سوال ۱۱۶ 🔆 متن شبهه: خدا در قرآن برای خودش از ضمیرهای مذکر استفاده کرده است؛ این یعنی جنس مذکر بهتر است. 🔆 پاسخ شبهه: 1️⃣ ادبیات هر زبانی، قانون خودش را دارد؛ مثلاً در زبان فارسی به «من و تو»، «ما» گفته می‌شود؛ نمی‌گوییم «شما». این قانون ادبیات فارسی است. 2️⃣ یا مثلاً در زبان فارسی به همه انسان‌ها (چه مرد و چه زن)، «مردم» گفته می‌شود؛ نه «زنم». این هم یک قانون است. 3️⃣ زبان عربی هم قانون و ادبیات خودش را دارد. یکی از این قانون‌ها این است که معمولاً اگر کلمه‌ای در واقعیت جنسیت نداشته باشد، مذکر آورده می‌شود. این قانون ادبیات عرب است. 4️⃣ به همین دلیل چون خداوند قرآن را به زبان عربی نازل کرده، طبق این قانون از ضمیر مذکر برای خودش استفاده نموده است. 5️⃣ ضمیر مذکر و مؤنث، دلیل بر ارزش و بزرگی چیزی نیست؛ چون اگر ضمیر دلیل بر ارزش بود، باید همه‌ چیزهای باارزش با ضمیر مذکر می‌آمد و همه‌ چیزهای بی‌ارزش با ضمیر مؤنث؛ درحالی‌که خیلی از چیزهای باارزش در زبان عربی با ضمیر مؤنث می‌آیند؛ مانند: خورشید، زمین، نماز، زکات یا حتی بهشت. 6️⃣ خیلی از چیزهای بی‌ارزش یا پست هم با ضمیر مذکر می‌آیند؛ مثل: ابلیس و شیطان. 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۱۷ 🔘 متن شبهه : اسلام به جای آنکه مخالفان خودش را با عقل و منطق مجاب کند آنان را دعوت به نفرین و مباهله می کنند آیا این عقلانیست؟ 🔆 پاسخ شبهه : 1️⃣ «مُباهَله» از نظر مفهوم متداول، به معناى نفرين كردن دو نفر به يكديگر است، بدين ترتيب، افرادى كه با هم گفتگو درباره يك مسأله مهم مذهبى دارند در يك جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرع كنند و از او بخواهند كه دروغگو را رسوا سازد و مجازات كند. 📚لغات در تفسیر نمونه ص 497 2️⃣ مباهله به عنوان آخرین حربه برای غلبه بر خصم بعد از اثر نکردن منطق و استدلال است ، که به عنوان سندی الهی بر حقانیت طریق و مسلکی اعتقادی ایراد می‌شود . بر خلاف آنچه در پرسش آمد ، مباهله بر خلاف عقل و منطق نیست بلکه کاملا موافق و مطابق عقل و منطق است ، زیرا دو طرف حق و باطل پس از آن که از طریق مذاکرات علمی به نتیجه‌ای نرسیدند و طرف باطل با #لجاجت از پذیرفتن حق امتناع کرد ، اقدام به مباهله می‌کنند و طرف حق با اقدام به مباهله این نکته را بیان می‌کند که آیین من مطابق با واقعیت و حقیقت است که می توانم بر این سخن معجزه‌ای الهی هم ارائه کنم تا شکی در آن باقی نماند ، مباهله همان #نقش_معجزه را برای اثبات حقانیت دعوت حق ایفا می‌کند . 3️⃣ بنابراین مباهله در برابر مخالفان يك حكم عمومی است که افراد با ايمان كه از تقوا و خداپرستى كامل برخوردارند به هنگامى كه استدلالات آنها در برابر دشمنان بر اثر لجاجت به جايى نرسد از آنها دعوت به مباهله می ‌كنند. 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۱۸ ❓متن پیام: آیا روایتی از امام علی(ع) نقل است که پیامبر اسلام(ص) زبانش را در دهانم گذاشت و به دنبال آن، هزار در دانش و از هر دری، هزار در دیگر به روی من گشوده شد؟ ✅ پاسخ: ظاهراً اولین شخصیتی که تعبیر (أَدْخَلَ لِسَانَهُ فِی فَمِی) را آورده، ابوحامد غزالى(م 505ق) باشد، چنان‌که در منابع شیعه، سید ابن طاووس(م 664ق) از او نقل کرده است.[1]‏ همچنین شاید بتوان گفت تعبیر «انکبّ علیه» که در متن این روایت در برخی منابع اهل‌سنت آمده، بیانگر این باشد که رسول خدا(ص) زبان خود را داخل دهان امام علی(ع) کرده باشد. غزالی، این حدیث را بدون سند آورده، ولی علاوه بر آن‌که به دلیل متواتر بودن روایات مشابه، از جهت محتوایی مشکلی ندارد؛ می‌توان این تعبیر را نوعی مجازگویی نیز دانست؛ یعنی زبان در دهان گذاشتن کنایه از این است که امام(ع) بدون هیچ واسطه‌ای دانش خود را از منبع وحی دریافت کرده است؛ از این‌رو، خود غزالی این حدیث را در راه‌های کسب علوم الهی مطرح کرده و معتقد است که این مرتبه‌ای از علم است که با درس خواندن، و معلّم دیدن دست‌رسى به آن پیدا نخواهد شد، بلکه به واسطه علم لدنّى میسّر است [2]‏ 📚 1- ابن طاووس، على بن موسى‏، سعد السعود للنفوس منضود، ص 284، قم، دار الذخائر، چاپ اول‏، بی‌تا. 2- مجموعة رسائل الإمام الغزالى‏‏، ص 233. 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۱۹ ❓چرا مستقیم از خدا حاجت نمی‌گیریم بوسیله پیامبر(ص) و خاندانش جلو میرویم؟ ✅ پاسخ : اگر به کسی به اين عنوان که خدا او را دوست دارد و برگزيده خداست و خداوند اين محبوبيت و برگزيدگي را در قرآن و به زبان پيامبرش اعلام کرده و به توسل به او فراخوانده، متوسل شود، اين عين بندگي و اطاعت خداست و در عين اين که ما مي توانيم مستقيم با خدا مرتبط شده و به ساحتش عرض بندگي کرده و از حضرتش حاجاتمان را بطلبيم، ولي طبيعي است که توجه به درگاه خدا با توسل به محبوب هاي خدا و مقربان درگاهش و بندگان برگزيده اش که آنان را به امامت و هدايت ما گمارده، بهتر است. زيرا ما با توجه متوسلانه به پيامبر و امامان، به خدا اعلام مي کنيم که خدايا هم خدايي تو را گردن نهاده ايم و هم نبوت، امامت و هدايتگري بندگان بر گزيده ات را و چون پذيرش نبوت و امامت پيامبر و امام ، محبوب خداست، پس عملي که نشانگر اين پذيرش باشد، بهتر از عملي است که اين پذيرش را نشان ندهد. وقتي پادشاهي، فردي را به ولايت عهدي معرفي کرده باشد، شما به هنگام عرض ارادت به آن پادشاه، يا به مقام خودش متوسل مي شوي و عرض مي کني پادشاها من ارادتمند و مطيع شمايم و اين حاجت را دارم و يا به مقام وليعهدش متوسل شده و او را واسطه قرار مي دهي و مي گويي پادشاها به مقام ولي عهدت چنين و چنان؛ در اين عرض ارادت و طلب حاجت دوم، شما داريد ضمن اعتراف به پادشاهي او به انتصابش هم اعلام پايبندي کرده و مقام وليعهدش را تاييد مي کني و اين مطلوب تر است. 💡@p_eteghaadi

