یک بنده خدایی که خیلی خوب می شناسمش چادری بود خیلی هم چادر رو دوست داشت اون زمان تازه چادر عربی باب شده بود ایشون یک مدل دیگه استفاده می کردن که از قضا خیلی فرسوده بود و روشون نمیشد دیگه بیرون بپوشن از شدت آسیب به چادر خلاصه یکی از اقوام که می خواستن برای دختر خودشون که هم سن و سال ایشون هم از قضا بود چادر عربی بخرن یکدفعه به دل شون میاد که ایشون هم مثل دختر خودم چرا برای ایشون نخرم .. من اشک شوق اون آدم رو خوب یادمه بعد از اینکه چادر به دستش رسید این رو گفتم که بگم اکثر این مورد ها کسانی هستند که پدر یا همسر شون واقعا شرایط سخت مالی دارن طوری که ملزومات و واجبات زندگی رو فقط کفاف میده در آمد اکثرا خانواده های جمعیت داری هستند نمیخوام ترحم بخرم چون، بنده خدا به ترحم نیازی نداره! اون آدم در اون شرایط برای من اینطوره که چه ظرفیت بالایی داره که با فقر یا نداری امتحان شده چون معتقد هستیم که خداوند انسان هارو به اندازه توان امتحان می کنه و امتحان ها هیچ وقت طوری نیستن که فرد در توانش نباشه ممکنه بگه «نمی تونم» اما اون ظرفیت درونی در اوج اون امتحان خودش رو شکوفا می کنه .. کلام کوتاه کنم این ذره ذره مبلغ ها به دست نیازمند حقیقی میرسه ان شاءالله پس لطفاً کوتاهی نکنید اگر کانال دارید در کانال خودتون اگر ندارید در گروه ها بین دوستان و اقوام و خانواده منتشر کنید اگر هم نگران اضافه شدن اعضا به اینجا هستید ،نباشید .. اینجا متوقف شده

ممنونم از همه کسانی که مشارکت کردن و دخیل بودن

و الحَمْدُ لِلّهِ قاِصمِ الجَّبارینَ مُبیرِ الظّالِمینَ

در پیروزیها باید تسبیح خدا و استغفار کرد به نظر من این دوگانه‌ها[در مواجهه با حوادث] سؤالات [مهم] است؛ ما از خودمان باید سؤال کنیم که در این دوگانه‌ها چه جوری باید عمل کنیم. البتّه پاسخ‌ دادنِ زبانی به اینها آسان است امّا پاسخ‌ دادن عملی و ملتزم شدن، به این آسانی نیست. به نظر من پاسخ اینها در منابع اسلامی ما روشن است. [مثلاً] در مواجهه‌ی با پیروزی‌ها قرآن به ما درس میدهد: اِذا جاءَ نَصرُ اللهِ وَ الفَتحُ، وَ رَاَیتَ النّاسَ یَدخُلونَ فی دینِ اللهِ اَفواجًا، فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّکَ وَ استَغفِرهُ اِنَّه کانَ تَوّابًا؛ نمیگوید خوشحالی کن، مثلاً برو وسط میدان شعار بده؛ فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّک؛ [میگوید] برو تسبیح کن؛ این مربوط به تو نیست، مربوط به خدا است؛ استغفار کن. در خلال این حرکت ممکن است یک غفلتی از تو سر زده باشد، از خدای متعال طلب مغفرت کن؛ در برخورد با حوادث مثبت این جوری باید برخورد کرد: دچار غرور نشدن، و از خدا دانستن که «وَ ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَ وَلکِنَّ اللهَ رَمىٰ»این اغترار به نفْس و اغترار [نسبت] به خدا که انسان غرّه بشود، [درست نیست]؛ «فَحَقُّ لَکَ اَن لا یَغتَرَّ بِکَ الصِّدّیقون»در دعای صحیفه‌ی سجّادیّه [آمده] که صدّیقون هم نبایستی اغترار پیدا کنند به تو که بگویند «ما که دیگر با خدا وضعمان روشن است و ...»؛ نخیر، خدای متعال با صدّیقون هم رودربایستی ندارد؛ [اگر] یک وقت خطائی بکنند، ضربه را خواهند خورد. کاری که انجام میگیرد، کار خوبی را که انجام گرفته، از خودمان ندانیم، از خدا بدانیم. واقع قضیّه هم همین است. حضرت آیت الله خامنه حفظه الله در دیدار با اعضای مجلس خبرگان ۱۳۹۷/۱۲/۲۳

