#قسمت65 لحظۀ ورودمون، اون قــدر دود ســیگار و توتــون فضــا رو پــر کــرده بــود کــه ابووهب به ســرفه افتاد و ژنرال هــا زدن زیــر خنــده، امــا ایشــون هیچ عکس العملی نشــون ندادن، حتی لبخند ملیحی هم روی لبشون اومد. بعد از آشنایی با فرمانده ها و گرم گرفتن با اونا، بهشــون گفت، این نوع جمع شــدن شــما که اُمرای ارتش هســتید اصلاً کار درستی نیست، اگه خدای نکرده یه انتحاری بین شما نفوذ کنه، کار ارتش تمومه! ژنرال هام که خب خودشون رو کسی می دونستن توجهی به حرف های ایشون نکردن، خندیدن و چیزهایی گفتن که مایه های طعن و تمسخر داشت.سر ظهر وقتی ناهار آوردن، ابووهب لب به غذا نزد. پا شد و همون جا شروع کرد به نماز خوندن. کجا؟! توی ســتاد ارتشــی که با نماز و نماز خون میونۀ خوبی نداشتن! وقت خداحافظی باز هم ابووهب به رئیس ستاد ارتش سفارش کردن که، فرماندهان اگه این طوری یه جا جمع نشن بهتره. جالب اینجاست که چند روز بعد شنیدیم یکی از انتحاری ها، خودش رو با یــه خــودروی پــر از مــواد منفجــره، به محل اجتماع ژنرال هــای ارتش کوبونده و چند نفرشــون رو کشــته. بعد از این اتفاق ابووهب رفت پیش رئیس جمهور و گفت که با این ارتش نمی شه کار رو پیش برد، باید یه فکری به حال اصلاح ارتش کرد و یه نیروی مردمی خدامحور تشکیل داد!» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313