#قسمت168 محضر بزرگان امير منجر يكي از عمليات هاي مهم غرب كشــور به پايان رســيد. پس از هماهنگي، بيشتر رزمندگان به زيارت حضرت امام رفتند. با وجودي كه ابراهيم در آن عمليات حضور داشت ولي به تهران نيامد! رفتم و از او پرسيدم: چرا شما نرفتيد!؟ گفت: نمي شه همه بچه ها جبهه را خالي كنند، بايد چند نفري بمانند. گفتم: واقعاً به اين دليل نرفتي!؟مكثي كرد وگفت: ما رهبر را براي ديدن و مشاهده كردن نمي خواهيم، ما رهبر را مي خواهيم براي اطاعت كردن. بعد ادامه داد: من اگه نتوانستم رهبرم را ببينم مهم نيست! بلكه مهم اين است كه مطيع فرمانش باشم و رهبرم از من راضي باشد. 💜💜💜💜 ابراهيم در مورد ولايت فقيه خيلي حساس بود . نظرات عجيبي هم در مورد امام داشت. مي گفــت: در بين بزرگان و علمــاي قديم و جديد هيچ کس دل و جرأت امام را نداشته. هر وقت پيامي از امام راحل پخش مي شد، با دقت گوش مي کرد و مي گفت: اگر دنيا و آخرت مي خواهيم بايد حرف هاي امام را عمل کنيم. ابراهيم از همان جواني با بيشتر روحانيان محل نيز در ارتباط بود. زمانــي که عامه جعفري در محله ما زندگي مي کردند، از وجود ايشــان بهره هاي فراواني برد. شــهيدان آيت الله بهشــتي ومطهري را هم الگويي كامل براي نسل جوان مي دانست. @parastohae_ashegh313

#قسمت168 پاییز را دوست داشتم و ترکیب متنوع و چشم نوازِ برگ های زرد و سبز و سرخ روی درختان را. باد لای شاخ و برگ درختِ بلندِ بیدِ جلوی خانه، می پیچید و درخت را از برگ می تکاند و کف حیاط، از حجم برگ ها پر می شد. مریض بودم و بی رمق و بی حال، نزدیک ظهر بود که عمه گوهر برای احوال پرسی آمد. دید که سرحال نیستم، آستین بالا زد و برای نهار آش گذاشت. پیازداغ و نعنا را که روی تابه به هم زد، ناخواســته دلم به هم خورد. نخواســتم مادرشــوهرم را نگــران کنــم. امّــا او بــا نگاه نافذ، به چشــمانم خیره شــد و گفــت: «پروانه جان، مژه هات کنار هم، جُفت شده، تو می خوای مادر بشی و من صاحب نوه»1 و بغلم کرد و صورتم را بوسید. حسّ مادرانگی، حسّ خوبی بود که برای اولین بار تجربه می کردم. حسین هم رســید. صدای ســایش پای حســین روی برگ ها که آمد، خجالت کشــیدم و به اتاقم رفتم. عمه ســلام کرده، نکرده خبر را به حســین داد اوّلش باور نمی کرد. یکه خورد و آمد سراغم و پرسید: «مامان راست می گه؟» گفتم: «عمه گوهر همیشه راست می گه.» هرچقدر رنگ من سفید و شاید زرد بود، صورت حسین از شوق و شعف سرخ و برافروخته شد. و در پوست خود نمی گنجید، گفت: «پروانه، از امروز شما، دو نفرید، باید بیشتر مواظب خودت باشی.» پرسیدم: «درس و دبیرستان چی می شه؟» گفت: «تا وقتی که تونستی، مدرسه برو درست رو بخون.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313