من نمی خواستم بنویسم! واقعا نمی خواستم ،همه ی زور خودم را زدم که انگشتانم به کیبورد ننشیند. داشتم خرده ریزه های نان روی مبل را جارو می کشیدم ،نتیجه یک غذای فوری و عجله ای بی موقع را ،بوی اسپند و کندر زد زیر دماغم فکر اینجایش را دیگر واقعا نمی کردم! تلویزیون را اگر دیده باشید مراسم تشیع در آن چند شهر راهم از زیرنویس ها خوانده باشید ، حتما متوجه شدید که مراسم تشیع در قم از ابتدای بلوار پیامبر اعظم است. اول این بلوار می شود خانه ما. اولش می شود حرم و انتهایش جمکران . اصوات همیشه زورشان بیشتر است ،هر سه شنبه که قرار نانوشته این مردم است برای پیاده روی در این مسیر ،اصوات خودشان را می رسانند به لب پنجره هامان و از آنجا همدیگر را هول می دهند که کدام زودتر بیایند تو . حالا اما بوی اسپند و کندر تمام خانه را گرفته ،همه پنجره ها باز است ،قم این روزهایش گرمای آن چنانی ندارد . جاروبرقی را خاموش می کنم و همانجا کنار مبل رهایش می کنم .نشسته ام روی مبل و به صداها گوش می کنم مراسم دوساعت دیگر شروع می شود نمی دانم چرا از سر ظهر روضه خوان ها دم گرفته اند . بوی کافور و سفیداب تابه حال زده زیر دماغ تان ؟ من این را تجربه کرده ام ،عزیزم را که بردیم به غسالخانه خودم را از لایه در نیمه باز سُردادم به داخل ،مادرم داشت کمک می کرد ،عزیز لبخند داشت، کمک می کرد به غسالش دست هایش را تکان می داد ، مامان زیر لب قربان صدقه اش می رفت همه آرام بودیم ،من، مامان و عزیز و غسال با این حال اما بوی کافور دلم را پیچ و تاب می داد . در کتاب هایم خوانده بودم شهید معرکه نبرد غسل ندارد ،پاک و طاهر است . صبح امروز عکس جسم سوخته کفن پیچ تان را دیدم بوی گل های عکس در بینی ام بود انگار ،شمارا پاک می دانستم . حالا اما نمی دانم چرا این بوی اسپند و کندر دارد همان کار کافور و سفیداب غسالخانه را می کند دلم پیچ می خورد . خودم پیچ می خورم ،قلبم پیچ می خورد . سر ظهری که آمد بیت ،در را باز کرده نکرده زدم زیر گریه .اینطورش را کم می بیند ،اینطورش مخصوص روضه هاست ،اینطورش را خانواده بلد هستند که دیگر بعد از این همه سال آب قند و تربت زیر زبانم نمی گذارند وسط مجلس . رهایم می کنند و من آنقدر شیون و ناله می کنم و آنقدر با دست به فرق سرم می کوبم تا بتوانم نفس بکشم و زنده بمانم بعد از واقعه. از سر ظهر تابه حال اینطوری گریه می کنم دلم روضه می خواهد ، پوستر تمام مراسم هارا دوتایی زیر و رو کردیم هیچ کدام سریع الاجابه نبود برای همان موقع . حالا نشسته ام کنار پنجره ، بوی اسپند و کندر دل و روده ام را بالا میاورد دختری در من چادر عربی به سر وسط گودی قتلگاه شیون و ناله می کند . صدای جیغ هایش دلم را ریش کرده. مثل آن روز غسالخانه شماهم حتما در آغوش امام رضا آرام گرفته اید ،رهبرمان آرام است ، آسمان آرام گرفته است ،امان اما از دل های ما که تازه نا آرامی هایش شدت گرفته ... |بنت الصابر _قسمت اول #خط_روایت #شهیدان_خدمت #شهید_جمهور #در_آغوش_امام_رضا

