#قسمت146 جايزه قاسم شبان يكــي از عمليات هاي نفوذي ما در منطقه غرب به اتمام رســيد. بچه ها را فرستاديم عقب. پس از پايان عمليات، يك يك ســنگرها را نگاه كرديم. كسي جا نمانده بود. ما آخرين نفراتي بوديم كه بر مي گشتيم. ســاعت يك نيمه شــب بود. ما پنج نفر مدتي راه رفتيم. به ابراهيم گفتم: آقا ابرام خيلي خســته ايم، اگه مشكلي نيست اينجا استراحت كنيم. ابراهيم موافقت كرد و در يك مكان مناسب مشغول استراحت شديم 🌼🌼🌼 . هنوز چشــمانم گرم نشده بود که احساس كردم از سمت دشمن كسي به ما نزديك مي شود! يكدفعه از جا پريدم. از گوشه ای نگاه كردم. درست فهميده بودم در زير نور ماه كاماً مشخص بود. يك عراقي در حالي كه كسي را بر دوش حمل مي كرد به ما نزديك مي شد! خيلي آهســته ابراهيم را صدا زدم. اطراف را خوب نگاه كردم. كسي غير از آن عراقي نبود! وقتــي خوب به ما نزديك شــد از ســنگر بيرون پريديــم و در مقابل آن عراقي قرار گرفتيم. سرباز عراقي خيلي ترسيده بود. همانجا روي زمين نشست. يكدفعــه متوجه شــدم، روي دوش او يكي از بچه هاي بســيجي خودمان است! او مجروح شده و جامانده بود! خيلــي تعجب كــردم. .🌼🌼🌼 اســلحه را روي كولم انداختم. بــا كمك بچه ها، مجروح را از روي دوش او برداشتيم. رضا از او پرسيد: تو كي هستي، اينجا چه مي كني!؟ ســرباز عراقي گفت: بعد از رفتن شــما من مشــغول گشــت زني در ميان سنگرها و مواضع شما بودم. يكدفعه با اين جوان برخورد كردم. اين رزمنده شــما از درد به خود مي پيچيد و مولا اميرالمومنينو امام زمان(عج) را صدا مي زد. 🌷🌷🌷 @parastohae_ashegh313

#قسمت146 مامان می ترســید به درســم لطمه بخورد و البته درســم بد نبود. با این همه شیطنت، نمرۀ بیست نداشتم ولی نمراتم دور و بر پانزده تا هفــده می چرخیــد. آموزش وپــرورش، نظــام جدید راهنمایی را تازه راه انداخته بــود و مــن در مدرســۀ راهنمایــی «اوحــدی» درس می خوانــدم. مامــان به جای بابــای همیشــه در ســفر، بــه مدرســه ســر مــی زد. اگرچــه باوجود ریشــۀ مذهبی، جلســات قرآن، روضه های هفتگی، از لحاظ اعتقادی خاطرش جمع بود امّا همواره به دلیل روحیات ماجراجویانه ام نگران بود که مبادا کار دست خودم بدهم. من هم مواظب بودم که زمینۀ حادثه ای را فراهم نکنم. امّا گاهی چند چیز دست به دست هم می داد تا اتفاقی که نمی خواستم بیفتد. کنــار خانــۀ مــا یــک محوطــۀ یونجــه زار بــزرگ بــود کــه ســگ ها آزاد بودنــد و می چرخیدنــد. یکــی از آن هــا، مثــل ســگ نگهبــان خانــۀ ما شــده بــود، بدون اینکه ما بخواهیم. گاهی تکه استخوانی یا قطعه گوشتی جلوی او می انداختیم. حیــوان آزاری بــرای مــا و همســایه ها نداشــت امّــا در آن بیابــان برهوت، برای ما حکم نگهبان را داشت و به خاطر رنگش «زردی» صدایش می کردیم. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313