#قسمت297 حالا حسین به فکر افتاد، اصلاً مانده بود چه جوابی بدهد. عمه نمی دانست که ســکوت او برای چیســت و حســین نمی خواســت که به او بگویدکه باوجود صــدام، اعتقــادی بــه زیــارت کربــلا نــدارد. اما به خاطر دل عمه ســاکت مانده بود. عمه که سکوت طولانی حسین را دید، با التماس گفت: «اگه مشکل پول سفره، چند تا النگو دارم می فروشم.» حســین به غیرتش برخورد. اگرچه خودش هم چیزی جز یک پیکان قدیمی نداشــت. به دلداری عمه، دســتش را بوســید. با خوشــرویی گفت: «وقتش که شد می ذارمت روی سرم و می برمت حرم.» عمه با سؤالی که رنگ التماس داشت پرسید: «بگو وقتش کیه؟» حســین گفت: «حالا ســاکت رو بذار توی خونۀ ما، ســال رو کنار دختر برادرت تحویل کن. تا من برم دنبال کار سفر.» عمــه آرام شــد امّــا حســین بــاز هــم در تردید بود. بهش گفتــم: «حکومت صدام چــه ربطــی بــه زیــارت عمــه و مــا داره، مگه یه عمر بــرای این زیارت لَه َله نمی زدی و اشک نمی ریختی؟!» ابروهایش را درهم کشید: «با بودن صدام نه.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313