🏃‍♂️ سیلاس درون من برای من همیشه کودکی‌ها با تمام جذابیتش، فراز و فرودش و جنگ و رنگش، یک سرمایه‌ی تمام نشدنی است. این احساس را بیشتر آدم‌ها شاید داشته باشند. وقتی به آدامس شیکی که دوست داشتیم، به کانادای خنک که از جعبه آب یخ بیرون می‌آوردیم و جلوی مغازه سر می‌کشیدیم، به خانه‌ی قدیمی مادربزرگ که الان دیگر نیست، به دستگاه چاپ برگه‌های امتحان که در دفتر مدرسه، مو به تن بچه‌های کلاس سیخ می‌کرد، و معلمی که شق و رق کنار نیمکت می‌ایستاد؛ فکر می‌کنم، همچنان می‌توان آموخت. این لحظه‌، بیشتر از اندوه گذشته رونمایی کرده‌ام؛ چرا؟ اندوه کودکی، این روزها بیشتر همراهی‌ات می‌کند، همدمت‌ می‌شود، می‌دود دنبال شادی و با تلاشی کودکانه، خفت چند لبخند را می‌گیرد و می‌آورد درون کلبه‌ی کهنسالی‌ات و با تو تکلم می‌کند و می‌گوید«ای بابا اینقدر سخت نگیر، دلت رو بزن به دریا» و من زیر لب، ریز ریز می‌خندم. تردید ندارم هر انسانی در کنار مرگ اندیشی، چاره‌ای جز کودک‌اندیشی هم ندارد، این دو مکمل یکدیگر هستند یادآوری «يَوْمَ وُلِدْتُ وَ يَوْمَ أَمُوتُ» همان اندیشه در آغاز و انجام است. بخشی از کودک اندیشی همان تصاویر دوران کودکی ست که چشیدنش حالا، حلاوتی دیگر دارد، عکس‌ها، فیلم‌ها، دفترچه‌های مشق و کتاب‌های سارا و دارا و باب آب داد، همه با تخیل دوره بزرگسالی معنای جدیدی به تو تقدیم می‌کند، حالِ تو را در زندگی اکنون به پیش می‌برد که کشف و مکاشفه‌ها با سرمایه‌ی کودکی ارزشمندتر است. سریال سیلاس یا توفان را الان جور دیگر می‌بینیم و این سن و سالِ بینده است که سریال را به شکل جذاب‌تر و پرمعناتری جلو می‌برد و دستت را در دامنگاه زندگی می‌گیرد. امشب سیلاس درونم را با عینک عصر سرکشی انسان، به تماشا نشستم، چه جلوه‌های کمیابی هستند برای دوباره زندگی کردن و کشف واقعیت‌های جدیدی از ساحت انسان امروزین. در هر حال ما با گذشته‌ تکمیل می‌شویم و بالاتر: با بوییدن گذشته به تکامل می‌رسیم. یاد ما گرامی باد. #علی_اسفندیار #عصرجدید #سریال_سیلاس #سریال_ایرانی #پویانویسی @pooyanevisi