#اینک_شوکران #قسمت_28 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت بـیـســت و هـشـتـم ﺑﺎ ﻋﻠﯽ و ﻫُﺪي رﻓﺘﯿﻢ ﺟﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻣﻮﺷﮏ زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﻋﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي ﺧﺎك ﻫﺎ. ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﻣﺎدرش را ﺻﺪا ﻣﯽ زد ﮐﻪ زﯾﺮ آوار ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ ﮐﻤﯽ آﻧﻄﺮف تر ، ﻣﺮدم ﺳﺒﺰه ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ و ﺗُﻨﮓ ﻣﺎﻫﯽ دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﻏﻤﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ دﯾﺪم ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺟﺰو ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از اﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻪ ﻏﺮق در ﺷﺎدي ﺧﻮدم و ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﻏﻢ ﺧﻮدم. ﻫﺮ دو ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ اﺳﺖ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎه ﺗﻠﻨﮕﺮﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ آورد. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و ﻫﻔﺖ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎدﮔﺎن ﺑﻼل ﮐﺮج ﺷﺪ. زﯾﺎد ﻣﯽ آﻣﺪ ﺗﻬﺮان و ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺗﻬﺮان ﺑﻮد صبحﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ ﭘﺎدﮔﺎن و ﺷﺐ ﻣﯽ آﻣﺪ. { ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد. آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎش را زده ﺑﻮد ﺑﺎﻻ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وﺿﻮ ﺑﮕﯿﺮد.اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻮدﻧﺶ. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﻣﻨﻄﻘﻪ، دﻟﺶ ﭘﺮ از ﻏﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﻧﮕﺎر ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺳﺠﺎده اش را ﭘﻬﻦ ﮐﺮد. دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ در ﻧﻤﺎز ﻫﺎ ﺑﻪ او اﻗﺘﺪا ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ راﺿﯽ ﻧﺒﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﭘﺸﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ او اﻗﺘﺪا ﮐﺮده، ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ. از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻪ ي اﺗﺎق ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد، ﻃﻮري ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اذان ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺑﻪ « ﺣﯽ ﻋﻠﯽ ﺧﯿﺮاﻟﻌﻤﻞ»ﮐﻪ رﺳﯿﺪ، ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺰان ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﯿﺪش. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ « ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ» ﮔﻔﺖ و ﻣﮑﺚ ﮐﺮد. ﮔﺮدﻧﺶ را ﮐﺞ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد« ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري اﺳﺖ ؟ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺸﺘﺎﺑﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﻤﻞ، آن وﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﯽ آﯾﯽ و ﺷﯿﻄﺎن ﻣﯽ ﺷﻮي؟» ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎر ﻣﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را ﮐﻪ روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﯿﺴﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد، ﮐﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ: "ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣ ﯽ ﮐﻨﻢ." } ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺶ ﻣﺎه اول ازدواﺟﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ رﻓﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاﯾﻢ راﺣﺖ ﺗﺮ ﮔﺬﺷﺖ، وﻟﯽ از ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ دﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ واﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ. ﺟﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ،ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮا ي ﭘﺎﮐﺴﺎزي و ﻣﺮزداري ﻣﯽ رﻓﺖ ﻣﻨﻄﻘﻪ. ﻫﺮﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ ﻻﻏﺮﺗﺮ و ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮرد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "دل و روده ام را ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ. ﻫﻤﻪي ﻏﺬاﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺗﻨﺪ ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﭼﯿﺴﺖ و ﭼﻪ ﻋﻮارﺿﯽ دارد. دﮐﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﯽ دادن. ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻤﺶ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن،ﯾﮏ ﺳﺮم ﻣﯽ زدﻧﺪ و دو روز اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽ دادﻧﺪ و ﻣﯽ آﻣﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ.... ادامه دارد...

