#قسمت49
با خودم مدام می گفتم: «امان از دل زینب، امان از... .» هربار که این جمله را تکرار می کردم، امید داشتم که این دیگر آخرین جمله ام باشد اما نمی شد! خواســتم تا روی پا بلند شــوم و به ســمت ضریح خانمی که خیلی غریب بود، بِــدوم امّــا جــان در تنــم نداشــتم. گنبــد زخمی، از پشــت پرده های اشــک، نور به چشــمانم می پاشــید و مثل کهربا مرا به ســمت حرم می کشــید. به زحمت به آستانۀ حرم نزدیک شدم. این صحن و بارگاه، هیچ شباهتی به آن زیارتگاهی کــه ســال ها پیــش در روزگار امــن دیــده بــودم، نداشــت. زائر که نــه، حتّی از آن کبوترهایی که مدام توی آسمان حرم چرخ می زدند و اطراف گنبد می نشستند، خبری نبود. خواستم اذن دخول بخوانم اما لال شده بودم، نگاهی به ضریح انداختم، کششــی قدرتمند مرا به ســمت خود می کشــید، با خودم گفتم کســی که در این اوضاع واحوال مرا از ایران به اینجا کشانده حتماً اذن دخول را هم خیلی قبل ترها داده است. نگاه غمزدۀ من به ضریح بود و نگاه نگران دخترها به من. طاقت نیاوردند. آمدند و زهرا خم شد و هراسان توی صورتم نگاه کرد: «مامــان! خوبــی؟» آرام پلک هایــم را روی هــم گذاشــتم و بــا اندک حرکت ســر، پاســخش دادم کــه خوبــم. بچه هــا بــا تردید همدیگر را نگاه کردند، حســین را نمی دیدم اما صدایش به گوشم رسید که به دخترها می گفت: «نگران نباشید.
🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀
@parastohae_ashegh313
#قسمت49
با خودم مدام می گفتم: «امان از دل زینب، امان از... .» هربار که این جمله را تکرار می کردم، امید داشتم که این دیگر آخرین جمله ام باشد اما نمی شد! خواســتم تا روی پا بلند شــوم و به ســمت ضریح خانمی که خیلی غریب بود، بِــدوم امّــا جــان در تنــم نداشــتم. گنبــد زخمی، از پشــت پرده های اشــک، نور به چشــمانم می پاشــید و مثل کهربا مرا به ســمت حرم می کشــید. به زحمت به آستانۀ حرم نزدیک شدم. این صحن و بارگاه، هیچ شباهتی به آن زیارتگاهی کــه ســال ها پیــش در روزگار امــن دیــده بــودم، نداشــت. زائر که نــه، حتّی از آن کبوترهایی که مدام توی آسمان حرم چرخ می زدند و اطراف گنبد می نشستند، خبری نبود. خواستم اذن دخول بخوانم اما لال شده بودم، نگاهی به ضریح انداختم، کششــی قدرتمند مرا به ســمت خود می کشــید، با خودم گفتم کســی که در این اوضاع واحوال مرا از ایران به اینجا کشانده حتماً اذن دخول را هم خیلی قبل ترها داده است. نگاه غمزدۀ من به ضریح بود و نگاه نگران دخترها به من. طاقت نیاوردند. آمدند و زهرا خم شد و هراسان توی صورتم نگاه کرد: «مامــان! خوبــی؟» آرام پلک هایــم را روی هــم گذاشــتم و بــا اندک حرکت ســر، پاســخش دادم کــه خوبــم. بچه هــا بــا تردید همدیگر را نگاه کردند، حســین را نمی دیدم اما صدایش به گوشم رسید که به دخترها می گفت: «نگران نباشید.
🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀
@parastohae_ashegh313