چقدر این داستان دوست داشتنی بود، ردش روی روحم می‌مونه.

دلم می‌خواست توی صحنه‌ی بازی این سکانس می‌بودم، اینجوری حق‌ش ادا نشد.

گریه-

دوستان از پشتِ صحنه دچار ابهام شدن که این عکس چیه؛ دوستان این شترمرغ لای صخره نیست، این دو تا دسته=))))))

چقد خوب تونسته احوال آدمیزادِ شب، وقتی از پوسته‌ی دلقک‌ش بیرون می‌آد رو توصیف کنه. خوشم اومد انصافاً.

پیروِ این، باید بگویم همیشه همین است. ساعت پنج صبح، اگر چیزی بنویسم و نصف‌ش را جا بگذارم برای بعدش، آن بعد هرگز نخواهد رسید. احتمالا ارتباط‌اش را نمی‌فهمید ولی، معاشرت با آدم‌ها همینقدر سم و اسیدی‌ست.

نباید نا امید باشم، شما هم تکرار کنید.

این خودش جمله‌ی انگیزشی‌ست، حَظ ببرید.