#اینک_شوکران #قسمت_29 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت بـیـســت و نـهـم آن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻓﺸﺎر اﻗﺘﺼﺎدي زﯾﺎد ﺑﻮد. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﯾﮏ ﭘﯿﮑﺎن ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﺎ ﺑﺎ آن ﮐﺎر ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ. ﺗﺮاﻓﯿﮏ و ﺳﺮ و ﺻﺪا اذﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮش،ﻧﺎدر،ﺗﻮي ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو ﯾﮏ رﺳﺘﻮران ﺳﻨﺘﯽ دارد. ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﺎ از ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ آن ﺟﺎ، ﺷﯿﺮ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺑﻬﺶ ﺗﻮﭘﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺷﻤﺎﻫﺎ را ﮐﺸﯿﺪم ﺑﺲ اﺳﺖ. ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﻌﺬب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ، ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮاده ام ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ. درس ﺧﻮاﻧﺪن را ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد. ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎه، درس ﯾﮏ ﺳﺎل را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺪﻫﺪ.از اول راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮد. ﺑﺎ ﻫﯿﭻ درﺳﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪاﺷﺖ اﻻ دﯾﮑﺘﻪ. {ﮐﺘﺎب ﻓﺎرﺳﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺻﻔﺤﻪ ورق اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﭘﺮ دﯾﮑﺘﻪ ﮔﻔﺖ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ در ﺑﺪ ﺧﻄﯽ ﻗﻬﺎر ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ درس ﺧﻮاﻧﺪه اي. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﻂ ﺑﺪي ﮐﻪ دار ي ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ورﻗﻪ ات را ﺻﺤﯿﺢ ﮐﻨﻨﺪ. ﮔﻔﺖ:ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. اﯾﻦ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺧﻮدش ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ . «وقت» را «فقط» بخواند و «موش» را «مشت» و ﻫﺰار ﮐﻠﻤﻪ ي دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ . ﻏﻠﻂ ﻫﺎ را ﺷﻤﺮد، ﺷﺼﺖ و ﻫﺸﺖ ﻏﻠﻂ. ﮔﻔﺖ:رﻓﻮزه اي. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ورق ﻫﺎ را زﯾﺮ و رو ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻏﻠﻂﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:آن ﻗﺪر ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﻗﺒﻮل ﺷﻮم. اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ.ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ آن ﻗﺪر کله ﺷﻖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺎش ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. } ﺻﺒﺢﻫﺎ از ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﯿﻢ ﻣﯽ رﻓﺖ ﭘﺎرك ﺗﺎ ﻫﻔﺖ درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. از آن ور ﻣﯽ رﻓﺖ ﭘﺎدﮔﺎن و ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺶ ﻧﺎدر. ﮐﺘﺎب و دﻓﺘﺮش را ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﺮد ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﯽ ﮐﺎري ﺑﺨﻮاﻧﺪ. اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻪ داد دﯾﮑﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﻮزده و ﻧﯿﻢ.کیف ﻣﯽ ﮐﺮد از درس ﺧﻮاﻧﺪن. اﻣﺎ دﮐﺘﺮﻫﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪادﻧﺪ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ. اﻣﺘﺤﺎن ﺳﺎل دوم را ﻣﯽ داد و ﭼﻨﺪ درس ﺳﺎل ﺳﻮم را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮر دردﻫﺎي ﺷﺪﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ. از درد ﺧﻮن دﻣﺎغ ﻣﯽ ﺷﺪ و از ﮔﻮﺷﺶ ﺧﻮن ﻣﯽ زد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﮐﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺳﺮش داﺷﺖ و ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد. ﺑﻌﻀﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: "ﭼﺮا درس ﺑﺨﻮاﻧﯽ؟ﻣﺎ ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﺪرك ﺟﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﯿﻤﺖ داﻧﺸﮕﺎه." اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻣﯿﮕﻔﺖ: "دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻮي ﻣﺨﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮوم داﻧﺸﮕﺎه. ﻣﺪرك اﻟﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ درد ﻣﯽ ﺧﻮرد؟ ادامه دارد...

