در من تا یکی می‌خواهد امید ببخشد، واژه می‌شود را بیان کند و یا حداقل بگوید که شدنی‌ست، چیزی توی دهانش می‌زند. خیلی راه دارم هنوز، خیلی راهی که حتی، نمی‌دانم نمی‌دانم..

فقط حدود دویست‌وخورده‌ای کتاب به لیستم اضافه شد، سیاهه‌ی صد و دوصدتایی رمان و آثارِ ادبی که شاید بعد خواندن‌ش - به قول آقا امیرخانی، رسیدن به قریب‌الاجتهادی - کمی این اوضاع بهتر شود.

احوالاتِ دفترهام این روزها عجیبه. شاید ساعتی یک‌بار قلم به دست، افتاده‌م به سیاه کردن خطوط با کلمات. رها، اسیر، درهم، فصیح، همه‌جور نوشته پیدا می‌شه. انگار آدم وقتی می‌دونه کسی نمی‌خونه، راحت‌تر می‌تونه از نگرانی‌هاش حرف بزنه، دیگه حتی وسواسِ چینش و وایب و مخاطب رو هم نباید تحمل کنه. احوالاتِ دفترهام عجیبه و چقد من دوست دارم، کاغذهای زرد شده و وغ کرده‌ای که انگار لحظه لحظه‌ی جنون سال‌ها رو، توی تار و پودشون جا دادن و حمل می‌کنن. کاغذ به آدم حسِ زندگی می‌ده، حسِ اینکه بعد صد سال، یکی بر می‌داره و لحظه لحظه‌ی جنون‌ت رو می‌خونه... انگار زنده بودنت رو جا می‌ذاری توی این قطعه‌ی پر کلمه و رها می‌کنی. عجیبه، عجیب.

امروز دهِ ده بود، دلم می‌خواست پایین یه متن بزرگ براتون این تاریخ رو می‌زدم. ولی اوضاع بدجور بهم ریخته‌س عزیزِ من، بدجور.

:)چقد جنون داره این قطعه. چقدر. چقدر... #نوامیسِ‌اوی‌من.

- ماهُ دیدی؟