با شب چه کند سینهٔ این برکه بیتاب؟ وقتی که تو ای ماه نخواهی که بتابی ؛ مثلِ همیشه پرنور و دور و غم‌آلود‌.

کنار حوصله ام بنشین، بنشین مرا به شط غزل بنشان، بنشان مرا به منظره ی عشق، بنشان مرا به منظره ی باران، بنشان مرا به منظره ی رویش؛ من سبز می شوم . .

آدمی‌زاد، بنده‌یِ غم‌هاشه.

[ و ا ب س ت گ ی ] هزار هزار خاطره تو حرف به حرف این کلمه. ؛ چای دارچین ریختم و نشستم غنچه به غنچه‌یِ خشک‌ شده‌یِ دسته گل هدیه آورده شده رو جدا کردم و چیندم روی میز تا یادگاری نگهشون دارم. می‌بینی عزیزِ من؟ انگار واقعا تَه نداره این دیوار نمورِ تعلقاتی که ختم میشه به باتلاقِ دلتنگی و وابستگی.