قبل از اینکه بخوابد گفتم «می ریم مگه نه؟» گفت« ان شاءالله می ریم» از زمانی که رفت به سمت اتاق تا الان چند ساعتی گذشته . دلم نیامد صدایش بزنم ،دیشب لختی هم خواب به چشمش نیامد. به ظاهر خیره بود به لپ تابش برای پایان نامه ،اما خدا می داند در فکرش کجا ها سیر می کرد .سر صبح گفته بود «آقای رئیسی قربانی شد تا من حقایقی را بفهمم»بعدش حقایق را گفت من اما اینجا نمی توانم شرح دهم . حالا خوابیده و من هم دلم نیامد صدایش بزنم و آمده ام پشت بام . باران می بارد ،باد شدید است اصوات از بلندگو ها هجوم آورده آند . این سومین بار است که می نویسم دلم نیامد صدایش کنم که پاشو مرد ،به من گفتی می رویم . به شما دارم فکر می کنم خانم جمیله علم الهدی چند بار از خستگی چشمانش خواب رفت پیش چشمان تان؟ چند بار سپرد عبا و عمامه خاکی اش را برایش بشویید و جوری زحمتش را بکشید که زودتر خشک بشود. چند بار دل تان خواست شوهر تان به حق کنارتان باشد و او و شما هر دو اولویت تان مردم بودند ؟ آه خانم علم الهدی... دارم به شوهرتان فکر می کنم به شما ،به اینکه با قربانی شدن ایشان قرار است چه حقایقی را در مورد خودم بفهمم . کمی صبوری کنید کم مانده . این آخرین سفر استانی همسر شماست و بعدش آسوده می شوید . امشب مهرآباد زمان ملاقات و بعدش برای همیشه سنگ قبری در کنار امام رئوف محل تمام عاشقانه های تان . |بنت الصابر _قسمت دوم

مردم پشت سرهم دارند روایت خوبی ها و خدمات و اخلاق مردمی شمارا می گویند . من حرفم چیز دیگری است، شما به من بگویید تا زمانی که خانواده همراهی نکند شما می توانی قدم از قدم برداری؟ همسر صبرش را زیاد کند ،دختر بپذیرد بابا بیشتر از اینکه بابا باشد مسؤل است ،فکر می کنید این کار راحتی است؟ خوب من می گویم نیست، لااقل برای دختر که نیست! یک انگشت کوچیکه ناقابلش را من تجربه کرده ام ،روز های جمعه کشیک هفتم عصر متعلق به مامان و بابایم بود . اولین روز کشیک بابا چهار ساله بودم و اولین روز کشیک مامان و بابا باهم یک دختر بچه هفت ساله که تازه دندان هایش در تک‌ و تای افتادن و لق شدن بودند. این دختر بچه یک خواهر یک ساله هم دارد ،جمعه های هر هفته از صلات ظهر تا نه شب من بودم و این یکدانه خواهر کوچک! فکر می کنید راحت است؟ آن وقت ها تفریح و گردش آخر هفته در همه خانواده ها مرسوم بود ، ما آن را نداشتیم چون مامان و بابا مشغول خدمت بودند. آن وقت ها خانه پدربزرگ و مادربزرگ ها به هوای صله رحم هم که شده شلوغ بود ،ما آن را نداشتیم چون در مشهد غریب بودیم. هفت سال تمام جمعه ها ما نه مامان داشتیم نه بابا. _ ریحانه طفل کوچک دختر عمه من است . محرم که بیاید می شود اولین سال فوت بابای ریحانه ی ما . سوم محرم ریحانه سه سالش تمام شده بود که بابایش فوت کرد ،اتفاقا خادم هم بود و اتفاقا در حرم تدفین شد . بابا باشد و کنارت نباشد صبر و طاقتی بی نظیر می طلبد! _ ریحانه جان! شما یک بانوی جوانی هستید برای خودتان ،سه سال تان نیست چند سال بعد سی سال تان هم می گذرد . بیا و تمام این سال های نبودن بابا را به این سعادتی که نصیبش شد ببخش! دلت را صاف کن دخترک بابا ، بیا و تمام آن جمعه هایی که بابا در بدون تعارف اعتراف کرد که هیچ وقت تعطیل نکرده را ببخش ! بیا و تمام مهمانی هایی که بابای بقیه بودند و بابای تو نبود را ببخش! آخرش ماراهم ببخش ، ما ناخواسته مردمی شده ایم که باید از دست بدهیم تا قدر بدانیم ،ماراهم ببخش که ناخواسته به جای اینکه مرهمی برای خستگی های بابا باشیم با کم صبری هامان رنج بودیم . اصلا بیا به تمام روز های هفته ای فکر کنیم که بابا را داری. مگر جز این است که شهدا «عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُون» هستند؟ فکرش را بکن ،بابا بعد سی سال خدمت و مسؤلیت حالا آرام گرفته ،یک خواب راحت آن هم در جوار امامی که معتقد بود تمام دار و ندارش از برکت او و از آن اوست . مهم ترین دار و ندار انسان جانش است . قبول داری بابایت خیلی مرد عمل بود؟ تمام وعده هایش را عملی کرد . به آن رواقی فکر کن که یک کنج دنج دارد ، عکسش را دیده ای؟ یک مکان امن و آرام و بی هیاهو مخصوص ریحانه و بابا ... _قسمت سوم |بنت الصابر

