#سخنی_باشهدا سلام بر تو اي ديباچه شرف ! اي فروغ بي انتها، اي تفسير حيات، اي پشتوانه انقلاب، هر کوچه و خيابان که به نام آذين يافته، عطر شهادت دارد. اي بلندترين داستان حماسي نخلهاي روييده در سمت قبله، چه فداکارانه در مقابل آماج گلوله هاي خصم ،سينه سپر کردي.... آن لحظه که پيشاني آفتاب سوخته ات را بر خاک مينهادي، مهرت بوي کربلا ميداد و و بوي حسين (ع) به سوي نور می رفتي، اما نه با دويدن، پر مي کشيدي و اوج ميگرفتي. آنروز که بايد مهرباني هاي وطنت سر به سجده نهادي به خدا قسم که در ميان خضوع تو همه چيز معنا داشت! مگر مي توان تو را سرود، چقدر واژه ها حقيرند در سرودن لحظه اشتياقت و در صف حضورت، در محضر دوست. هيچ بياني نتواست حضور عاشقانه ات را تفسير کند و هيچ کتابي نتوانست غزل احساست را به تصوير بکشد. کدامين کبوتر در نمازت بال مي زد . سلام بر گام مهتابي دعا و مناجاتت. بر چفيه سفيد دربارت. بر پيشاني بندهاي سبز و سپيد و سرخت. سلام بر لباسهاي بي ريا و خاکي ات، بر جامه هاي سبز پاسداريت. چه خورشيدي سوز دلت را به آسمان مي گفت؟ و چه بهاري حضورت را در آسمان مي کشيد سنگر از صداي ناله هاي سوزناکت در خود مي شکست سنگر با وجود تو ديگر سنگر نبود، آتش بود که در اشتياق ديدن لحظه هاي خالصانه ترين نيايش هايت مي سوخت. جبهه از بوي نمازت، که تلفيقي از اشتياق پرواز بود، پر شده بود از آن زمان سالها و روزها مي گذرد . افسوس و صد افسوس که آن زمان کوچک بودم. و توان مسافرت نداشتم! اگر پاهايم توان پيمودن راه طولاني جنوب را داشت، به جاي آنکه آغوش گرم مادر را اختيار کند به صفوفتان مي پوستم و در خيل فرشتگان سپيد پوش، لباس خاکيتان را بوسه باران مي کردم. جبهه بهار قيام بود و فصل وصل سالکان مدينه دلدادگي بود. کعبه شيدايي و معراج شهيدان راه حق. چه مکان شگفت انگيزي بود و چه سربازان جان برکفي. اکنون جبهه ها دلتنگ اند از دوري تو. سنگرها در حسرت قدم يار بي تاب، صحرا از صفاي يارب، يارب گفتنت تهي و نخلهاي بي سر بي آواز، دلتنگ چفيه هاي خاکي ات و بيقرار نماز ديگر. https://eitaa.com/piyroo