🔹 مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا #اللّٰھُمَ‌عجِّلْ‌لِّوَلیڪَ‌الفࢪَج‌‌بِحَقِّ‌الحُسَین #اللّهم‌اجعلنا‌من‌اعوانه‌و‌انصاره 🌿🌹🌿🌹🌹🌿🌹🌹🌹🌿

بـر عالمیــان رحمـت رحـمــان زهـــراسـت در هر دو جهان سرور نسـوان زهـــراسـت نـوری که دهـد شـاخـه ی طـوبـی از اوسـت کــوثر که خـدا گفـته به قـرآن زهـــراسـت #میلاد_حضرت_زهرا(س)💫💞 #روز_مادر💫💞 #بر_همگان_مبارک_باد💫💞

#اینک_شوکران #قسمت_30 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے ام ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ و ﻓﻮت اﻣﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ آدم ﻫﺎي ﺟﻨﮓ وارد ﻣﺮﺣﻠﻪ ي ﺟﺪﯾﺪي ﺷﺪ. ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻧﻪ ﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ.اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻋﻮض ﺷﺪ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ دﯾﺮوز ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻮي ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ آﺑﮕﻮﺷﺖ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ، ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻨﺸﯽ و ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه و دﻓﺘﺮ دارش وﻗﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ﺑﺤﺚ درﺟﻪ ﻫﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺤﺼﯿﻼت و درﺻﺪ ﺟﺎﻧﺒﺎزي و ﻣﺪت ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدن درﺟﻪ ﻣ ﯽ دادﻧﺪ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﯿﭻ ﻣﺪرﮐﯽ را رو ﻧﮑﺮد. ﺳﺮش را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﮐﺎر ﺧﻮدش را ﻣﯽ ﮐﺮد، اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﺎﺳﻪي ﺻﺒﺮش ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ .ﺣﺘﯽ اﺳﺘﻌﻔﺎ داد ﻓﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و ﻧﻪ، ﭼﻬﺎر ﻣﺎه رﻓﺖ ﻣﻨﻄﻘﻪ. آن ﻗﺪر ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ آورد. ﺑﺎ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ آوردﻧﺪش ﺗﻬﺮان و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪ. از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎش ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آﻧﺪوﺳﮑﻮﭘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﻌﺪه اش ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮداري ﮐﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﭼﻪش اﺳﺖ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: "ﻓﺮﺷﺘﻪ، دﻟﻢ ﯾﮏ ﺟﻮري اﺳﺖ .اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ روده ﻫﺎم دارد ﺑﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ." دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻮت ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ﮐﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ آورده ﺑﻮد، ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ، ﺷﮑﻤﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺸﺖ. ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﯿﻦ ﻗﻠﻮه ﺳﻨﮓ. زود رﺳﺎﻧﺪﯾﻤﺶ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. اﻧﺴﺪاد روده ﺷﺪه ﺑﻮد. دوﺑﺎره از روده اش ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮداري ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﻤﻮﻧﻪ را ﺑﺮدم آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه. ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدم ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺨﺶ ﺟﺮاﺣﯽ. دوﯾﺪم ﺑﺮوم ﺑﺎﻻ، ﯾﮏ دﺧﺘﺮ داﻧﺸﺠﻮ ﺳﺮ راﻫﻢ را ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﻔﺖ: "ﺧﺎﻧﻮم ﻣُﺪق اﯾﻨﻬﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺳﺮﻃﺎن داده اﻧﺪ وﻟﯽ ﻏﺪه را ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﮑﻤﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﻏﺪه ﮐﺠﺎﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺬارم." ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ. ﮔﻔﺘﻢ: "دﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﯿﺪ روزﮔﺎرﺗﺎن را ﺳﯿﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﭘﻨﺒﻪ ي اﻟﮑﻞ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ، ﺳﺮم را از دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﺎس ﻫﺎش را ﺗﻨﺶ ﮐﺮدم. زﻧﮓ زدم ﭘﺪرم و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻤﺎن. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را از آﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮم. دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﺳﻤﺎﺟﺘﻢ را دﯾﺪ،ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ، ﮔﺬاﺷﺖ روي آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ و ﻣﺎ را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺮ، ﺟﺮاح ﻏﺪد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻢ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را روز ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﺴﺘﺮي ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻢ. اذان ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳِﺮُم داﺷﺖ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد. ﺳﻼم ﻧﻤﺎزش را ﮐﻪ داد، رﻓﺖ ﺳﺠﺪه و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺮف زدن:"ﺧﺪاﯾﺎ ﮔﻠﻪ دارم. ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدم.ﭼﺮا ﻣﻦ را ﮐﺸﺎﻧﺪه اي اﯾﻨﺠﺎ، روي ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﺮدن ﻣﺘﻨﻔﺮم." ادامه دارد...

