#در_محضر_استاد #محرم #امام_حسین_علیه_السلام 💠 بعد از شهادت امام علی(ع) و در دوران معاویه، امام حسن مجتبی(ع) تنها منادی پاسداری از سنت رسول خدا(ص) بود زیرا به گفتۀ مسعودی در مروج الذهب و ابن ابی الحدید در شرح نهح‌البلاغه غایت آمال معاویه چیزی جز محو اسلام و دفن نام رسول خدا(ص) نبود، که چنین توفیقی را هم به دست نیاورد. معاویه علاوه بر رسول خدا(ص) سیرۀ خلفای قبل از خود را نیز زیر پا نهاده و برای نخستین بار خلافت را به صورت موروثی قرار داد و معروف است یک بار امام حسن(ع) در انتقاد از وی به سخنرانی پرداخته بود فرمود: یعنی: خلیفه کسی است که براساس کتاب خدا و سنت رسول خدا عمل نماید و این خود اعتراضی نسبت به معاو یه به شمار می‌رفت. 🔻 پس از شهادت امام حسن(ع)، امر امامت به #امام_حسین(ع) محول گردید و با شروع خلافت یزید و اصرار او بر بیعت، حضرت از بیعت با او خودداری نمود و خلافت يزید را به منزلۀ خوانده شدن فاتحه‌ای بر اسلام خواند. آن‌گاه در فلسفۀ قیام خود به برادرش محمد حنفیه نوشت: من به انگیزۀ خودخواهی و شرارت قیام نکرده‌ام و قصد تباهی و ستمگری ندارم؛ قیام من به انگیزۀ اصلاح در امت جدم رسول خداست. من قصد امر به معروف و نهی از منکر دارم و در اين راه به سیرۀ جدم و پدرم عمل می‌کنم. 🌀 منبع: مجید معارف، کتاب «پژوهشی در تاریخ حدیث شیعه»، ۱۳۷۴ش، ص345. 🆔 @ostadmaaref

#در_محضر_استاد #محرم #امام_حسین_علیه_السلام 💠 با درگذشت معاویه در سال 60 هجری و به خلافت رسیدن یزید صفحه دیگری از مظالم بنی‌امیه گشوده شد. یزید بن معاویه به منظور درهم شکستن آخرین مقاومت جبهۀ علوی، امام حسین(ع) را -جهت بیعت با خود- تحت فشار قرار داد و امام(ع) که خلافت یزید را فاتحه‌ای بر اسلام و شریعت جدش می‌دانست، پرچم جهاد و شهادت را در برابر یزیدیان برافراشت که در نتیجه آن خود و یارانش در کربلا به شهادت نایل شدند. امام(ع) بدین ترتیب خط سرخ شهادت را در احیای سنت رسول خدا(ص) در تاریخ به ارمغان گذاشت. پس از هلاکت یزید و به فاصله کوتاهی پس از آن عبدالملک بن مروان به خلافت رسید. 🔻 در اين دوران خصوصاً دورۀ استانداری حجاج بر کوفه و بصره، سخت‌ترین دوران شیعه در طول خلافت بنی‌امیه و بنی مروان فرارسید. در روایتی امام باقر(ع) در خصوص این دوران می‌فرماید: در این دوره حجاج شیعیان را با بدترین وضع می‌کشت و با کم‌ترین سوءظن و تهمت دستگیر می‌کرد و اگر به او می‌گفتند «فلان کس زندیق یا کافر است» در نظر او بهتر از آن بود که بگویند: فلانی شیعۀ علی(ع) است. ابن‌ابی‌الحدید معتزلی نیز می‌نویسد: "در این دوران مردم از راه اظهار بغض و کینه نسبت به امیرالمؤمنین علی (ع) و ابراز دوستی نسبت به دشمنان آن حضرت به حجاج تَقرّب می‌جستند و در فضیلت، سوابق و مناقب دشمنان اهل بیت (ع) روایات زیادی را جعل کردند. چنانکه در کاستن شأن امیرالمؤمنین علی (ع) و عیب و طعن و دشمنی با آن حضرت سخنان بسیاری را برای مردم بازگو می‌نمودند. 🔹 ضمناً در همین دوران تنی چند از یاران فدا کار علی(ع) همچون سعید بن جبیر، کمیل بن زیاد و قنبر در راه دوستی علی و اهل بیت او، شهادت را پذیرا شدند و در مجموع وجود این شرایط سبب گردید تا به تدریج محبان علی(ع) در پوششی از تقیه زندگی کرده و از تظاهر به دوستی با اهل بیت(ع) خودداری نمایند. در همین زمینه باید افزود که در زمان خلافت بنی مروان، مؤمنان مخفی شدند و دستگاه خلافت در حستجوی شیعیان همه جا را زیر نظر گرفت و جان و مال آنان از تعرض در امان باقی نماند و لعن بر علی(ع) نیز به‌طور آشکار برقرار گردید. 🔻 امام چهارم گوشۀ خلوت و انزوا اختیار نمود؛ چرا که برای هرگونه کار سیاسی یا قیام، یاران مطمئن و قابل اعتمادی در اختیار نداشت. فضل بن شاذان می‌گوید: پس از واقعۀ کربلا تنها پنج نفر پیرامون امام باقی ماندند که آن‌ها عبارت بودند از: ابوخالد کابلی، یحیی بن ام الطویل، جبیر بن مطعم، سعید بن جبیر و سعید بن مسیّب. 🌀 منبع: مجید معارف، کتاب «پژوهشی در تاریخ حدیث شیعه»، 1374ش، صص26-27. 🆔 @ostadmaaref