کافه و تئاتر برای دیدارهای دور و غریبه‌س. برای دیدار با آدمای نزدیک زندگی باید غذا پخت، پتو برداشت و رفت بیرون. در حالی که پتو انداختید دور خودتون و دارید سگ‌لرز می‌زنید تو سرما، غذا بخورید و فلاکس آب‌جوش رو تمدید کنید و در مورد ریزترین اتفاقات خاورمیانه حرف بزنید. این یعنی دیتِ درست با آدمِ درست.

دیت پتوییِ تراز با زیرصدای تراز :))))))) صدای خنده‌های فاطمه و چایی نبات، قاشق من کو،صداهای سوت نگهبان، گوشیمو بگیر، سگ لرز و دمای هوای قطب شمال، دلمه تبریزی و نمك‌دون زرد.

این مسئله که پاییز داره تموم میشه و من؛ نه بارون رشت رو دیدم، و نه بارون بین‌الحرمین رو، باعث میشه بخوام سر به بیابون بزارم. به بیابون‌های مشرق و مغرب کره زمین‌ و حتی کُرات دیگه منظومه شمسی.

به این پاییز نمره یک و نیم از ده میدم. شایدم با ارفاق یک و هفتاد و پنج. شب‌بخیر.

آذرماه صفر سه، ایستگاه ولیعصر، معراج شهدا، روضه‌یِ حضرت زهرا، چایی موکب، گل‌پر، صدای گریه با جمله‌یِ: «جروح متعددة في قلب واحد..؟ چندین زخم بر یک قلب..؟ شبای سردی که وقتی بعد از چند ساعت می‌رسی خونه، قلبت گرمه. آخیش و شب‌بخیر.

از آدمایی که وقتی هیئت,موکب برگزار می‌کنن و صدِ مالی,جونی,وقت و کاریِ خودشونو میزارن تا به بهترین نحو ممکن برگزار بشه، واقعاً خوشم میاد. این ادب و حرمَتی که برای این دستگاه قائلن، خیلی عجیب و عزیز و محترمه.

گفته بودی که چرا محو تماشای منی، آن‌چنان مات که یک دم مژه برهم نزنی؛

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود ناز چشمِ تو به قدر مژه برهم زدنی.