#قسمت351 به محوطه داخلی آستانه نزدیک شدیم. مردم میان شبکه های ضریح، دست توسل انداخته بودند و مرقد حضرت زینب مثل نگین میان حلقه انبوه جمعیت پنهان بود. احساس غرور و شعف، با هم در جانم نشست. آیا این همان حرم بی زائر غریبی بود که سه سال پیش دیده بودیم؟! مدّتــی بــا خوانــدن دعــا و زیارت نامــه و نمــاز مســتحبی مشــغول شــدیم تــا ظهر شــد. روز جمعــه بــود و صــف نمــاز جمعــه، خیلــی زود مرتب شــد. نماز جمعۀ ده، پانزده نفری قبل، به حدی شــلوغ شــده بود. که مردم تمام محوطۀ بیرونی صحن را پرکرده بودند. منتظر بودم، مفتی اهل تســنن که ســه ســال پیش نماز جمعه می خواند، بیاید. همان روحانی سنی که بالای منبر از مناقب حضرت زهرا؟سها؟ سخن گفت و همۀ شیعیان، شیفته اش بودند. اما به جای او، روحانی ســنی دیگری آمد. پرســیدم: «امام جمعۀ قبلی کجاســت؟» گفتند: «تکفیری ها به جرم ارادت به اهل بیت، شهیدش کردند.» بعــد از زیــارت ونمــاز جمعــه، ســری بــه بــازار زدیــم. کرکره های پایین، و راســتۀ بازارهای تعطیل، باز و پر رونق بودند. برای من شــیرین تر از بازگشــت زندگی و کار میان مردم، تغییر نگاه آن ها به ما ایرانی ها بود. عده ای از مردمِ کوچه و بازار قبلاًحضور مستشــاران ایرانی را از نوع دخالت یک کشــور بیگانه به امور داخلی کشورشــان می دانســتند. نگاهشــان، عصبی و بغض آلود بود. ولی حالا پس از ســه ســال، عکس حضرت آقا و ســید حســن نصرالله در هر مغازه ای، حاکی از ارادت عمیق و شناخت دقیق همه مردم به نقش تعیین کنندۀ ایران در بازگشت آرامش و امنیت به سوریه بود. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313