درباره ادب حضرت عباس علیه السلام آمده
ایشان بدون اجازه در کنار امام حسین علیه السلام نمی نشست و اگر بعد از اجازه می نشست، درست مانند یک عبد و غلام خاضع و متواضعانه مقابل حضرت می نشست. همچنین نقل شده است که در طول 34 سال عمر حضرت عباس آن بزرگوار هرگز برادر را برادر خطاب نکرد، بلکه با تعبیراتی مانند: سیدی، مولای، یابن رسول الله، آن حضرت را خطاب می کرد.
همچنین نقل شده است که روزی امام حسین علیه السلام در مسجد طلب آب کرد، حضرت عباس که در سنین کودکی بود با عجله از مسجد بیرون رفت و پس از چند لحظه در حالی که ظرفی پر از آب در دست داشت وارد شد و کمال احترام به حضرت تقدیم کرد.
روز دیگری خوشه انگوری به او دادند، آن حضرت با این که کودک بود با شتاب از خانه بیرون رفت، از او پرسیدند: کجا می روی؟ گفت: می خواهم این انگور را برای مولایم حسین ببرم.
@pompos
مولا علی
معرّفى الگوى پرهيزگارى
از خدا چون خردمندان بترسيد كه دل را به تفكّر مشغول داشته، و ترس از خدا بدنش را فرا گرفته، و شب زنده دارى خواب از چشم او ربوده، و به اميد ثواب، گرمى روز را با تشنگى گذارنده، با پارسايى شهوات را كشته، و نام خدا زبانش را همواره به حركت در آورده.
ترس از خدا را براى ايمن ماندن در قيامت پيش فرستاده، از تمام راه هاى جز راه حق چشم پوشيده، و بهترين راهى كه انسان را به حق مى رساند مى پيمايد.
چيزى او را مغرور نساخته، و مشكلات و شبهات او را نابينا نمى سازد، مژده بهشت، و زندگى كردن در آسايش و نعمت سراى جاويدان و ايمن ترين روزها، او را خشنود ساخته است. با بهترين روش از گذرگاه دنيا عبور كرده، توشه آخرت را پيش فرستاده، و از ترس قيامت در انجام اعمال صالح پيش قدم شده است، ايام زندگى را با شتاب در اطاعت پروردگار گذرانده، و در فراهم آوردن خشنودى خدا با رغبت تلاش كرده، از زشتى ها فرار كرده، امروز رعايت زندگى فردا كرده، و هم اكنون آينده خود را ديده است.
پس بهشت براى پاداش نيكوكاران سزاوار و جهنّم براى كيفر بدكاران مناسب است، و خدا براى انتقام گرفتن از ستمگران كفايت مى كند، و قرآن براى حجّت آوردن و دشمنى كردن، كافى است.
نهج البلاغه، خطبه 83
@pompos