📌متن شبهه👇 #2021 با توجه به نوروز، بحث "بدعت" بودن این عید شکل می‌گیرد و حتی عده‌ای آن را تحریم می‌کنند. احادیث و روایات متضادی نیز نقل می‌شود (مثل هدیه آوردن برای پیامبر و حضرت علی در نوروز و تایید ایشان و همچنین روایات مخالف نوروز) لطفا راهنمایی کنید البته در مورد نیک بودن اعمالی مثل صله ارحام نظافت و .. و خطا بودن اسراف و خرافات و ... شکی نیست سوالم بیشتر در مورد خود نوروز است. (حسابداری) 📌 *پاسخ شبهه*👇 ما نباید مثل "وهابی‌"ها به خودمان و دیگران اجازه دهیم که واژه‌ها و اصطلاحات دینی و فقهی را ملعبه و لقله زبان کنند و به عنوان دستاویزی جهت اهداف و امیال و تخیلات خود و انحراف در باورها و اعتقادات دینی، مورد سوء استفاده قرار دهند. ندیدید آنها (وهابی‌ها) هر چیزی را که خوششان نیاید، می‌گویند: «شرک است - بدعت است – حرام است و ...». بالاخره واجب، حرام، مستحب، مکروه، مباح، ایمان، توحید، شرک، سنّت، بدعت و ...، هر کدام معنای خاص خود را [به ویژه در فقه] دارند و احکام مربوطه در موضوعی نیز بسیار مبین و مبرهن است. حتی ممکن است گناهی بسیار بزرگ و از گناهان کبیره باشد، اما "شرک" نباشد و یا عادت یا رسمی غلط باشد، اما «بدعت» نباشد. بدعت: بدعت در لغت یعنی "نو و بی‌سابقه"، مثل این که می‌فرماید: خداوند متعال «بَدِيعُ الْسَّمَاواتِ والأرضِ / الأنعام، 101» است، یعنی عالم را بدون سابقه و الگوی پیشین خلق کرده است و یا در مورد حضرت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله می‌فرماید که مردم بگو: نبوت، رسالت و دعوت من، یک کار بی‌سابقه نیست، پیش از من نیز نبی و رسول بوده، وحی نازل شده و به حق دعوت شده‌اید. «قُلْ مَا كُنتُ بِدْعًا مِّنْ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ» (الأحقاف، 9) ترجمه: بگو من از بين انبياء پيغمبرى نوظهور و استثنايى نيستم و خبر ندارم كه با من و با شما چه معامله مى‏كنند تنها و تنها آنچه را به من وحى مى‏شود پيروى مى‏كنم و خلاصه من جز اينكه به روشنى انذارتان كنم وظيفه‏اى ندارم. نوآوری: حال آیا اسلام با هر نوآوری و کار جدیدی مخالف است؟ اگر این طور باشد که به طور کلی زندگی، رشد و پیشرفت و حتی هر حرکتی تعطیل می‌شود. جاده‌ آسفالته و خودرو و سفینه فضایی و علوم تجربی جدید و ... همه به لحاظ لغوی "بدعت" هستند، سرودن یک غزل جدید، نوآوری در هنر و ... نیز بدعت است، چرا که سابقه نداشته است. بدعت حرام: آن بدعتی که حرام است، بدعت در دین است. یعنی کسی چیزی را که در دین [قرآن کریم و سنّت و سیره‌ی اهل عصمت صلوات الله علیهم اجمعین] نبوده و مورد تأیید نیست و یا حتی منافات دارد را بیاورد و به عنوان یک اصل یا سنّت دینی معرفی کند. مثلاً اگر کسی "نامزدی" و به اصطلاح نامزدبازی را از دین بخواند و مدعی شود که با نامزد شدن دو طرف محرم یک دیگر می‌شوند، "بدعت" است. چون در دین چنین حکمی نیامده است. پس نمی‌توان گفت که بزرگداشت یک سالروز تولد، یک سالروز ملی، یک جشن ملی و ... "بدعت" است، چرا که کسی مدعی نشده که "دین" چنین حکمی داده است. اجتناب از فعل حرام و انجام مستحبات: در این گونه امور که اصطلاحاً به آنها "مباحات" اطلاق می‌شود، لازم است که اولاً قصد قربت باشد و ثانیاً در آن فعل حرام انجام نشود و ثالثاً به مستحبات متناسب با آن توجه و عمل شود. پس چنین نیست که اگر کسی بزرگداشت تولد یا سالگرد ازدواج گرفت و دیگران نیز به او تبریک گفتند، "بدعت" قلمداد شود و بگویند: ما آیه و حدیثی در مورد جشن تولد یا سالگرد ازدواج شما نداریم. بلکه صله ارحام، تبریکق گفتن، شاد کردن یک دیگر، احترام متقابل، روابط عمومی و ...، همه از مستحباتی است که در اسلام بر آن تأکید شده است. عید نوروز: نوروز را ما ایرانیان وضع نکرده‌ایم که گفته شود "بدعت" است، بلکه خلقِ حکیمانه‌ی خداوند سبحان و بدیع می‌باشد. اوست که خورشید، زمین، ماه، ستارگان، فلک و چرخش و بالتبع چهارفصل و تقویم را آفرید و در یک لحظه‌ای، پایان دوره‌ی جاری (با ختم زمستان) و آغاز دوره و سال جدید (با تحویل نوروز) واقع می‌شود. مسلمان و کافر و ایرانی و عرب و آلمانی هم ندارد. سالگردهای اعتباری و طبیعی: مردمان در فرهنگ‌های مختلف، برای آغاز سال نو، تقویم‌های متفاوتی دارند. برخی بر مبانی دینی استوار است، مثل تاریخ میلادی یا هجری قمری – یا هجری شمسی، برخی بر سنت‌های ملی و بومی استوار است، و سال نو در برخی فرهنگ‌های دیگر بر طبیعت استوار است، حال یا گردش ماه و (شمسی – قمری) را مبنا قرار می‌دهند، مثل چین، یا سال شمسی (گردش زمین به دور خورشید) را مبنا قرار می‌دهند، مثل ایران و بسیاری دیگر از کشورهای جهان. در هر حال گردش طبیعت برای اغلب مردم جهان مبنای محاسبه است، حال خواه یک سرآمد دینی و فرهنگی هم به آن اضافه شده باشد (هجری قمری – هجری شمسی - میلادی)