#قسمت114 دل ودماغ صحبت نداشتم با بی حوصلگی گفتم: «باشه برای بعد.» زهرا پرسید: «حتماً می خوای به یادداشت های اون روزها مراجعه کنی.» خندۀ تلخی کردم و بی حوصله گفتم: «برخلاف این چند ماه که هرروز اتفاقات رو تــوی دمشــق می نوشــتم، ســی و هفــت ســال زندگــی بــا حســین رو فقــط تــو دلم نوشــتم.» ســارا دســت روی خطوط پیشــانی ام گذاشت و با نرمی انگشت آن را کشــید و گفــت: «مــن می میــرم بــرای حرف هــای دلی، قول بده رســیدیم به تهران، یادداشت های دلت رو برای ما بخون، باشه مامان؟!» جوابی ندادم حرف های زندگی با حسین نگفتنی و نهفتنی بود. دخترها لبریز از اشتیاق، منتظر جواب بودند. هواپیما از میان ابرهایی که رعد وبرق می زدند، بالا رفت. یاد شلیک توپ و تانک در خیابان های دمشق افتادم که به اشتباه فکر می کردم رعد و برق اســت. دخترها غم را در چهره ام می دیدند و دوســت داشتند که رشتۀ اندوه زدۀ ذهنم را پاره کنند. گفتم: «می دونید که با خاطره گویی میونۀ خوبی ندارم.» هواپیما که از آســمان ســوریه خارج شــد. به دخترها که همچنان منتظر پاســخ بودند، گفتم: «خاطراتم رو از کودکی تا امروز می نویسم.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313