دروغ به خودی خود یک صفت زشت انسانی است که همه انسانها از آن بیزارند حتی کسانی که دین ندارند و  در دین اسلام نیز آنقدر این صفت پست قلمداد شده و مورد بیزاری قرار گرفته که آن را از زنا بدتر معرفی کرده اند ولی همین دروغ زمانی که برای ایجاد آشتی و محبت لازم باشد از راستی که باعث فساد و دشمنی میشود برتر و نزد خداوند محبوبتر می شود. بنده از این روایت غیر جواز کذب در برخی موارد مصلحتی مطلب مهمتری را برداشت می کنم که مهر و محبت و دوستی و آشتی میان انسانها آنقدر نزد خداوند متعال ارزشمند است که بخاطر به دست آوردن آن دروغ زشت را جایز معرفی فرموده اند.