🔗🔗🔗 🔗🔗 🔗 💌هوالحق 🔗 #رمان_حورا 🖌به قلم: زهرابانو #قسمت_شصت_نهم صبح روز بعد، بعد از راهی کردن مارال به مدرسه مهرزاد از اتاقش بیرون امد و گفت: تو ماشین منتظرتم حورا کارت دارم زود بیا. سپس بدون این که منتظر حرف حورا بماند رفت. حورا هم برای کنجکاوی حرف نزده مهرزاد سریع حاضر شد و از خانه بیرون رفت. بدون حرفی سوار ماشین شد و مهرزاد با سرعت حرکت کرد. _ تا اتفاقی پیش نیومده که دوباره مانع بشه بزار حرفمو بزنم. ببین حورا تو تو این چند سال که تو خونه ما زندگی می کنی نمیدونستی بابات برات ارث گذاشته؟ حورا باتعجب گفت: چی؟؟؟ ارث؟ نه نمی دونستم. _ حورا بابات قبل مرگش وصیت نامشو داده دست بابام. ازش خواسته از تو مراقبت کنه اگر از اون سفر برنگشتن. ارثی رو هم که مال تو گذاشته بوده داده به بابای من تا وقتی تو بزرگ شدی برات خرج کنه و نیازاتو تامین کنه. حورا با بهت و حیرت به لب های مهرزاد خیره شده بود. حرف هایی که از دهانش خارج می شد برای حورا غریبه بود. کاش همه این ها دروغ بوده باشد. کاش دیگر ادامه ندهد. _ بابای منم با خیال راحت ارثتو خورده یه لیوان آبم روش. نه به تو خبر داده نه پولتو کنار گذاشته. این دایی به ظاهر مهربونت ازت اخاذی کرده میفهمی؟ ارثتو که حق رسمی و شرعی و عرفی توئه رو بالا کشیده. حالا بازم می خوای تو اون خونه بمونی؟ حورا دستش را روی سرش گذاشت و به فکر های درهم و پریشانش نظم داد. چرا باید بعد چندین و چند سال تازه بفهمد که پدرش برای او ارثی به جا گذاشته!؟ چرا باید این قضیه را از او مخفی کنند و سال ها با او مانند یک آدم اضافی برخورد کنند؟ – بگین که... این حرفا... دروغه. _ نه نیست. حالا که واقعیت رو فهمیدی یه کاری کن. اون خونه و آدماش به تو بد کردند. اما تو سکوت کردی و هیچی نگفتی. حالا باید یه کاری کنی. حورا با بی قراری گفت: نگه دارین. میخوام پیاده شم. _ حورا گوش ک... _‌نگه دارین میگم. مهرزاد روی ترمز زد و حورا سریع پیاده شد و در را بهم کوبید. خیابان ها را طی کرد و بدون توجه به کسی گریه می کرد. دلش داشت می ترکید. خیلی به او سخت گذشته بود. خیلی سکوت کرده بود. چقدر چیزی خواست و نشد. چقدر خرید داشت و نکرد فقط بخاطر اینکه حس می کرد خانواده دایی اش بی منت او را بزرگ کرده اند و همیشه سپاس گذار آن ها بود. به دانشگاه نرفت و مجبور شد به هدی زنگ بزند تا ساعاتی پیش او بماند. به خانه هدی رفت و با او درد و دل کرد. برای اولین بار اشکش درآمد. اشک ریخت و حرف زد. "سخته به بعضیا بفهمونی که اگه خیانت نمی کنی، دروغ نمیگی، پنهون کاری توی کارت نیست، راحت می بخشی، سخت به دل می گیری، بی منت محبت می‌ کنی، همیشه برای کمک کردن آماده ای، توی بدترین شرایطم نمیری، همیشه سعیت به انسان بودنه، زرنگ بازی در نمیاری، دلت نمیخواد مثل بعضیا باشی، که اگه خوبی... که اگه بد نیستی... نه اینکه بدی بلد نباشی، نه اینکه از روی سادگی و نفهمیته، نه اینکه جربزه‌ ی بد بودنو نداشته باشی، نه! فقط میخوای که خوب باشی... خوبی نه اینکه اجبارت باشه، انتخابته! فرق بین خوب بودن و بد نبودن با حماقت و پخمه بودن و نفهمی رو... واقعا سخته به بعضیا بفهمونی!" &ادامه دارد...  ‌‌🔖خدایـــارهایم نکــــن🔗 🔖 @khodayarahaymnakon