✅ ظهور پیغمبر دروغین و شفای فوری بیماران 😂 ویدئویی از فردی در پاکستان که عده ای به او ایمان آورده اند در رسانه ها منتشر شده است!!! همان طور که در تصویر می بینید فردی که در مقابل او روی ویلچر نشسته بعد از فیلم هندی پیغمبر، از روی ویلچر بلند میشود و به اصلاح شفا پیدا میکند!!! مردم ساده لوح و زود باور هم متوجه نیستند که این پیغمبر و بیماران شفا یافته عضو یک تیم گوشبری و عوام فریبی هستند ! بسوزد پدر جهل و بیسوادی 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۲۰ ❓#آخرت چيست؟ چگونه بفهميم كه واقعا وجود دارد؟ ✅ پاسخ: منظور از آخرت عالم حيات پس از مرگ و ماوراى اين جهان گذران است. اعتقاد به عالم آخرت و به تعبيرى معاد و اينكه انسان تا چه هنگام وجود خواهد داشت مسئله اى است كه قدمت آن به اندازه تاريخ انديشه بشرى است و با بررسى متفكران پيش از اسلام و يا حتى پيش از مسيحيت انسان به اين مسئله پى مى برد كه يكى از بزرگ ترين دغدغه هاى بشر بوده و هست. در خصوص اثبات معاد دو مسئله را بايد مورد توجه قرار داد: ۱ اصل معاد را مى توان بدون توجه به دين خاصى اثبات كرد (اثبات عقلى معاد) به گونه اى كه دين نيز آن را تاكيد مى كند اگر چه دقيق ترين و بهترين اطلاعات را در اين زمينه دين الهى در اختيار بشر نهاده است. ۲ از طرفى انسان موجودى دوبعدى است (روحانى- جسمانى) و از طرف ديگر آنچه كه ما پس از مرگ مى بينيم از بين رفتن و زائل شدن جسم انسان است حال آيا بعد از زوال جسم بعد ديگر انسان نيز از بين رفته است يا نه؟ و به بيان ديگر آيا بعد روحانى انسان جاودانه باقى مى ماند يا آنكه آن نيز از بين مى رود؟ اثبات جاودانگى و فناناپذيرى بعد روحانى انسان مساوى است با قبول معاد به خصوص انكه شخصيت انسان نه به جسم بلكه به روح اوست. از اين رو ما با اثبات عقلى جاودانگى روح انسان به معاد عقلى پى مى‌بريم. 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۲۱ ✅ پروفسور کیت مور پدر جنین شناسی جهان و راز مسلمان شدنش: حقایقی درباره جنین انسان که قرآن ۱۴۰۰ سال پیش به آن اشاره کرده و دانشمندان بعد از قرن بیستم موفق به فهم آن شدند. 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۲۲ ❓چرا پیامبر گرامی اسلام خودشان‌ در زمان حیات قران را مکتوب نکردند .و به صورت کتاب ننوشتند ..آیا هراس از تحریف و یا فراموشی آیات توسط اصحاب و دیگران را نداشتند؟ ✅ پاسخ : قرآن در زمان پیامبر اسلام (ص) توسط کاتبان مکتوب شد. پیامبر (ص) در شرایط بسیار خاص و ویژه ای زندگی می کردند. بنابر خواست خداوند و تقدیر او، پیامبر (ص) درس نخواند و هرگز پیش استادی نرفت و هیچ کتابی ننوشت. علت این تقدیر الاهی نیز کاملاً روشن است. معجزه جاوید ایشان کتابی به نام قرآن بود و نوشتن و آوردن کتاب برای شخص درس خوانده، معمولاً کار محالی نیست، یا حداقل این شبهه را برای برخی ایجاد می کرد که شاید این کتاب (قرآن)، نتیجه تراوشات ذهنی و آموزش اساتید پیامبر (ص) باشد، لذا قرآن می فرماید: "و تو قبل از این قرآن، هیچ نوشته و کتابى را نمى‏خواندى و نوشته و کتابى را به دست خویش نمى‏نوشتى و گرنه باطل‏گرایان (در نبوت تو) شک مى‏کردند. بنابراین، درست