همان اولین تجربه های سه شنبه های مهدوی حساب کتاب خودم را کردم! حساب کردم دیدم از زیرگذر حرم که بیرون می آیی چند متر جلوتر اولین عمود حرم تا جمکران را می بینی . اربعین رفته هایش می دانند که احتمالا حد فاصل هر پنج عمود حرم تا جمکران می شود به متراژ تقریبی فاصله یک عمود تا عمود بعدی در کربلا . می گویند اربعین را تنها نروید ،کسی را با خودتان همراه کنید خانواده ای ، دوستی ،رفیقی .. آخ از آن اربعینی که با رفیقت طی کنی! این مداحی را شنیده اید ؟ «رفیق نیمه راه من خداحافظ» از صلات ظهر تا به همین حالا این مداحی مدام پخش می شود در این طریق حرم تا جمکران . آن عکس راهم دیده اید؟ همان که حاج قاسم و ابو مهدی و در وسط هم این آقای مظلوم نشسته اند و خیره شده اند به رو به روی شان. این عکس تازگی ها چشم همه را گرفته قبل تر ،عکسی بود که به نظرم آمد کلمه رفاقت می شود خود این عکس . آدم های آن عکس همه خیره به دوربین با لبخند های محجوبانه و خجل ایستاده اند. در آن تصویر ما قابی از حاج قاسم و ابومهدی و سید حسن و سید رضی و عماد مغنیه را داریم. می خواهم بگویم این مداحی دارد از زبان چه کسی خوانده می شود در این آشفته حالی؟ کدام رفیق مانده که دلش آنقدر سوخته که خدایش مدام به دل مسؤل صوت می اندازد که دوباره و دوباره دستش روی دکمه تکرار برود؟ کسی مانده؟ یعنی کسی هست که جامانده؟ اینها که همه شان جمع شان جمع است . آه ،خدا سید حسن را حفظ کند برای ما ... _قسمت چهارم |بنت الصابر

