در صفین شخصی درخواست کرد
که با امیرالمومنین-ع صحبت کند.
امیرالمومنین-ع از میان سپاهش خارج شد ،
و با آن مرد دیدار کرد .
آن مرد گفت: ای علی-ع
تو در اسلام آوردن و هجرت ، پیشگام بود‌ه‌ای !
اگر پیشنهادی بدهم قبول میکنی
که مانع از خونریزی ها شود ،
و جنگ ها به تاخیر بیوفتد ؟
فرمود: پیشنهادت را بگو .
گفت: تو به عراقِ خودت بازگرد
و ما به شامِ خودمان .
برای تو نیز مزاحمتی ایجاد نمی‌کنیم
و تو نیز دست از شام بردار
و ما را به آن واگذار .
فرمود : متوجه سخن تو شدم
میدانم پیشنهادت از سر خیرخواهی
و دلسوزی است ؛
اما من در این مورد بسیار اندیشیده ام
و شبها بیدار ماندم و تامل کردم
و با دقت بسیار تمام جوانب آن را سنجیدم
در نتیجه دو راه بیشتر نیافتم:
• یا تن دادن به جنگ
• یا کفر به آنچه خداوند، بر محمد نازل کرده است!
_ حقیقت ماجرا این است که خداوند
راضی نمیشود در زمین معصیتش
انجام شود و اولیای او خاموش بمانند
و یا امر به معروف و نهی از منکر نکنند .
در نهایت به این نتیجه رسیدم ؛
که جنگ برایم از تحمل غل و زنجیر جهنم
آسان تر است .
آن مرد شامی برگشت ؛
در حالی که میگفت :
" اِنّا للّه و اِنّا اِلَیه‌ِ راجِعونْ "
|
شرح‌نهج‌البلاغه،ج۲،ص۲۰۷ |
