. موضوع برنامه #عصر_جهاد دیشب ( ۱۰ بهمن ۱۴۰۳ ) شبکه #افق ، بررسی ابعاد #شادی و #نشاط در برنامه های #دینی و مذهبی بود . آنجا در یک روش شناسی #جامعه_شناسی و #روانشناسی #تاریخی به این نکته اشاره داشتم که تا حد زیادی #هویت شیعه در #سوگواری و با فراق گره خورده است بنابراین عمده #آیین ها و مناسک مهم تاریخی شیعه تا عصر حاضر با این مضمون طرح ریزی شده است و این البته قابل کتمان نیست ، ضرورتی هم ندارد ... #شیعه به عنوان یک گروه اقلیت و تحت فشار در جوامع تا دوره صفویه مسئول #حکمرانی تمامی یک جامعه نبوده است بلکه در عمدتا در سوگ حسین (ع) و فراق امام زمانش بوده پس خیلی لزومی نداشته است تا آیین های #شاد را توسعه دهد ، پس از آن بود که کم کم این #مناسک را که عمدتا از قبل توسعه داده شده بود تا حدی پذیرفت . حتی تا عصر کنونی و سالهای اخیر نیز این نیاز آنچنان واضح و لازم نشان نمی داد ( تا همین اواخر در گروه ها و جمع های مذهبی وقتی بحث دست زدن و کف زدن می شد با اکراه پذیرفته می شد و می گفتند حالا دو انگشتی مشکلی ندارد ! ) اما حالا به موسیقی ها و سرودها توجه کنید ... پس ما در توسعه مدل های شادی و نشاط جمعی مقداری عقب هستیم و نهادهای مذهبی و دینی می باید برای آن اندیشه ورزی و طراحی نمایند . #حسین_بهمنش ۱۱/۱۱/۱۴۰۳