#قسمت209 مجروحيت مرتضي پارسائيان، علي مقدم همه گردان ها از محورهاي خودشان پيشروي كردند. ما بايد از مواضع مقابلمان و سنگرهاي اطرافش عبور مي كرديم. اما با روشن شدن هوا كار بسيار سخت شد! در يك قسمت، نزديك پل رفائيه كار بسيار سخت تر بود. يك تيربار عراقي از داخل يك سنگر شليك مي كرد و اجازه حركت را به هيچ يك از نيروها نمي داد. ما هر کاري كرديم نتوانستيم سنگر بتوني تيربار را بزنيم. ابراهيم را صدا كردم و ســنگر تيربار را از دور نشان دادم. ☘☘☘☘☘ خوب نگاه كرد وگفت: تنها راه چاره نزديك شدن و پرتاب نارنجك توي سنگره! بعد دو تا نارنجك از من گرفت و سينه خيز به سمت سنگرهاي دشمن رفت. من هم به دنبال او راه افتادم. در يكي از سنگرها پناه گرفتم. ابراهيم جلوتر رفت و من نگاه مي كردم. او موقعيت مناســبي را در يكي از ســنگرهاي نزديك تيربار پيدا كرد. اما اتفاق عجيبي افتاد! در آن ســنگر يك بسيجي كم سن و سال، حالت موج گرفتگي پيدا كرده بود @parastohae_ashegh313

#قسمت209 می دانستم که حاج آقا شب گذشته از جبهه برگشته و حتماً از وضعیت حسین دقیقاً خبر دارد. کمی آرام شدم. اما لحنم همچنان، مایه ای از نگرانی داشت. «اگه یه خراش جزئی برداشته، پس چرا نیومده؟!» «شــما که حســین آقا رو بهتر از من می شناســید. میانه ای با بیمارســتان نداره، قراره فردا خودم برم بیارمش.» حاج آقا رفت و حســین را تا بیاورد، مُردم و زنده شــدم. ظاهرش ســرپا بود. امّا از کمــرش می گرفــت و راه می رفــت. حتــی تــوان نداشــت، مهــدی را بغل بگیرد یــا وهــب را روی پایــش بنشــاند. بــه حاج آقــا ســماوات در گوشــی چیزی گفت و کنجــکاوی ام را بر انگیخــت، تشویشــی جانــکاه بــر وجــودم چنــگ مــی زد. سکوتشــان و در گوشــی حرف زدنشــان، آزارم داد. حاج آقا ســماوات سکوت را شکست: «شما یه چیزی بگو، پروانه خانم.» گفتم: «من که حسابی سردرگم شدم، نمی دانم شما از چی حرف می زنید.» حسین وارد گفت وگو شد: «این حاج آقا، زیادی ماجرا رو شلوغ می کنه، یه ترکش نخودی که نیازی به جراحی و اتاق عمل نداره.» حاج آقــا ســماوات گفــت: «امّــا دیــروز دکتــرت گفــت کــه بایــد بری تهــران پیش متخصص.» حســین خواســت آتــش درون مــرا بخوانــد: «هرچــی خانــم بگــه، دکتــر مــن پروانه خانمه.» گفتم: «بریم تهران.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313