است که خواندن و نوشتن براى هر انسانى کمال محسوب مى‏شود، ولى گاه شرائطى پیش مى‏آید که نخواندن و ننوشتن کمال است و این در مورد پیامبران مخصوصاً خاتم انبیاء (ص) کاملاً صدق مى‏کند، چه این که اگر دانشمندى درس خوانده، و فیلسوفى آگاه و پر مطالعه، ادعاى نبوت کند و کتابى به عنوان یک کتاب آسمانى ارائه دهد، در چنین شرائطى ممکن است وسوسه و تردیدهایى پیش بیاید که آیا این کتاب و مکتب مولود اندیشه‏هاى خود او نیست؟ " شاید به خاطر این که دستاویزی برای مخالفان اسلام درست نشود، پیامبر(ص)حتی بعد از نبوتشان هم مطلبی ننوشتند ، اما تمام علم را از وحی الهی فرا گرفته بود". ⚜به قول حافظ: نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه،مسأله آموز صد مدرس شد. 💡@p_eteghaadi

نماز آخرین روز ماه ذی‌الحجه برای آخرین روز ماه ذی‌الحجه که روز آخر سال قمرى نیز است، مرحوم «سیّدبن طاووس» نقل کرده است که در این روز، دو رکعت نماز مى خوانى و در هر رکعت، یک مرتبه سوره «حمد» و ده مرتبه سوره «قل هو اللّه» و ده مرتبه «آیة الکرسى» را مى خوانى و پس از نماز مى گویى: 🔹اللّهُمَّ ما عَمِلْتُ فى هذِهِ السَّنَةِ مِنْ عَمَل نَهَیْتَنى عَنْهُ وَلَمْ تَرْضَهُ، ▫️خدایا آنچه انجام دادم در این سال از اعمالى که مرا از آن نهى فرمودى و راضى بدان نبودى 🔹ونَسیتُهُ وَلَمْ تَنْسَهُ، ▫️و من آن را فراموش کردم ولى تو فراموشش نکردى 🔹ودَعَوْتَنى اِلَى التَّوْبَةِ بَعْدَ اجْتِرائى عَلَیْکَ، ▫️و مرا به بازگشت بسویت خواندى بعد از دلیرى کردنم بر تو، 🔹اللّهُمَّ فَاِنّى اَسْتَغْفِرُکَ مِنْهُ فَاغْفِرْ لى، ▫️خدایا من از آن اعمال آمرزش مى طلبم پس بیامرز آنها را 🔹وما عَمِلْتُ مِنْ عَمَل یُقَرِّبُنى اِلَیْکَ فَاقْبَلْهُ مِنّى، ▫️و هر عملى که انجام دادم از اعمالى که مرا به تو نزدیک گرداند پس آن را از من قبول کن 🔹ولا تَقْطَعْ رَجآئى مِنْکَ یاکَریمُ. ▫️و قطع مکن امیدم را از خودت اى بزرگوار. 🔸وقتى چنین کردى شیطان مى گوید: واى بر من! هرچه در مدّت این سال زحمت کشیدم (و او را وسوسه کردم) با این عمل، همه را از بین برد و سالش را به خیر پایان داد! 📚 اقبال الاعمال، جلد٢، صفحه٥١٧

سوال ۱۲۳ ❓متن پیام: #حضرت_نوح(ع) دقيقا چند سال عمر و چند سال پيامبرى كردند؟ ✅ پاسخ: از ابن عباس آورده ‏اند نقل شده است : وقتى خداى عزوجل نوح را به پيامبرى فرستاد چهار صد و هشتاد ساله بود و يكصد و بيست سال دعوت كرد و ششصد ساله بود كه به كشتى نشست و پس از آن سيصد و پنجاه سال بزيست. در تاريخ نامه طبرى آمده است: «نوح را فزون از هزار سال زندگانى بود، و چون پنجاه سال از عمرش بگذشت، خداى عزّ و جلّ وى را پيغمبرى داد، و او نهصد و پنجاه سال خلق را به خداى عزّ و جلّ همى خواند. كس بدو نگرويد مگر اندكى و آن روز كه از آسمان طوفان آمد و با مؤمنان و گرويدگان به كشتى اندر نشست، با همه تن هشتاد كس بودند. و نوح را پيغمبرى بر همه اهل زمين بود از مشرق تا به مغرب. و نوح را از آسمان صحف نيامد و ليكن او خلق را بدان صحف خواند كه برآمدم و شيث عليهما السّلام فرود آمده بود. و بر اين نهصد و پنجاه سال اندر سه قرن جهان بگشت و هيچكس بدو نگرويد». 📚براى اطلاع مراجعه كنيد: ۱ تاريخ نامه طبرى، بلعمى، ج ۱، ص. ۹۴ ۲ تاريخ‏ گزيده، مستوفى، ص ۲۴ 💡@p_eteghaadi

