چرا این مزه‌هارو حس نمیکنم؟ .

غرق‌‌شدم‌تویِ‌این‌سه‌دقیقه‌‌وهجده‌ثانیه.

امروز تو راه مدرسه این صحنه رو دیدم ؛ پیرمردِ زنشو آورده بود با ویلچر بگردونه ، هر چند دقیقه از تو اون پلاستیکه‌‌ هم خوراکی بهش میداد که بخوره . عشق همینه ؛ بقیش سوسول بازی‌عه :))))) .

هفده‌وچهل ؛ بیستُ‌هشتِ‌هفت ؛ هزاروچهارصدویک ؛ پاییز ؛ غروب ؛ ترکیب‌پلی‌لیست‌شجریان‌وعلیرضا‌قربانی‌و سجاد‌افشاریان ؛ هوایِ‌سرد ؛ هجومِ‌فکرا ؛ آشفتگی ؛ غم ؛ سردرد ؛ خیابونایِ‌غم‌دار‌تهران .

- همیشه شیفتهِ کتاب خریدن از دست‌فروشایِ خیابونِ انقلاب بودم ؛ که کتابایِ دستِ دوم می‌فروختن . برام حسِ قشنگی داشت خوندن کتابی که دست یک نفر ، دو نفر ، یا شاید ده ها نفر چرخیده و خونده شده و باهاش خاطرات متفاوتی رقم خورده . به رسمِ عادت یه کتاب از دستفروش خریدم ؛ ولی این‌بار متفاوت بود . دورِ برگه‌هایِ کتابش به مرور زمان بویِ کهنگی در اثر لمسِ زیادِ دست با صفحات رو میداد ؛ لایِ برگه اولش گل‌هایِ نرگسِ خشک‌ و پر پر شده ریخته ؛ و یه تک خطی با مضمونِ : "طهران ۱۳۶۲ ، بامداد چشماش از مشروبم ، مشروب‌تر بود" نوشته شده . دقیقه هاست که خیره شدم بهش ؛ و با ذهنم کلنجار میرم که چه اتفاق و خاطره‌ای پشتِ این ترکیبِ تک خطی ؛ کلماتِ هایلایت شده ؛ گل‌هایِ خشک شده و بویِ خوشِ صفحاتِ کتاب هست . .

از اعماق وجودم دلم میخواد بشینم گریه کنم .

همزمان که تو این بخش داشتن خبر ناموفق بودن CPR و فوتِ بیمارُ به خانواده طرف میدادن و صدای گریه و داد میومد ؛ تو بخش رو به رو صدای خوشحالی و تبریک به دنیا اومدن بچه میومد . چیه این زندگی که فاصله یه بخش تا بخش دیگهِ بیمارستانش مرگ و زندگی‌عه؟ .

- اون‌جایی که فریدون فرخزاد میگه : "نه گریه نکن گریه دردی دوا نمی‌کنه چاره درد من و شما گریه نیست که مبارزه‌ی سیاسی‌ست" . با بچه‌هایِ ایتا شروع کردیم به مبارزه سیاسی با شعری که اون پسرِ موفرفری به اسمِ شروین خونده بود و همه‌جا وایرال شده بود . ما نه استودیو داشتیم ، نه شاعر ، نه آهنگساز ، نه ادیتور و نه . . ولی روحیهِ جهادی داشتیم ، که همین برایِ رقم زدنِ این اتفاق کافی بود . حرفامُ جمع‌و‌جور میکنم ، با کمک همه بچه‌هایِ ایتا ، شعر این قطعه نوشته شد و یه "سرباز" در حینِ خدمتش ، خوندنشُ قبول کرد . و نتیجه کار اینی که الان رو به رویِ شماست . خلاصه که ؛ خداقوت بهتون بچه‌هایِ‌ فابریکِ‌ انقلاب :).