انگار که خدا بخواهد بهم بگوید ،آرام باش بنت الصابر از پشت بام دل بی قرار جامانده از تشیع ات را دیدم ، و بعد همان شب طوری برنامه را بچیند که فردا صبحش گوشه ای از خیابان آزادی چشم انتظارتان باشم. من تهران بلد بشو نیستم حقیقتش را بخواهید ، حالا هرچقدر خانواده بی آیند حالی ام کنند که شما از دانشگاه آمده اید بیرون این مسیر را باید طی کنید تا برسید به ما ،هر چقدر هم لوکیشن مسیر هارا بگویند ،چشم من از قاب گوشی ، تلوبیون آن هم شبکه سه اش را چک می کند که در آن قاب چهارتایی ببینم کدام خیابان هستید و چند تقاطع دیگر به ما می رسید . این بی قراری چشم هایم را دوست داشتم امروز ،این دو راهی چشم هایم بین مَپ و تلوبیون را دوست داشتم . من از تهران بدم می آید آقای رئیسی ،به هوای مامانی و آقاجون هم که می آییم سر بزنیم دلم نمی خواهد از خانه شان تکان بخورم ،امروز اما از شهرشان خوشم آمد ،از مردمش بیشتر . راستش را بخواهید فکرش را نمی کردم زن و مرد آنطور زجه بزنند برایتان . یعنی مختصات ذهنی ام این بود که هستند اما تعداد شان زیاد نیست . آقا که اما آمد برای نماز، مردم دیگر اختیار خودشان را نداشتند ،شاید هم نیت کرده بودند که با هر خطاب آقا گریه شان را رها کنند تا صدای بغض آقا به گوش نرسد . نبود ،گوشم را چسباندم به آن بلندگوهای قوی گوشی حتی گوشی را به سیستم ماشین وصل کردم که خوب بشنوم اما نبود ،آقا بغض نکرد! محکم ایستاد نماز را اقامه کرد و بعد همان طور ایستاده فاتحه و دعاهای بدرقه اش را خواند و بعد بچه های همراهان شهید تان را در آغوش گرفتند و بوسیدند و بعد خیلی سریع تر رفتند که مثل یک صاحب عزای حقیقی میزبانی مهمانان تان را کنند . حتی عبای مشکی شان راهم در آوردند محکم و با صلابت .طوری که مردم خودشان را جمع کنند و احساس پریشانی و نگرانی را لحظه ای هم حتی به دل راه ندهند . در صحبت با آقای هَنیه مثال موسی را زدند حکایت ما و شما را تشبیه کردند به حکایت موسی و مادرش . و بعد دوباره دوباره خیال مان را راحت کردند که اسرائیل ماندنی نیست! در تشیع شما یک شهر گریه کرد. من قم را شهر شورانگیز می دانم ،تهران اما شهر شگفتی هاست! چند وقتی می شود که همه ی آدم هارا با ذره بین آدم خوب بودن می بینم ،این نشان خوب بودن را با قید دین نصیب شان می کنم. قید دین را برای همه تبعیت کامل از احکام نمی دانم . یعنی آنقدر می گردم درش که یک چیز خوب را پیدا بکنم و آن را بکنم توی چشم هایم ،طوری که حس غبطه خفه ام کند و شرمسار! ممکن است دروغ بگوید ،اما خیانت نکند ،ممکن است غیبت بکند اما مال حرام خور نیست ، ممکن است نماز نخواند تنبلی کند اما مادر و پدرش خط قرمز زندگی اش باشند و هیچ وقت یک تو نگوید ، هزار چیز ممکن است که خطاکار باشد اما آدم خوبی هم باشد . امروز از نظرم همه ی آدم هایی که به خاطر شما آمدند نشان خوب بودن را گرفتند ،مخصوصا آن خواهر کم حجابم که از اشک هایش خجالت می کشید و شالش را تا نوک بینی خوش فرم و عملی اش پایین کشیده بود ،یا آن برادرم که بازوهایش همه رد چاقو و بخیه بود و تمام دو دستش خال کوبی های رنگی داشت اما چشم هایش ، در چشم هایش حلقه اشکی بود که انگار به مرام لوتی اش هیچ بر نمی خورد که مردم ببینند، عارش نیامد ،دمش گرم این مردانگی اش را بیشتر نشان می داد . یا مردمی که عینک آفتابی های بزرگی زده بودند تا نیمی از صورتشان را بپوشاند اما حکایت نوک بینی های سرخ شان از پایین عینک‌ها شان ،فاش می کرد سِر درون را . امروز تمام آدم های شرکت کننده برای مراسم شما نشان خوب بودن را گرفتند اما نه از من و مختصات های ذهنی ام! جزئیات دارد بی چاره ام می کند! مردم را نگاه می کردم از حالت هایشان حدس می زدم روایت زندگی شان چیست و چی کشانده همه ی مارا اینجا . آقا سید شما نبودید! شما مارا جمع نکردید! من خیلی فکر کردم به این موضوع ، با تمام وجود امروز به این یقین رسیدم تمام مردم چه ایرانی چه غیر ایرانی چه شرکت کننده در مراسم چه بیننده ی گیرنده ها تمام شان به دست امام هشتم آن حس و احوال را داشتند. به اختیار خودشان نبود ! انگار که امام رضا گرد و غبار دل هایمان را بزند کنار و یک دم از آن نفس کبریایی اش بدمد درون سینه هامان . دل سوختگی هیچ وقت به اختیار انسان نیست ، و ما مردم این روز ها دل سوخته ترینیم به برکت دل سوخته ی امام مان از خادمش ... _قسمت پنجم «آخر» |بنت الصابر

