💠 تجلی علوّ 🔹 در مسئله #عظیم و #اعلیٰ که «سبحان ربی العظیم» را در رکوع می ‌گوییم و «سبحان ربی الاعلیٰ» را در سجده می‌ گوییم، مستحضرید که به عکس آن هم جایز است؛ یعنی اگر ما در رکوع بگوییم: «سبحان ربی الاعلیٰ»، درست است یا در سجده بگوییم: «سبحان ربی العظیم»، درست است؛ منتها حالا تناسب این است که انسان هر چه پایین ‌تر می‌ رود، #عظمت_خدا را بیشتر احساس می ‌کند. 🔹 هر چه ما خودمان را ببینیم یا دیگران را ببینیم، عظمت خدا نزد ما آن چنان جلوه نمی ‌کند و وقتی #خودمان_را_ندیدیم و دیگران را هم ندیدیم، عظمت خدا نزد ما بیشتر جلوه می ‌کند. 🔹 ما وقتی به #سجده رفتیم به زمین افتادیم به خاک نزدیک ‌تر شدیم، #عظمت_الهی را بیشتر احساس می ‌کنیم، می ‌گوییم: «سبحان ربی الاعلیٰ» و وقتی خمیده، با یاد و نام خدا به سر می ‌بریم، می‌گوییم: «سبحان ربی العظیم». 🔹 عظیم بودن با #اعلیٰ بودن فرقی هم دارد؛ اعلیٰ یعنی او از ما دور است، عُلُوّی دارد که با بُعد همراه است اما #عظیم، بُعد را نمی ‌رساند. ما وقتی به خاک می‌ افتیم، علوّ خدا را بهتر درک می ‌کنیم و می ‌گوییم: «سبحان ربی الاعلی و بحمده». #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی