آغوش ِ نطلبیده، مراد است.

7:00 قطع امید کردی؟! صبح پا شدی نگاه کردی؟! به آسمون نگاه کردی؟! دم صبح طلوع آفتابو نمی‌خوای ببینی؟! سرخ و زرد آفتاب رو موقع غروب، دیگه نمی‌خوای ببینی؟! ماهو دیدی؟! نمی‌خوای ستاره ها رو بینی؟! شب مهتاب، اون قرص کامل ماه، دیگه نمی‌خوای ببینی؟! چشماتو می‌خوای ببندی؟! از مزه‌یِ یه گیلاس، می خوای بگذری؟! نگذر! من رفیقتم می‌گم نگذر.

قهوه سر صبح می‌چسبه. ‌ظهر می‌چسبه. شب می‌چسبه. موقع گریه می‌چسبه. بعد از خندیدن می‌چسبه. وقت درس خوندن می‌چسبه. سر کار می‌چسبه. تو خونه جلوی کولر می‌چسبه. اصلا انقدر خوبه که مطمئنید‌ حلاله دیگه؟

من؟ غم ِ صدای چاوشی.

دلم جنگلای سبز گیلان رو می‌خواد. جنس آب و هوای طبیعتش، ییلاقات دلربای تالش، جاده پر پیچ و خم با پلی لیست شجریان، تالاب انزلی و سیاهکل و دیلمان و . . در واقع تجویزی که می‌خوام ، فاصله گرفتن چند روزه از این طهرانِ دلگیرِ دلتنگِ خسته‌س. همین‌.

و اما عزیز ِ جانم ، هجرت تنها راه باقی مانده برای عُشاق تنها بود . .

همون لوکیشن همیشگی ؛

روح‌نواز.

حس ِ دلتنگی خیلی وقته رو دلم تتو شده.