کنار حوصله ام بنشین، بنشین مرا به شط غزل بنشان، بنشان مرا به منظره ی عشق، بنشان مرا به منظره ی باران، بنشان مرا به منظره ی رویش؛ من سبز می شوم . .

آدمی‌زاد، بنده‌یِ غم‌هاشه.

[ و ا ب س ت گ ی ] هزار هزار خاطره تو حرف به حرف این کلمه. ؛ چای دارچین ریختم و نشستم غنچه به غنچه‌یِ خشک‌ شده‌یِ دسته گل هدیه آورده شده رو جدا کردم و چیندم روی میز تا یادگاری نگهشون دارم. می‌بینی عزیزِ من؟ انگار واقعا تَه نداره این دیوار نمورِ تعلقاتی که ختم میشه به باتلاقِ دلتنگی و وابستگی.

شیفته‌یِ توجه به جزئیاتم.

و اما جانانِ من ؛ چه حسی دارد غمِ عزیزِ کسی بودن؟

مرور می‌کنم تورو ؛ ولی سرابه. خیالِ تو ، گرمایِ دست تو ، پیچشِ موی تو ، نگاهِ تو ، همش سرابه. هر بار میرم تا لبه چشمه خیال و در عرض یک چشم بهم زدن میبینم سراب بوده و تشنه‌تر از قبل برمی‌گردم.