از آدمایی که به جای تایپ کلماتِ بی‌جون، ویدیو مسیج میدن، انقدری خوشم میاد که کاش کلید بُرد از تکنولوژی کل دنیا حذف بشه‌. اینجوری که ببین اینجام، پس ویدیو مسیج. ببین دارم غذا می‌پزم، پس ویدیو مسیج. ببین لباس جدیدمو، پس ویدیو مسیج. ببین اصلا پتو رو کشیدم رو سرم که بگیرم بخوابم، پس ویدیو مسیج. ویدیو مسیج. همش ویدیو مسیج.

این تایم چند دقیقه‌ای بین پیامم اینجا با ویدیو‌مسیج‌هاشون، دقیقا لاو لنگوئج منه. آدمایِ جزئی‌‌نگرِ باتوجهِ دوست‌داشتنی. آدمایی که از یه پیام، از یه اتفاق، از یه حرف و کلمه، از هیچ‌ چیزی رندوم رد نمیشن. ببین نگاه کن، منظورم همین دقت بی حد و مرزه. همین رفتارای خیلی خیلی ساده که تو روابط آدما داره فراموش میشه.

یه فاصله‌هایِ زمانی هست که آدم ممتد و پیوسته احساس غربت داره. تو وطنِ خودش، شهرِ خودش، پیش خانواده خودش، کنار رفیقایِ خودش، اتاقِ خودش، تو کافه همیشگی، در حضور آدمایِ آشنا و هر لحظه و مکانی که فکرشو کنید، قوت غالب بدنش میشه احساس غربت و مدام از خودش می‌پرسه به کجا تعلق داری عزیزم؟ بی‌قرار کی و کجایی؟

آره بهم مرز نشون بده. مرزِ تن. مرزِ آغوش. مرزِ وطن. بهم مرز نشون بده و بگو بی‌قرار کی و کجایی؟ بی‌قرارِ چقدر فاصله؟ چقدر راه؟ چند "کیلومتر" یا چند "وجب" یا چند "نفس"؟

تو همین کتاب فیه ما فیه مولانا، فصل پونزدهم نوشته که مجنون را گفتند: + از لیلی خوب‌ترانند، بر تو بیاوریم؟ او (مجنون) گفت: آخر من لیلی را به صورت دوست نمی‌دارم. لیلی صورت نیست. لیلی به دست من همچون جامی است، من از آن جام، شراب می‌نوشم. اگر مرا قدح زرّین بوَد، مرصّع به جوهر و در او سرکه باشد یا غیر شراب چیزی دیگر باشد، مرا آن به چه کار آید؟

بعد دوباره تو فصل یازدهم نوشته که: پادشاهی مجنون را حاضر کرد (وگفت) که «تو را چه بوده است و چه افتاده است؟ خود را رسوا کردی و از خان و مان برآمدی و خراب و فنا گشتی، لیلی چه باشد و چه خوبی دارد؟ بیا تا تو را خوبان و نغزان نمایم (زیباتر از لیلی رو بهت نشون بدم) و فدای تو کنم و به تو بخشم... چون حاضر کردند مجنون را و خوبان را جلوه آوردند، مجنون سر فروافکنده بود و پیش خود می‌نگریست. پادشاه فرمود «آخر سر را برگیر و نظر کن» گفت «می‌ترسم. عشق لیلی شمشیر کشیده است، اگر بردارم سرم را بیندازد» غرق عشق لیلی چنان گشته بود. آخر دیگران را چشم بود و لب و بینی بود، آخر در وی چه دیده بود که بدان حال گشته بود...

قشنگ کل دنیا رو به مجنون اینجوری بودن که داداش حالت خوبه؟ لیلی چی داره مگه؟ و مجنون هر بار ‌مودش این بوده که: "سخن‌ چه حاجت بودی؟ چون قلب گواهی می‌دهد" بیا ببین. دست منه مگه؟ قلبم گواهی میده که دوسش داره و همین. شب‌بخیر. :))))))))))

نه بچه‌ها اینجوری نمیشه واقعاً، تو دیت اول باید کتاب فیه ما فیه رو ببرم بدم دست پسره بگم اینو بخون، از مجنون نُت‌برداری کن تا یاد بگیری عزیزم. اصلا هایلایت زرد بکش رو جملات مهمش. 😭😭

"من ارگ بم و خشت به خشتم متلاشی تو نقش جهان، هر وجبت ترمه و کاشی" تو زیتون پرورده. تو شیرازِ آبان ماه. تو بستنی تو هوای سرد. تو خنده بعد از گریه و چشمای پف کرده. تو درصد بالای آزمون. تو بغل چِفت و محکم.

سبز و کرمی. آخرین برگ‌های پاییز. ایستگاه میرداماد. دامن و خنده‌های ارغوان‌. شد شد نشدم‌ نشد دیگه. اکسپت می‌کنیم زمستون‌.

این روزا اگه بِتِکونی‌م، دو سه کیلو "امید" ازم می‌ریزه بیرون. امید به روزای روشن. به فردا. به عقربه‌یِ در حالِ حرکت ساعت. به تعداد نفس‌هایِ باقی مونده.