#قسمت339 گفت: «آره، ظاهراً نبودی ولی من حضورت رو حس می کردم.» اگرچه از تعریفش احساس شادمانی داشتم ولی معما همچنان برایم نامکشوف ماند. حرف های ایــن چنــد وقتــه اش برایــم تبدیــل بــه یک معمای پیچیده شــده بــود؛ خدمت تــا چهــل ســال و ایــن خــواب و همراهــی ســایه وارۀ من، این هــا باید ربطی به هممی داشت اما چه ربطی؟ این معمایی بود که به نظرم کلیدی جز صبر نداشت. چند ماهی بود که مسئولیت فرماندهی سپاه تهران بزرگ و لشکر72محمد رسول الله را واگذار کرده بود. چند پیشنهاد کار داشت امّا نمی پذیرفت. حتماً برای خودش دلایلی داشت. من کنجکاوی نمی کردم که چرا نمی پذیری. تا اینکه یک روز آمد. ساکش را برداشت و گفت: «باید برم یه مأموریت خارج از کشور» بــی درنــگ یــاد آن خــواب و حــس همراهی ام با او افتــادم، ناخودآگاه گفتم: «خدا پشت و پناهت» شاید انتظاری غیر از این پاسخ نداشت چون بلافاصله گفت: «ان شاء الله» پرسیدم: «باز هم آفریقا؟» آهی از ته دل کشید و گفت: «می رم یه کشوری که خودش یه تاریخه. تاریخی که توش هم تزویر هست، هم زنجیر اسارت، هم کاخ سبز معاویه، هم حرم خانم زینب.» حسین حتماً منظوری داشت که به جای گفتن نام سوریه، ترجیح داد از زنجیر اسارت حضرت زینب و تزویر و ریا کاری معاویه، در کنار هم، یاد کند. حرفی نزدم. یعنی حرفی نداشــتم که بزنم. می خواســت به هر صورت نظرم را بداند. با لبخندی شیرین، گفت: « یادش بخیر، زمانی که با هم رفتیم سوریه.» اســم ســوریه که آمد، مرغ دلم تا آســمان حرم حضرت زینب اوج گرفت. منتظر بــود کــه حرفــی بزنــم و چیــزی بگویــم. ســکوت کــردم. بــاز ادامه داد: «قــراره با حاج قاسم بریم دمشق برای بررسی اولیه» اصلاً انگار دیگر آنجا نبودم و چیزی نمی شنیدم که بپرسم «چی رو بررسی اولیه می کنین؟ یا لااقل بگویم خوش به سعادتت.» فقط مات ومبهوت، ساکت ماندم. فردا صبح، ســبکبار، ســاک دســتی اش را برداشــت و رفت. زهرا و ســارا وقتی شــنیدند کــه حســین بــه مأموریــت خــارج از کشــور رفتــه، جا خوردند. دلشــان می خواست پدرشان، بازنشسته شود و بیشتر در کنارشان باشد. بعد از یک هفته، تلفن زد. سارا گوشی را گرفت وپرسید: «کجایی بابا؟» گفت: «حدس بزن.» پرسید: «کنگو؟» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313