ماه امروز فهمیدم چیز‌هایی که من رو خوشحال می‌کرد برای من تموم شدن. دیگه صبح‌های زود وقتی همه خوابن و صدایی جز پرنده‌ها نمیاد دلنشین نیست. کتاب‌ها صرفا کلماتین که پشت هم چیده شدن. آهنگ‌ها سراسر صدا و تنش هستن و من سکوت می‌خوام. سکوت مطلق. بدون ذره‌ای نشان از انسان‌ها. من و سکوت. و در آخر هم راوی نامرئی زندگی لب‌ خوانی کنه، "ما به خوبی و خوشی تا آخر عمر زندگی کردیم."

100 on the dash get me close to God We don′t pray for love, we just pray for cars, house so empty, need a centerpiece 20 racks a table cut from ebony..

فدات

ارشا موقع ماشین دیدن:💘💘💘💘💘💘💘💘

ㅤ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌𓐄 𝖸𝗈𝗎ׂ 𝖺𝗇ׅ𝖽 𝖨 𝗐ׂ𝖾 𝗀𝗈 𝗍𝗈‌𝗀𝖾𝗍𝗁ׅ𝖾𝗋 𝖸𝗈𝗎'𝗋𝖾 𝗍𝗁𝖾 ׂ𝗌𝗄𝗒 𝖨'𝗅𝗅 𝖻ׅ𝖾 𝗍𝗁𝖾 𝗐𝖾𝖺𝗍𝗁𝖾‌𝗋﹙𖹭﹚ ㅤ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌𝖠 ׂ𝗉𝗋ׅ𝖾𝗍𝗍𝗒 𝗍𝗁𝗂𝗇𝗀﹕𝗍𝗁𝖾ׂ 𝗌ׅ𝗎𝗇 𝗇 𝗋𝖺𝗂𝗇ׂ

روابط آدمیزادی هم مضحک شده. حالا شاید تنها برای من اینه. خیلی زود از همه‌ جمع‌ها جدا می‌شم. نه این جدا موندن حس خوبیه، نه می‌تونم راحت جایی بین آدمیزادها داشته باشم.

بعد آدم متوجه می‌شه تقریبا تمام روابط براساس نیازه. حالا هر نیازی. من اعتقادی به برتری نیازهای روحی به جسمی ندارم. هردو به یک اندازه آدم‌ها را به سمت هم می‌کشن. نیاز که برطرف شد، ضرورتی برای بودن باقی نمی‌مونه. این خلاصه‌ی تمام روابطه چه دوست داشته باشیم چه نه.

حالا شما تصور کن اون آدم سیاهه وارد ماجرا بشه. بلعیده میشی و تمام.