🌷🕊🌷🕊🌷🕊🌷🕊🌷 🕊🌷🕊 🌷 📕رمان عاشقانه،اعتقادی #من_مسلمانم 🕊 📝نویسنده : بانو الف_صاد🌷 ⚜ #قسمت_شصت_نهم از شرکت زد بیرون.طاقتش طاق شده بود.تصمیم گرفت قبل از رفتن به خونه سری به مجتمع سینا بزنه شاید رنگ دستوری مامان اینجا پیداشه... به سمت اطلاعات رفت... بازهم امیرحسین و برادرانه هایش!... با لبخند رفت سمت امیرحسین و گفت: _سلام.بازم که شما اینجایید... +گفتم که راه دوره.ترافیکم زیاد.خودم میرسونمتون. الینا با لبخند پررنگی گفت: _اما آخه...اینجوری... ادامه حرفش با شنیدن اسمش از طرف همکارش قطع شد: +الینا جان؟!مشتری منتظره... _الان الان میام... روشو برگردوند سمت امیرحسین و گفت: _ببخشید مشتری دارم...اگه دیرتون میشه بریدخب؟! امیر لبخندی زد و گفت: +نه منتظر میشم بیاید... _آخه... پرید وسط حرفش و گفت: +مشتری... الینا مستاصل سری تکون داد و رفت سمت مشتری... از دور قامت از پشت سر مشتری رو دید که در حال حرف زدن با تلفن از قفسه های رنگ مو بازدید میکرد... پیرهن سفید آستین سه رب... شلوار کتون قهوه ای... کفش اسپرت... موهای قهوه ای روشن... چقدر از پشت شبیهِ... صدای از پشت سرش رو شنید که داشت با تلفن صحبت میکرد +Ok Mom(باشه مامان) چقد صداش از پشت شبیه... اه لعنت به این افکار مزاحم... به افکار مزاحمش اجازه ی جولان دادن نداد و صدا زد: _آقا... مشتری برگشت... موهای قهوه ای روشن... صورت بور... چشمای سبز آبی... این دیگه شبیه نبود...خودش بود...خود خودش... به قدری تصویر واضح بود که الینا قدمی به عقب برداشت و فقط تونست زمزمه کنه: _رایان...سلام 👈گر بدانم عاشقے سوزد دلم از درد ٺو گر بدانے عاشقم عیڹ خیالٺــ هم ڪہ نیست👉 🍃راوی باورش نمیشد شاید اشتباه کرده بود... چشماشو باز و بسته کرد اما...نه...مشتری هنوز با اون قیافه ی زیادی آشناش ایستاده بود... مشتری متعجب خیره شده بود به دختر آشنای روبروش... چقدر این دختر شبیه گم شده ی هفت،هشت ماه پیش خانواده مالاکیان بود. نکنه...نکنه خودشه؟! بی توجه به مادرش که هنوز داشت پشت تلفن الوالو میگفت گوشی رو قطع کرد و با چشمایی متعجب صدا زد: +Elina?! الینا مطمئن شد... اگر چهره ی مشتری فقط شباهت بود... اگر صدای مشتری فقط یه شباهت ساده بود... این لهجه ی آمریکایی دیگه نمیتونست یه تشابه باشه... مطمئن شد مشتری روبروش مرد رویاهای دخترونشه... اما نفهمید چرا استرس گرفت...چرا هول شد...چرا ترسید و روبرگردوند... اخمی چاشنی صورتش کرد و بدون اینکه برگرده سمت رایان گفت: _نخیر...اشتباه گرفتین...امرتون؟!چیزی لازم دارین؟! رایان بی توجه به چرت و پرتایی که الینا سرهم میکرد با لبخند قدمی به الینا نزدیک شد. این بهترین اتفاق امروزش بود... یا شاید حتی بهترین اتفاق از هشت ماه گذشته تا به حال... دست برد بازوی الینا رو گرفت که الینا به ثانیه نکشیده با خشم بدون توجه به اینکه بازوش توسط کی گرفته شده دستشو کشید و خودشو به عقب پرت کرد و با خشم داد زد: _Don't tuch me.(به من دست نزن) با صدای الینا امیرحسین متعجب سرشو از رو گوشی بلند کرد و به بخش لوازم آرایشی نگاه کرد. الینا با اخم هایی در هم در مقابل... این پسر بور کی بود؟!... شاخکهای غیرتش تکون خورد و راه افتاد سمت قفسه ها... رایان در حالی که لحظه به لحظه لبخندش پررنگتر میشد دستاشو تسلیم وار بالا برد و گفت: +O...Ok..ok...but...you... &ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌🕊🕊🕊🕊📚🌷❣🌷📚🕊🕊🕊🕊 📢 کپی رمان های کانال بدون اجازه ممنوع می باشد 📛 خدایا 🕋 رهایم نکن🔗 @khodaya_1