۱۴۱
.
#خراباتیان
نوشته اَ نـــد کـــه از جـــــور فرقهٔ گمنام
چو گشت منزل آل نبی خرابهٔ شــــام
نه فرش بودو چراغش نه پرده و نه درش
نهاده بود رقیه به روی خشت سرش
نه تا ب دوری بابا بـــه جسم پاکش بود
نه استقامت خفتن به روی خاکش بود
زرنج راه سفــــر بــــود مضطــــر و بیمــــــار
نهاده بــــــود گل روی خـــــویش بر دیــوار
به درد بیپدری روز را به شب میکـرد
مثال فاطمه مرگ از خدا طلب میکــرد
چوشد خرابه خموش از نوای شیون وشین
به خواب دخترخویش آمدی امام حسین
بسان غنچـــه کــه آیــد بــه روی شانـــــهٔ گُل
زبان به شکوه گشود آن سه ساله چون بلبل
که ای پدر تو کجایی که با چنین احوال
اَسیـــــــر فـــــرقـــــهٔ ظلمنــــد جملهٔ اطفـــــال
پــــــدر تــــــو یکـــــه وتنها سفــــر نمی رفتی
تو این چنین سفربی خبـــــر نمـــــی رفــــتـــی
سرم شکسته به سنگ جفای مردم شام
دلم گرفته ازاین تعنه های مردم شام
بــسی شما تــت اَ عـــــدا شنــیـده ام بـــابــا
بــــــــه روی خــــار مغیلان دویــــــدهام بـــابــا
گـــــــرُسنــــه بــــودم و بـــوی طعـــام میآمد
صــــدای نعـــــرهٔ دشمن مُـــدام میآمـــــــد
بسی بگفت و بسی شکوه زد بسی نالید
بسی مُحاسن شاه شهــیــد را بــــوسیـــــد
امان از آن دم و ساعت که با غم بسیار
رقیّه نیمهٔ شب شد ز خواب خوش بیدار
زنـــــــو دوبـــــاره فــــراهــم عزای زینب شــد
دوبــــاره شـــام بــــلا کـــربــلای زینب شـــد
دگربس است مصیبت مخوان دگرنافذ
ز غــم مـــسوز دل شــیعیان دگـــرنــــافـــــذ
.