وصيت نامه بنده گناهكار مهدي باكري  بسم الله الرحمن الرحيم  يا الله يا محمد (ص) يا علي (ع) يا فاطمه زهرا (س) يا حسن (ع) يا حسين (ع) يا علي (ع) يا محمد (ع) يا جعفر (ع) يا موسي (ع) يا علي (ع) يا محمد (ع) يا علي (ع) يا حسن (ع) يا حجة (عج) و شما اي ولي‌مان يا روح الله و شما اي پيروان صادق امام يا شهيدان.  خدايا چگونه وصيت ‌نامه بنويسم در حاليكه سراپا گناه و معصيت، سراپا تقصير و نا‌ فرماني‌ام. گرچه از رحمت و بخشش تو نا اميد نيستم ولي ترسم از اين است كه نيامرزيده از دنيا بروم. مي‌ترسم رفتنم خالص نباشد و پذيرفته درگاهت نشوم.  #بخشی‌از‌وصیت‌نامه‌شهیدمهدی‌باکری ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤ 👆آقا مهدی باکری، با یاد خدا، چهارده معصوم و حضرت امام(ره) وصیت نامه خود را آغاز می کند نکته مهم در این آغاز، بکار بردن واژه « #شهیدان» در کنار معصومان است. قرار گرفتن شهیدان، این «پیروان صادق»، در کنار معصومان، گویای آنست که پیشبرد «رسالت آرمان اسلامی» بر دوش این خواص خالص بوده است. با قدری تأمل می توان درک کرد که مفهوم شهید، مفاهیم «زمان» و «مکان» را از اعتبار ساقط می کند و به مفهوم انسان، بعد فرازمانی و فرامکانی می دهد... #سلام_بر_شهید_مهدی_باکری #سلام_بر_شـــهدا #شادی_روح_مطهر_شهدا_صلوات #اللهم_الرزقنا_شهادت #خادمین_پیروان_شهید_97 #ڪانال_پیروان_شــهداے_بجنورد https://eitaa.com/piyroo

روايت نحوه #شهادت #شهيد_مهدي _باكري از زبان #شهيد احمد كاظمي به روايت برادر محسن رضائي : ⬇️⬇️⬇️⬇️ #مهدي_باكري چون حساسيت منطقه را مي‌دانست، رفت آنجا مقاومت کرد. من تلاشي را که او در بدر کرد، در هيچ يک از فرماندهان جنگ نديده بودم. شرايط مهدي خيلي عجيب و پيچيده بود. پشت سرش يک پل پانزده کيلومتري بين جزيره شمالي تا آنجا بود، که با يک بمباران از کار افتاد. از محل پل تا آن کيسه‌اي هم حدود پنج شش کيلومتر راه بود. خود کيسه‌اي که اصلا وضع مناسبي نداشت. مهدي خودش با همان پنج شش نفري که آن جا بودند تا آخرين لحظه مقاومت کرد. من خسته شده بودم. کمي قبل از اينکه سختي ها بيشتر شود رفتم به آقا رحيم و آقاي رشيد گفتم: «شما مواظب بي‌سيم‌ها باشيد تا من ده دقيقه استراحت کنم برگردم.» تاکيد هم کردم که زود بيدارم کنند. ربع ساعت خوابيدم که آمدند بيدارم کردند. به قيافه‌ها نگاه کردم، ديدم فرق کرده‌اند. گفتم: چي شده؟ نگران مهدي شدم، به خاطر حساس بودن کيسه يي. با احمد کاظمي تماس گرفتم، پرسيدم: «موقعيت؟» گفت: «ديگر داريم مي‌آييم عقب. منتها روي پل ازدحام است. وضع ناجوري پيش آمده. مي‌ترسم عراق پل را بزند و هر هفت هشت هزار نفرمان بمانيم اين طرف اسير شويم.» آن پل دوازده کيلومتري داستان عجيبي براي خودش داشت. در آن عقب‌نشيني توانست سه برابر تناژ استانداردش نيرو و ماشين را تحمل کند و نشکند. به احمد گفتم: «مهدي کجاست؟ حالش چطورست؟» گفت: «مهدي هم هست. پيش من است. مسئله ندارد.» ديدم احمد حرف زدنش عادي نيست. رفتم توي فکر که نکند مهدي شهيد شده باشد. گمانم به آقاي رشيد يا آقا رحيم بود که فکرم را گفتم. گفتم: «احساس مي‌کنم بايد براي مهدي اتفاقي افتاده باشد و شما هم مي‌دانيد.» گفتند: «نه، احتمالاً بايد زخمي شده باشد و بچه ها دارند مداوايش مي‌کنند.» گفتم: «تماس بگيريد بگوييد من مي‌خواهم با مهدي حرف بزنم!» طول کشيد. ديدم رغبتي نشان نمي دهند. خودم رفتم با احمد تماس گرفتم گفتم «احمد! چرا حقيقت را به من نمي‌گويي؟ چرا نمي گويي مهدي شهيد شده؟» احمد نتوانست خودش را نگه دارد. من هم نتوانستم سر پا بايستم، پاهام همان طور بي‌سيم به دست، شل شدند. زانو زدم. ساعت‌ها گريه کردم.😔😭 #شهید_مهندس_مهدی_باکری #سلام_بر_شهیدان_باکری #سلام_بر_شهید_کاظمی #شادی_روح_مطهر_شهدا_صلوات #خادمین_پیروان_شهید_97 #ڪانال_پیروان_شــهداے_بجنورد https://eitaa.com/piyroo