⚫️ هلال ماه محرم 🔹️قالَ #ابوالحسن_الرضا سلام الله علیه : ❇️ كَانَ أَبِي إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا يُرَى ضَاحِكاً ، وَ كَانَتِ الْكِئَابَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتَّى يَمْضِيَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَيَّامٍ فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْعَاشِرِ كَانَ ذَلِكَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصِيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكَائِهِ وَ يَقُولُ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ الْحُسَيْنُ . 🔹️امام رضا سلام الله علیه فرمود : ✳️ هرگاه ماه محرّم فرا می‌رسید ، پدرم خندان دیده نمی‌شد و غم او را فرا می‌گرفت تا اینکه روز دهم محرّم فرا می‌رسید که روز مصیبت و اندوه و گریه او بود و می‌گفت امروز روزی است که حسین سلام الله علیه در آن کشته شد . 📚امالی شیخ صدوق / ۱۲۸ 💡@p_eteghaadi

سوال ۱۲۴ ❓متن پیام: خدا از ازل مى دانست كه فلان جانى در لحظه معين دست به #جنايت مى زند بنابرين اگر ان فرد اين كار را نكند علم خدا غلط از آب در مى آيد پس آن فرد مجبور به انجام آن كار است؟ ✅ پاسخ: شكى در اين نيست كه خدا از ازل به همه چيزعلم دارد وعلم او محال است كه مخالف واقع باشد بنابراين هر آنچه خدا به آن علم ازلى دارد قطعا تحقق خواهد يافت. بنابراين اگر در علم خدا چنين باشد كه از موجود معينى در زمان و مكان معينى فعل خاصى صادرخواهد شد، حتما اين فعل، از همان موجود و در همان موجود و در همان زمان و مكان معين صادر مى شود واگر عامل آن كار ديگرى كند علم خدا غلط نمى شود بلكه آن كار مفروض ديگر معلوم خدا بود. يعنى علم پيشين خدا به افعال ما مثل علم ديگران در زمان حال است كه هر چه ما با اختيار خود انجام مى دهيم همان متعلق علم ديگران است و اگر كار ديگرى كنيم علم ديگران هم به همان تعلق مى گيرد. سر مساله اين است كه خدا موجودى فرا زمانى است و گذشته و حال و آ ينده نزد او يكجا حاضر است. از طرف ديگر علم خدا به افعال ما با اسباب آن است كه يكى از آنها اختيار ما است. خدا به تحقق هر فعلى با علل خاص آن علم دارد و نه فقط به تحقق آن فعل بدون علم به علل آن مثلا خدا مى داند كه فلان شخص خواهد سوخت و در ضمن مى داند كه او با حرارت آب سماور خواهد سوخت پس سوختن آن شخص با آب داغ سماور قطعى است و محال است كه اين شخص در همان زمان و مكان به جاى آب داغ سماور با حرارت آتش بخارى بسوزد. خداوند متعال به افعال ارادى و اختيارى انسان همراه با علل آن علم دارد و يكى از اجزاء علل افعال اختيارى انسان، اراده و اختيار خود اوست. 💡@p_eteghaadi