کاش یک‌دهمِ مقداری که حرص می‌زنم، کاری از دستم برمیومد.

=)))درباره‌ی همه‌چیز همینطور.

[پشتِ صحنه: صاف وایستا وگرنه به مامان می‌گم گل کندی.]

وقتی با خودت درگیری:

محتوای این دیوار بیشتر از کل این هفته‌ی اینجا بود.

قبل‌تر بهم حس غربت می‌داد، اما الان بهم حس قدرت می‌ده. انگار وضوح نمودارِ تغییر آدمیزاد و قوی شدنش، کسایی‌ان که یه روز خیلی اهمیت داشتن و به بدترین شکل ممکن، رفتن. دیدن غریبه‌های آشنا اون اوایل شاید شبیهِ هم‌زدن رسوب تهِ سماور باشه، به‌هم ریختن نظمِ دونه‌های شربت، زیر و رو شدن قلب توی سینه، اما بعدِ یه مدت دیگه نه. فقط یه لبخنده که به خودت می‌گه پسر، چقدر بزرگ شدم. پس همینه زندگی.

یه مدت یعنی سال‌ها. شاید سال‌ها بگذره ولی آخرش تموم می‌شه، این یه شانسه.

درس گرفتن از تجربه؟ نه ممنون تعمیم تو کارِ ما نیست-