قهوه؛ مایـه حیات.

مرهم باش روی دلِ آدما، این روزا همه به اندازه کافي غم دارن شاپرك.

خاکستري ؛

گفت این شهرتونم اونقدری که می‌گفتی جذاب نیست‌ها! بردمش خیابون نوفل لوشاتو، همون سرازیری که میرسه به سفارت ایتالیا. بعد از چند دقیقه سکوت و نگاه به جزئیات، دیدم که چشماش داره از زیبایی جولون میده. خندیدم. عمیق و طولانی. گفتم دیدی حالا؟ دیگه ببین خیابون تجریش و انقلاب‌ـمون چیه... [ طهرانِ من ]

سبز بمـون ؛

و اما عزیز من! هنگامی که دلتنگ شدی، به آسمان نگاه کن. مـاه نقطه‌یِ تلاقی چشمانِ من و توست...

"دَوامُ الحال مِنَ المُحال"‌ هیچ حالی دائمی نیست. این قانون زندگیـه. فراموشش نکن.

دیدی میگن خورشید دقیقا بعد از سیاه‌ترین نقطه‌یِ شب طلوع می‌کنه و روز میشه؟

کاش اون لحظه‌ای که به راهِ تا الان رفته شده شك‌ می‌کنی و تهِ دلت، دیوارِ پشتت، زیرِ پاهات، قعرِ چشمات و تمامِ دلت، به یکباره فرو میریزن و تو میمونی با یه ترسِ گُنده و امیدِ کم‌سو، واقعا نقطه‌یِ قبل از طلوع خورشید باشه... اگر نه که خدایا. خدایِ آدم بزرگا. خدایِ آدمای قوی. خدایِ بچه‌ پرروها. به دنیات بگو ملایم‌تر رفتار کنه باهامون چون طِفلکی‌تر از این حرفاییم که به یکباره بفهمیم تمام راهو تا به الان اشتباه اومدیم...