#خاطره ای از ۱۸سال #اسارت #شهید_سرلشگر_خلبان_حسین_لشگری، اولین اسیر ایرانی در #جنگ_تحمیلی و آخرین اسیری که آزاد شد آنقدر اسارتش طولانی شده بود که یک افسر عراقی بهش گفته بود: تو به #ایران باز نمی گردی بیا همین جا تشکیل خانواده بده !... همسرشهید لشگری میگفت: خدا حسین را فرستاد تا سرمشقی برای همگان شود... او اولین کسی بودکه رفت. ( اولین اسیر بود) و آخرین نفری بود که از اسارت برگشت... اسیر که شد پسرش علی۴ ماهه بود و به هنگام آزادیش علی پسرش دانشجوی دندانپزشکی بود... وقتی بازگشت از او پرسیدند: اینهمه سال انفرادی راچگونه گذراندی؟ و او گفت: برنامه ریزی کرده بودم و هرروز یکی از خاطرات گذشته ام را‌ مرور میکردم سالها در سلول های انفرادی بود و با کسی ارتباط نداشت، قرآن را کامل حفظ کرده بود، زبان #انگلیسی میدانست و برای ۲۶ سال نماز قضا خوانده بود حسین میگفت: از هیجده سال اسارتم ده سالی که تو انفرادی بودم سالها با یک "مارمولک" هم صحبت میشدم بهترین عیدی که این ۱۸ سال اسارت گرفتم، یک نصفه لیوان #آب یخ بود! عید سال ۷۴ بود، سرباز عراقی نگهبان یک لیوان آب یخ می خورد می خواست باقی مانده آن را دور بریزد، نگاهش به من افتاد، دلش سوخت و آن را به من داد، من تا ساعت ها از این مسئله خوشحال بودم این را بگویم که من مدت ۱۲ سال ( نه ۱۲ روز یا ۱۲ ماه)در حسرت دیدن یک فضای سبز و یک منظره بودم حسرت ۵ دقیقه آفتاب را داشتم... منبع:کتاب #خاطرات_دردناک ناصر کاوه