📌متن شبهه👇#4221 سلام وقت بخیر رسول خدا(ص) در نکوهش چاپلوسی دستور دادند: به صورت ستايشگران چاپلوس خاك بپاشيد.  asriran.com/000uHd هر يك از ائمه خصوصاً امام زين العابدين امام صادق، امام رضا ـ عليه السّلام ـ به شاعراني كه در مدح آن ها شعر گفته اند جايزه داده و تشويق نموده اند فرزدق امام زين العابدين را مدح نمود و در مدح آن حضرت در كنار خانه خدا افتخاري براي خود در تاريخ آفريد. https://www.pasokh.org/fa/Article/View/9878/%D8%AC%D8%A7%D9%8A%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%AF%D8%AD-%D9%88-%D8%B4%D8%B9%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D9%88%D8%B5%D9%81-%D9%85%D8%B9%D8%B5%D9%88%D9%85%D9%8A%D9%86(%D8%B9)?CID=21788 جمع بین دو روایت فوق چگونه است؟ بالاخره برخورد معصومین در مقابل ستایشگران چگونه بود؟ خاک میپاشیدند یا جایزه میدادند؟ آیا این نسخه درمورد غیر معصوم و علمایی مثل علم الهدی نیز صادق است یا خیر؟ 📌 پاسخ به شبهه👇 سید این پاسخ و بزن👇 🔷️ بسم الله الرحمن الرحیم 🔶️ سلام علیکم 💠 بین تملق (چاپلوسی) با مدح تفاوتهای بسیاری وجود دارد. تملق مذموم و گناه است، اما مدح دیگران جایز و معمولا ثواب هم دارد. 💠 چاپلوسی یا تملق به معنی چرب زبانی است که معمولا به زبان و بصورت ظاهری صورت میگیرد و با رضا و رغبت نیست و به ‌عنوان یکی از رذایل اخلاقی، مورد ابتلای بسیاری از جوامع انسانی میباشد. چاپلوسی، حالتی است که ریشه در ضعف نفس و نوعی اسارت روحی انسان در برابر آدمهایی دارد که برای جلب منافع و کسب امتیازهای مادی صورت می‌گیرد. تعریف و تمجید بیش از حد و نیز ستایش افرادی‌ که شایستگی آن ‌را ندارند و یا حداقل در این حد نیستند، تملق‌گویی است. تملق‌گویان افراد ضعیف‌النفس و حقیری هستند که به‌ خاطر منفعت طلبی و طمع‌ورزی، گرد افرادی جمع می‌شوند و با چاپلوسی کردن از موقعیت یا ثروت یا قدرت آن‌ها سوءاستفاده میکنند. چاپلوسی و تملق گویی معمولا توسط افرادی انجام میشود که نیازمند و اسیر دنیاطلبی باشند، آنها فاقد قدرت تهذیب نفس واقعی می‌باشند این افراد از قدرت و قابلیتهای خود و اتکال به خداوند غافل میشوند و در باتلاق دنیا طلبی بی حد و مرز گرفتار میگردند و سیر انحطاط را میپیمایند. 💠 تملق و چاپلوسی دیگران، سبب غرور آنها می‌شود و زمینه ساز سستی و خیانت در وظایف و مسئولیت‌های آنها میشود همچنین خود را وظیفه شناس، امانت‌دار و فداکار در راه مردم می‌پندارند و از مردم انتظار تایید و سپاسگزاری دارند. بنابراین شایسته است که مناسب‌ترین روش مبارزه با رفتارهای تملق‌آمیز که همان بی‌اعتنایی به تملق گوینده است مورد توجه قرار گیرد. در روایتی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله داریم: «اُحْثُوا التُّرابَ عَلی وُجُوهِ الْمَدّاحینَ؛ به صورت چاپلوسان و مدحان خاک بپاشید» (من لایحضر، ۴، ۱۲۸) خاک پاشیدن کنایه از بی توجهی و عدم تقدیر از چاپلوسان است. 💠 اما مدح یا تعریف و تمجید به اندازه و به موقع و به جا از افراد صفتی پسندیده است که نشان دهنده ی احترام، و بزرگداشت خوبی و نیکی در جامعه است. این عمل موجب تشویق انسانهای درستکار و افزایش خوبیها و حسنات در اجتماع می شود. در حدیثی ار امیرالمومنین علیه السلام داریم: الثَّناءُ بِأکْثَرِ مِنَ الْاِسْتِحقاقِ مَلَقٌ وَ التَّقْصیرُ عَنِ الْاِسْتِحْقاقِ عَیٌّ اَوْ حَسَدٌ. ستایش بیش از حد، تملق است و کوتاهی در ستایش، درماندگی است یا حسد. (نهج البلاغه، ح ۳۴۷) 💠 اگر ثنا و مدح و ستایش افراد بر اساس صداقت و بیان حقیقت و واقعیت باشد، امری پسندیده است، اما اگر از محدوده صداقت و حقیقت خارج شود و به اظهار مطلبی که در مورد فردی مصداق ندارد پرداخته شود و یا فضیلتی را مورد ستایش قرار دهند که آن شخص در آن حد و اندازه از آن، بهره مند نیست و بیش از آنچه استحقاق دارد مورد توجه قرار ‌گیرد و ستوده ‌شود، در آن صورت این ثنا و حمد به‌عنوان تملق و حمد دروغین قلمداد شده و مذموم و ناپسند شمرده می‌شود. 💠 اگر گاهی ائمه اطهار علیهم السلام از شاعران و مداحانی مثل فرزدق یا دعبل خزاعی تقدیر کرده اند به این جهت نبوده است که آنان نیازی به تعریف و تمجید داشتند، بلکه به این دلیل بود که شعر در زمان گذشته یک رسانه ی بسیار قوی بود و مردم با شنیدن شعر شاعران و مدح و ستایش آنان از اهل بیت علیهم السلام توجه آنها به ائمه اطهار علیهم السلام جلب می شد و این امر سبب هدایت بیشتر آنان در راه حق می گردید. از امام رضا عليه السلام روايت شده است كه فرمودند:  «هر مؤمنى يك بيت شعر در مدح اهل‌بيت بگويد، خداوند متعال براى او در بهشت شهرى بنا كند كه بزرگ‌تر از هفت برابر دنيا باشد. وهنگامى كه وارد آن شهر شود هر ملك مقرّب وهر پيامبر مرسلى به ديدن او مى‌آيند» (عيون اخبار الرّضا، ج ۱، ص ۷، ح ۳) پس مدح خالصانه ی معصومین علیهم السلام عبادت و ثواب بسیار زیادی دارد. 💠 تملق و چاپلوسی در مقابل عالمان دین