' 🍓 '

#یک_داستان_کوتاه 📃🌿 تکیه دادم به پشتیِ گل قرمز قدیمی و گفتم : ولی هیچ‌جا ، خونه‌ی پدریِ آدم نمیشه ؛ هیچ چایی‌ام ، مزه‌ی چای خونه‌ی پدریو نمیده! بی‌حوصله خندید ، گفت : یکی دیگه بریزم برات ؟ فردا پسفردا همه‌ی اینا میشن خاطره و دلتنگی و حسرت .. لجم گرفت از حرفش . گفتم : مگه قراره جدا بشیم از هم ، یا دور بیفتیم از این خونه که یه چایی برامون میخواد بشه حسرت و خاطره ؟! این‌بار نخندید ، سرشو گرم کرد با قوری و سماور و چای و استکان .. به‌زور صداشو میشنیدم : برای تو شاید خاطره نشه ، ولی برای من که بچه‌ی ته‌تغاریِ این خونه‌ و خونواده‌م ، یه روزی حتما میشه ، نشستم یه گوشه ، دارم تماشا میکنم دونه دونه بزرگ شدن و از خونه رفتن و دور شدنِ همه‌تونو ، تک به تکِ چین و چروکای جدیدِ رو صورتتانو ، لرزشِ دستاتونو ، موهایی که دارن کم کم سفید میشن یک‌دست ، دردایِ یواشکی که گاهی میفتن به جون بزرگترای خونه قرصای رنگ به رنگ و جورواجوری که تعدادشون هی داره زیاد‌تر میشه .. همه‌تون سرتون گرم زندگیِ خودتونه ،‌ همه‌تون دارین میرین سیِ خودتون ، من ولی نشستم و پیر شدنِ بقیه رو تماشا میکنم ، هرلحظه‌م با فکروخیالِ آینده میگذره با ترسِ تنها شدن ، با ترسِ تنها موندن ، با ترسِ از دست دادنِ تک تک آدمای مهمِ زندگیم ، هیچ‌کاریم برنمیاد از دستم! گاهی وقتا با خودم فکر میکنم وقتی بمیرم ، کسی هست که بیاد سرِ قبرم‌و برام گریه کنه ؟ استکانِ چایِ سرد شده رو گذاشتم رو نعلبکیو سعی کردم لبخند بزنم . صداش انگار از تهِ چاه دربیاد ، گفت : تا حالا برای ته‌تغاریا چیزی نوشتی ؟ سر تکون دادم ، نه! ننوشته بودم .. سرشو گرم چایی ریختن کرد : " بنویس . . بنویس ته تغاریا خیلی تنهان! بنویس درسته کوچیک‌ترین عضوِ خونوادن ، اما دلشون اونقدری بزرگه که سنگینی بارِ غم و فکر و خیالِ کلِ خانواده ، روی دوششونه تا ابد! " - طاهـره‌ابـاذري‌هریـس .

**