#قسمت318 وقتی از ســر خاک برگشــتم، کنار تخت ایران نشســتم و برایش درددل کردم. می گفتم و گریه می کردم، صورتم را می چسباندم به صورت مات و بی حرکتش و با اشک هام صورتش را خیس می کردم. حسین که بی قراری ام را می دید، به دلداری می گفت: «شک نکن که دایی جان، با اون همه کارای خیری که برای غریبه و آشنا کرد، یه راست رفت وسط بهشت.» حرف هــای حســین مثــل ســکوتش، مرهمــی بــر قلب ســوخته ام بود امّــا تنها که می شدم، تمام گذشته های تلخ و شیرینی که در کنار عمه و آقام بودم، از جلوی چشم هایم می گذشت. از وقتی که سالار خطابم می کرد و ماجراجویی هایم گل می کرد، تا وقتی که حسین را با خودش به سرویس می برد و وقت آمدن، برایم سوغات می آورد، تا روزی که مادرم جوان مرگ شد و اشک پدر را دیدم و تا... راســتی این مصیبت ها، مثل طوفان شــده بودند و یکی پس از دیگری عزیزی را از من می ســتاند. ایران هم که بعد از مادر و عمه، ســنگ صبورم بود، حالا دیگــر شــده بــود فقــط یک جفت چشــم بــاز که هیچ عکس العملــی در مقابل دیده هایــش نداشــت، حتــی دیگــر آن گــوش شــنوایی را کــه همیشــه پذیــرای درددل هایم بود نداشت. فقط حسین برایم مانده بود که وقتی می آمد، آرامش را همراهش می آورد و وقتی می رفت، بی اختیار آن آرامش را با خودش می برد. حسین این قبض و بسط روحی ام را که با رفتن و آمدن او بر من مستولی شده بود، فهمید. دوســت داشــت همیشــه با نشــاط و سرزنده باشم حتّی در نبودنش و حتّی برای آن روزی که من اصلاً دوست نداشتم به آن روز فکر کنم. هر دو ذهنِ هم را می خواندیم. گاهی حسین از دری وارد می شد که لال می شدم؛ از در خدا و اهل بیت و چون خدا را در تمام زندگی اش می دیدم، دلم نرم می شد و گاهی مثل یک قصه گو از بچگی هایش که برای من محو و کم رنگ شــده بود، این گونه تعریف می کرد: «شــاید شــنیده باشــی که من توی ســه ســالگی یتیم شدم و همۀ مسئولیت های خونه توی پنج سالگی روی دوش من افتاد. برای کسی از یتیمی ام نمی گفتم. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313