هدیٰ برچسب قورباغه‌ای خریده. ای خدا. :))))