﹉

—

-

نام داستان:نورهایی که زندگی ام را تغییر داد (با‌تیتر"نور ِکوچک") قسمت 2:میچرخم و ناظم را میبینم؛آرزویم براورده شد،خوشحالم که او نبود.ایشان لبخندی میزنند و سلام میدهند، من هم متقابل سلام میدهم و او حالم را میپرسد و من بی درنگ میگویم:«بله خوب هستم.» بدون اینکه کمی فکر کنم،دروغ گفتن در چنین جاهایی دیگر برایم عادت شده.. برایم سوال است که چرا اینگونه میکنم حتی خودم هم نمیدانم که چرا راستش را نمیگویم، چرا نمیتوانم به راحتی بگویم امروز حالم خوب نیست، فرداهم حالم خوب نخواهد بود ولی خوشحال شدم چون او تنها کسی است که همیشه حالم را میپرسد و این باعث میشود لبخند کجی بر روی لبانم بنشیند. بدون اینکه متوجه شَوَم ناظم رفته بود و من همان جور در وسط کلاس ایستاده بودم، بالاخره بعد از گذر دقیقه ها میروم و در سرجایم مینشینم.هوا که کم کم روشن میشود از پنجره پرتوهای کوچک نور به کلاس می تابد وبچه ها هم یکی یکی می آمدند و می نشستند.. ساعت ها گذشت و گذشت دیگر نزدیک به اخر کلاس بود ولی باز هم اورا ندیدم، میخواستم از او تشکر کنم ولی ندیدمش؛ وقتی کلاس تمام شد به طرف سالن دویدم و این طرف و آن طرف را نگاه کردم، باز هیچکس نبود، کمی صبر کردم شاید از اینجا رد شود و بالاخره اورا میبینم و...

﹉

—

نام داستان: نورهایی که زندگی ام را تغییر داد (باتیتر"او") قسمت 3:و بالاخره اورا میبینم، از این فاصله دست تکان میدهم و سلام میدهم بعد سریع به پیش او میروم و کلماتی که بنظر انرژی بخش می آیند را بیان میکنم: خداقوت خانم معلم.. با لبخند زیبای خود جوابم را میدهد و من احساس شادی میکنم. با اینکه اتفاق خاصی پیش نیامده ولی باز هم شاد میشوم. او تنها کسی در مدرسه است که وقتی حرف میزند یا درس میدهد دوست دارم ساعت ها به حرف های او توجه کنم.بااینکه معلم درس اصلی ما نیست ولی باز هم من سرکلاس او مشتاقانه به حرفایش گوش میدهم؛ دیگر چون همه داشتند میرفتند سری تکان دادم و خداحافظی کردم، ایشان هم از من خداحافظی کردند و من شاد و خندان به خانه بازمیگشتم. نمیدانم چرا از نیمه ی راه حالم دوباره دگرگون میشود، انگار که آن اتفاق فقط برای آن لحظه بود و زندگی تکراری من دوباره اغاز میشود.. از این احساس متنفرم که چرا نمیتوانم تا مدتی احساس شادی کنم. کمی در راه به دلیل ناراحتی‌ام فکر میکنم، چی چیزی مرا آزرده؟ فکر میکنم فکر میکنم،هزاران دلیلی منطقی به ذهنم می آید،دلیل هایی که قلب ادم را به درد می آورد ولی من میتوانم شاد باشم،میتوانم بخندم؛ با تمام این مشکل ها باز هم باید خندید، خودم را به خندیدن قانع میکنم. در حین این افکار به راهم ادامه میدهم و بعد از طی ۲۰دقیقه به خانه میرسم و بعد از سلام دادن و احوال پرسی، به طرف اتاقم میروم و مینشینم،چیزی به سمت من می‌آید که همیشه از آن فرار میکنم،همان تاریکی که گفتم میشناسم، به من نزدیک میشود و...

﹉

—