#قسمت62 نگاهشــان می کردیم؛ بیشــتر کودکان، پابرهنه بودند، چقدر این صحنه شبیه روزهایی بود که زنان و کودکان عرب خوزســتان از سوســنگرد و بســتان و هویزه و حمیدیه آوارۀ بیابان ها بودند و بــه طــرف اهــواز فــرار می کردنــد. دلــم از درد ریش ریش شــده بود امّا چکاری از دستمان برمی آمد؟ نزدیک مرز لبنان که رسیدیم، ابوحاتم گذرنامه هایمان را به مأموران لبنانی داد و آن ها مهرشان کردند. برای عبور از مرز مشکلی نداشتیم. امّا نمی دانستیم که مردم آوارۀ سوری، چگونه از این مرز عبور می کنند و اصلاً به اینجا می رسند یا نه؟ ای کاش می ماندیم و با تاول پاهایشان، با چشمان اشک بارشان و دل های شکسته شان همراهی می کردیم. لبنان کشــور نســبتاً کوچکی اســت، از مرز تا بیروت خیلی راه نبود، وارد شــهر کــه شــدیم همه چیــز برعکــس دمشــق بــود. خلوتــی خیابان ها، جــای خود را به ترافیــک ســنگین خودروهــا داده بــود. تقریبــاً کرکــرۀ هیچ مغــازه ای پایین نبود. جلوی پیاده روها و سر بلوار ها، چراغ های رنگی، لابه لای درختان کاج سبز و کوتاه که نماد کشور لبنان هم هستند، خاموش و روشن می شد. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313