بازی می‌کنیم و چقدر بازی لذت‌بخش است. در بازی: - من هدف را تعیین می‌کنم. - هر گاه خواستم قانون و آیین‌نامه، مطابق تمایلاتم اضافه می‌کنم. - با هر کسی خواستم هم‌تیمی می‌شوم. - هر وقت خواستم، تیمم را عوض می‌کنم. - هر وقت خسته شدم، بازی را تمام می‌کنم. - هر جایزه‌ای خواستیم برای برنده تعیین می‌کنیم. - و ... خلاصه خودمان #تقدیر بازی را تعیین می‌کنیم و خودمان امور را از هم جدا می‌کنیم و برای هر چیزی، جایی تعیین می‌کنیم. ربِّ بازی ما هستیم و زنده کننده و میراننده بازی، ما هستیم. در بازی، فراموش می‌کنیم که رب‌ای هست و تقدیری و انزالی و رسولی. پس خودمان اداره می‌سازیم. خودمان مجموعه فرهنگی تولید می‌کنیم. خودمان برای روند رشد دیگران، برنامه ارایه می‌دهیم و مقصد و راه تعیین می‌کنیم. هر کسی زودتر به میز برسه، بُرده! بدو! خیلی عالی و لذت‌بخش است! وقتی از بازی لذت ببری، دیگر از بازی جدا نخواهی شد! حقیقت سهمگین است، اما تو در بازی رها هستی و هر دروغی را می‌توانی بپذیری! کسی که دل به بازی داد، دیگر راهی برای هدایتش نیست! باید منتظر روزی ماند که آسمان با دودی آشکار، برسد! باید همه‌ی مردم را از همه سو، دربر بگیرد! نباید هیچ راه فراری قرار دهد تا دیگر بازی، ممکن نباشد! اما این عذابی دردناک خواهد بود... تنها در این لحظه است که می‌فهمیم #تقدیری وجود دارد و عالم رب‌ای دارد! پس فریاد می‌زنیم که: ای ربِّ ما! این عذاب را از ما دور كن؛ ما مؤمنیم‌! اما آیا دل به رب و تقدیر او داده‌ایم یا هنوز هم تنها به دنبال فرار از ربوبیت رب هستیم؟