"به رغم دلبری‌ات حیف بی‌وفا هستی شبیه عمر عزیزی، ولی نمی‌مانی" میمونی؟ نمی‌مونی دیگه. هیچکس نمی‌مونه. اسپویل آخر تمام ارتباط‌ها روی کره خاکی همینه، نَموندن.

📨 #پیام_جدید 📝 متن پیام : بعدم تو براش اینو می‌خونی: و خدا خواست که یعقوب نبیند یک عمر شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد :) ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 🗓 = 1403/8/28 🆔 @gkite_ir 🌐 https://gkite.ir

والا بنظرم اونقدرام بی‌ارزش نیست، حالا نبودم نبود دیگه :))))))))))

در جایگاه دوم، آدمای صبور بنظرم تو دسته "زیتون پرورده‌ای‌ها" قرار میگیرن. آروم و متشخص رفتار میکنن. برای هیچ چیز اصرار نمی‌کنن و استرس و اضطراب از رفتاراشون منتقل نمیشه. بی‌مَحابا حرف نمی‌زنن و صبورن. همین آقا، فقط به میزان زیادی صـبــورن.

صدای رعد و برق میاد. به این فکر می‌کنم که تو طبقه‌یِ اول عرش الهی، خدا داره معشوقه‌یِ یک نفر رو طراحی می‌کنه. تو ذهنِ من، لحظه‌ای که رعد و برق میزنه، لحظه‌یِ خلقت چشم‌های اون معشوقه‌‌س. همون ثانیه‌ای که مردمک طراحی میشه، داخل حدقه جای میگیره، مژه‌ها گذاشته میشن، چینِ پلك کشیده میشه و چشم‌ها جون میگیرن تا تو دنیایِ بعدی، بشن مجذوب کننده‌ترین عضوِ بدن یک نفر.

من مطمئنم روزی که خدا داشت تورو خلق میکرد، از آسمون صدای رعد و برق بلند شده...

اولین روز از آخرین ماه پاییز؛ بارون، خیابون شریعتی، کافه ME WE، آهنگ بُمرانی، مترو تجریش، ایستگاه آخر. و بازم اولین روز، از آذر، از آخرین ماه پاییز.

از ایستگاه مترو که اومدم بیرون، خانومی که کنارم بود، یهویی برگشت گفت: "چه رنگت قشنگه" و منم بدون مکث گفتم ای وااای قربونتون برم!😭😭 حالا از صبح دارم به این فکر میکنم که تأثیر بارون رو اخلاق آدما یعنی همین :))))) اون آدم بجای کلمات اَدایی و کلیشه‌ای، از یه حرف متفاوت استفاده کرد و منم در لحظه واکنش صمیمانه‌ای که توأم با ذوق بود رو بدون خجالت و تعارف، نشون دادم. کاش این ماه آخری پلن هر روز خدا همین باشه و در شلنگ اَبرارو باز کنه رو سرمون‌.

از آدمایی که به جای تایپ کلماتِ بی‌جون، ویدیو مسیج میدن، انقدری خوشم میاد که کاش کلید بُرد از تکنولوژی کل دنیا حذف بشه‌. اینجوری که ببین اینجام، پس ویدیو مسیج. ببین دارم غذا می‌پزم، پس ویدیو مسیج. ببین لباس جدیدمو، پس ویدیو مسیج. ببین اصلا پتو رو کشیدم رو سرم که بگیرم بخوابم، پس ویدیو مسیج. ویدیو مسیج. همش ویدیو مسیج.

این تایم چند دقیقه‌ای بین پیامم اینجا با ویدیو‌مسیج‌هاشون، دقیقا لاو لنگوئج منه. آدمایِ جزئی‌‌نگرِ باتوجهِ دوست‌داشتنی. آدمایی که از یه پیام، از یه اتفاق، از یه حرف و کلمه، از هیچ‌ چیزی رندوم رد نمیشن. ببین نگاه کن، منظورم همین دقت بی حد و مرزه. همین رفتارای خیلی خیلی ساده که تو روابط آدما داره فراموش میشه.

یه فاصله‌هایِ زمانی هست که آدم ممتد و پیوسته احساس غربت داره. تو وطنِ خودش، شهرِ خودش، پیش خانواده خودش، کنار رفیقایِ خودش، اتاقِ خودش، تو کافه همیشگی، در حضور آدمایِ آشنا و هر لحظه و مکانی که فکرشو کنید، قوت غالب بدنش میشه احساس غربت و مدام از خودش می‌پرسه به کجا تعلق داری عزیزم؟ بی‌قرار کی و کجایی؟