از همه ی قسمت ها طولانی تر و شاید باشکوه تر ،روایت شهر شگفتی ها تهران!

خرده روایت های احساسی و پرجزئیات این دو روز رو اگر خوندید نظرتون رو برام بنویسید ،میخونم https://daigo.ir/secret/83428328

📪 پیام جدید سلام. خداقوت خیلی پسندیدم. چه قلم و زاویه دید قشنگی دارید. یه جوری بعضی اتفاقات رو نوشتید آدم حس میکنه اونجاست و داره میبینه. اون تیکه خیلی مونده تو ذهنم که میگفتید دختری در من چادر عربی به سر... اینجاها رو هم خیلی پسندیدم: اونجایی که به همسر شهید پرداختید. این زاویه گاهی واقعا مغفول می‌مونه. دیگه، اون تیکه‌ی مربوط به رفیق و رفاقت... آه... اینکه با شهادت‌شون قراره چه حقایقی رو درمورد خودم بفهمم خیلی تامل برانگیز بود. آخ از اون قسمتِ یک مکان امن برای ریحانه و بابا... کاش قلب ریحانه‌ها رو، حقوقشون به گردنمون رو یادمون بمونه. و روایتتون از مردممون:) راستش یکی از دلایل علاقم به ایران همین شرف و آزادگی و دلای پاک مردمشه. ممنونم واقعا. از روایتهای خاص و قشنگِ این روزها بود. قلمتون سبز🌱 #دایگو

📪 پیام جدید قلم بسیار زیبایی دارید پر قدرت ادامه بدید بیشتر بنویسید #دایگو

📪 پیام جدید خیلی قشنگ بود :)) #دایگو

📪 پیام جدید خیلی خوب بود ما ها که کرمانی هستیم و اون حال و هوا ما رو یاد تشیع حاج قاسم میندازه ممنون بنت الصابر جان اما ای کاش که بمانید به حضورتان نیاز است به ویس هایتان متن های دلی تان که دل ها رو فتح میکنه . . به همه چیز نیاز است من میگم ادم باید اون جایی که بهش نیازه حضور داشته باشه #دایگو

📪 پیام جدید خوندم و تمام لحظاتش رو حس کردم...زبانم بند آمده... #دایگو

📪 پیام جدید سلام بنت الصابر خواهر خوش ذوق . زاویه ی دید خیلی خوبی درنوستن ارائه دادید خصوصا نوشته شماره ۵ دل های ما روهم گره زدید به حال وهوای خودتون. قلمتون پربرکت در راه حقیقت #دایگو

📪 پیام جدید سلام فقط میتونم بگم بعد از خوندن این روایت بیشتر به ستودنی بودن قلم پی بردم حقا که الله باید قسم میخورد به این ابزاری که حقیقتا نفوذ و تاثیر عجیبی داره قسم به قلم و آنچه مینویسد.... #دایگو

📪 پیام جدید https://eitaa.com/nuriehsadayt/6951 روضه ای بود برای خودش.... #دایگو

📪 پیام جدید دلم رفت...دیدگاه خیلی جالبی بود.. آخ این روزا چقدر حقایق داره بیشتر برام فاش میشه. حتی منِ بچه مذهبیِ مدعیِ طرفدارِ رئیسی! اما ن از حسرت اینکه کاش بیشتر کار کرده بودم کاش بیشتر کار‌های دولت رو تبیین کرده بودم... کاش حقیقتا گوش به فرمان آقا بودم و پیگیر دستوراتشون.... آقای رئیسی هنوز درحال خدمتن... این دفعه به قلب‌ها و نگرش‌هامون... #دایگو

📪 پیام جدید قشنگ بود #دایگو