📌متن سؤال👇#4446 سلام . سوال من این است که ایا میتونیم بگیم این جهان خواب و خیاله.اگه جواب منفیه اثبات کنید. 📌 پاسخ به سؤال👇 1️⃣ هر انسانی خودش و حالات نفسانی خودش مانند شادی، غم، امید، اضطراب، درد و ... را با علم حضوری می یابد. یعنی خود همین واقعیت ها نزد او حاضر هستند و علم و معلوم در این موارد وحدت دارند. از سوی دیگر واقعیت های خارجی با عقل قابل اثبات است. 📎 برای آشنایی علم حضوری اینجا 👇را ببینید: https://b2n.ir/h12601 https://b2n.ir/e03079 ❇️ به عنوان مثال وقتی بر اثر مواجهه با شیئی محسوس، پدیده ای ادراکی در ما محقق می شود، مثلاً بر اثر برخورد دست با ظرفی داغ دست ما می سوزد، چنین استدلالی در ذهن ما شکل میگیرد: 1. «من حالت سوختن دست را دارم» 2. «چیزی که خودبه‌خود وجود ندارد، وجودش وابسته به غیرخودش است». 3. پس «وجود این حالت درونی در من علتی دارد». 4. «علت این حالت، یا من هستم یا غیرمن است». 5. «من علت این حالت نیستم». 6. بنابراین «این حالت منشئی بیرون از من دارد». 7. «علت آنْ وجود ظرف داغی است که خارج از من است» 2️⃣ در زمینه انکار واقعیت و انکار علم به واقعیت، سخنانى که از سوفیستها و شکاکان نقل شده، که از یک نظر به دو بخش تقسیم مى‏شود یکى آنچه درباره وجود و هستى گفته‏اند و دیگرى آنچه درباره علم و شناخت اظهار کرده‏اند یا سخنان ایشان دو جنبه دارد یک جنبه آن مربوط به هستى شناسى و جنبه دیگر آن مربوط به شناخت‏شناسى است. ❇️ مثلا عبارتى که از افراطى‏ترین سوفیستها، گرگیاس، نقل شده که هیچ چیزى موجود نیست و اگر چیزى وجود مى‏داشت قابل شناختن نمى‏بود و اگر قابل شناختن مى‏بود قابل شناساندن به دیگران نمى‏بود جمله اول آن مربوط به هستى است که باید در بخش هستى شناسى مورد بررسى قرار گیرد ولى جمله دوم آن مربوط به بحث فعلى شناخت‏شناسى است. ❇️ نخست این نکته را خاطر نشان مى‏کنیم که هر کس در هر چیزى شک کند نمى‏تواند در وجود خودش و در وجود شکش و نیز وجود قواى ادراکى مانند نیروى بینایى و شنوایى و وجود صورتهاى ذهنى و حالات روانى خودش شک کند و اگر کسى حتى در چنین امورى هم اظهار شک نماید یا بیمارى است که باید معالجه شود یا به دروغ و براى اغراض سوئى چنین اظهارى مى‏کند که باید تادیب و تنبیه شود. ❇️ همچنین کسى که به بحث و گفتگو مى‏پردازد یا کتاب مى‏نویسد نمى‏تواند در وجود طرف بحث و یا در وجود کاغذ و قلمى که مى‏نویسد شک کند؛ نهایت این است که بگوید همه آنها را در درون خودم درک مى‏کنم و اما در وجود خارجى آنها شک دارم؛ چنانکه ظاهر سخنان بارکلى و بعضى دیگر از ایدآلیستها این است که ایشان همه مدرکات را فقط به عنوان صورتهاى درون ذهنى مى‏پذیرفته‏اند و وجود خارجى آنها را انکار مى‏کرده‏اند، ولى وجود انسان هاى دیگرى را که داراى ذهن و ادراک هستند قبول داشته‏اند؛ ولى چنین نظرى به معناى نفى مطلق علم یا مطلق وجود نیست، بلکه انکار موجودات مادى چنانکه از بارکلى نقل شده به معناى انکار بعضى از موجودات و شک در آنها به معناى شک درباره بعضى از معلومات است. ❇️حال اگر کسى ادعا کند که هیچ شناخت‏یقینى امکان ندارد از وى سؤال مى‏شود که آیا این مطلب را مى‏دانى یا درباره آن شک دارى اگر بگوید مى‏دانم پس دست کم به یک شناخت‏یقینى اعتراف کرده و بدین ترتیب ادعاى خود را نقض کرده است و اگر بگوید نمى‏دانم معنایش این است که احتمال مى‏دهم معرفت‏یقینى ممکن باشد پس از سوى دیگر سخن خود را ابطال نموده است. ❇️ اما اگر کسى بگوید من درباره امکان علم و شناخت جزمى شک دارم از وى سؤال مى‏شود که آیا مى‏دانى که شک دارى یا نه اگر پاسخ دهد مى‏دانم که شک دارم پس نه تنها امکان بلکه وقوع علم را هم پذیرفته است اما اگر بگوید در شک خودم هم شک دارم این همان سخنى است که یا به علت مرض و یا از روى غرض گفته مى‏شود و باید به آن پاسخ عملى داد. ❇️ با کسانى که مدعى نسبى بودن همه شناختها هستند و مى‏گویند هیچ قضیه ‏اى بطور مطلق و کلى و دائمى صحیح نیست نیز مى‏توان چنین گفتگویى را انجام داد یعنى مى‏توان به ایشان گفت همین قضیه که هیچ قضیه‏اى بطور مطلق صحیح نیست آیا مطلق و کلى و دائمى است‏یا نسبى و جزئى و موقت؟ اگر همیشه و در همه موارد و بدون هیچ قید و شرطى صادق است پس دست کم یک قضیه مطلق و کلى و دائمى ثابت مى‏شود و اگر خود این علم هم نسبى است معنایش این است که در بعضى از موارد صحیح نیست و ناچار موردى که این قضیه درباره آن صدق نمى‏کند قضیه‏اى مطلق و کلى و دائمى خواهد بود. 🧷 برای مطالعه بیشتر درباره اثبات جهان خارج میتوانید به اینجا👇 مراجعه کیند: http://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/2320 🧷 برای مطالعه بیشتر درباره شکگرایی و ارزیابی آن اینجا👇 را ببینید: http://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/272 همچنین: آموزش فلسفه علامه مصباح یزدی ج1 درس 12. https://eitaa.com/joinchat/5701648C9536f328f0