#اینک_شوکران #قسمت_31 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے و یکم ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﺗﺨﺖ ﮔﻔﺖ:"ﯾﮏ ﺟﺎي ﮐﺎرم ﺧﺮاب ﺑﻮد. آن ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺑﻮدي. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم آﻣﺪي ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺪ ﺷﺪي. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﺮو. ﻫﻤﻪي ﺑﯽ ﻣﻬﺮي و ﺳﺮﺳﻨﮕﯿﻨﯿﺶ ﺑﺮا ي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دل ﺑﮑﻨﻢ . ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺧﺎن ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﻪ رﯾﺸﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪه ام و وﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ." ﻣﺎ روزﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﺟﻨﮓ را ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺬرد، ﭘ ﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ. ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﻧﺨﻮرد. دﻟﺶ ﻏﺬاي اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ(ع) ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ. دﮐﺘﺮش ﮔﻔﺖ:"ﻫﺮﭼﻪ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮرد. زﯾﺎد ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارد." ﺑﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ زﻧﮓ زدم و او از ﻫﯿﺌﺖ ﻏﺬا و ﺷﺮﺑﺖ آورد. ﻫﻤﻪ ي ﺑﺨﺶ را ﻏﺬا دادﯾﻢ. دو ﺑﺸﻘﺎب ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﺎن.ﯾﮑﯽ از ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ آﻣﺪ. ﺑﻬﺶ ﻏﺬا ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬاش را داد ﺑﻪ او و ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ از ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﺧﻮردﯾﻢ. ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم دوﺑﺎره دﭼﺎر اﻧﺴﺪاد روده ﺑﺸﻪ، اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: "از ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. ﻧﻈﺮ اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ روي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. ﻓﺮﺷﺘﻪ، ﻫﺮ بلایی ﺳﺮم ﺑﯿﺎد ﺻﺪام در ﻧﻤﯿﺎد." { ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﺎﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد، زل ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﮐﻪ آرام ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ،اﻧﮕﺎر ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارد. از ﺧﻮدش ﺑﺪش آﻣﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮدن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﺎري ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺑﺘﻮاﻧﺪ. اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ، ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺟﻠﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد. دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺳﺮﻃﺎن روده داده ﺑﻮد. ﺳﺮﻃﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪي روده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺪه زده ﺑﻮد. ﺟﻮاب ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺳﭙﺎه ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد: ﺟﺎﻧﺒﺎز ﻧﻮد درﺻﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﯾﺮوز زﯾﺮ ﺑﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎ از ﻋﻮارض ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻨﯿﺎد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﺎدرزادي اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻓﺮﺷﺘﻪ، ﺟﻤﺸﯿﺪ، دوﺳﺘﺎن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ. اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ « وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪم، ﺑﺪﻧﻢ ﭘﺮ از ﺗﺮﮐﺶ ﺑﻮد. ﺧﺐ، راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ.» ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ او ﺳﮑﻮت ﮐﻨﺪ... ادامه دارد...