#تربیت #تقویت‌قوای‌تعقل این روزها‌ همه‌جا صحبت از شهادت ریاست‌جمهور هست، صحبت‌هایی که اگر با عینک تربیت بهش نگاه کنیم، درس‌های تربیتی زیادی برا رشد فردی و‌ اجتماعی داره یکی از مهم‌ترین ابعاد قابل پردازش این برگ از تاریخ انقلاب اسلامی که کمتر بهش توجه میشه این بعد هست که: بالگرد حامل رئیس جمهور مملکتی در حال بازگشت از افتتاح یک پروژه ملی در دورترین نقطه اون مملکت دچار سانحه میشه، و‌ تا ساعت‌ها علی‌رغم اعزام نیروهای متعدد و‌ به‌کارگیری تجهیزات فوق پیشرفته به خاطر شرایط جوی و‌ صعب العبور بودن منطقه، خبری از بالگرد و مسافرینش وجود نداره. عکس العمل اون ملت تو‌ این لحظات چیه؟ مخالف و‌ موافق، کوچک‌ و‌ بزرگ ناراحت میشن، نگران میشن، دست به دعا و‌ توسل و‌ نذر و‌ نیاز میبرن ولی در نهایت پیکر سوخته رئیس‌جمهور در کنار لاشه بالگرد پیدا میشه و‌ ملتی عزادار. گرچه کم و نادر، اما هستند افرادی از اون ملت و‌ مملکت که نه تنها ناراحت نشدن بلکه شاد شدن! این یه هشدار بزرگ‌ تربیتی بود که جای علت‌یابی داره، که چطور ممکنه حتی با وجود اختلاف سلایق سیاسی، شخص یا اشخاصی وجود داشته باشن که در چنین وضعیتی پایکوبی کنن؟؟ یکی میگفت یا حرامزاده هستن یا حرام‌خور اما نه لزوما، شاید گروه سومی هم باشن که نه حرامزاده بودن و نه حرامخور، بلکه فقط دچار ضعف عقل به معنای حقیقی کلمه هستن. عقلانیتی که از مهم‌ترین لوازم انتخابگری صحیح در مسیر رشد و‌ کمال هست، اما مغفول واقع شده و عامل‌ تاثیرگذار‌ مستقیم یا غیرمستقیم در بسیاری کنش‌ها و‌ واکنش‌های تربیتی هست بله یکی‌ از چاله‌‌های بزرگ تربیتی ما ضعف عقلانیت هست، نظام تربیتی ما در بستر خانواده، مدرسه، رسانه و‌ اجتماع، برای پرورش قوای عقلانی و تقویت قدرت تحلیل فرزندان ما ضعیف عمل کرده که این دست واکنش‌های تاسف‌آور و‌ تعجب آور که دوست را از دشمن، خیر را از شر، خادم را از خائن‌ تشخیص نمی‌دهند را شاهدیم، ضعف عقلانیت هست که افسار انسان با آن عظمت جایگاه در نظام‌ خلقت را به دست نفس می‌سپاره و می‌شود آنچه نباید... اما اینکه عقل چیه؟ کدام عقل؟ و‌ چگونه باید پرورشش داد؟ آفتش چی هست؟ حد و‌ حدودش؟ ابزار و‌ روشش؟ اقتضائات هر دوره سنی چی هست؟ خودش کلی درس و‌ بحث و‌ مطالعه و‌ تفکر و‌ تحقیق می‌طلبه که اگر اندکی در ضرورت و‌ اهمیتش تامل کنیم حتما به طور جد پیگیر خواهیم بود.