#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 3⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_اول (دوره صبر) #تعابیر_زشت 💠 این دوره از زمان شهادت پیامبر عظیم الشأن اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و غصب خلافت، آغاز می شود و تا ۲۵ سال ادامه دارد و تا آغاز خلافت مولی الموحدین امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیه السلام)، ادامه دارد. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) درباره این دوره می فرمایند: 🖋 ... و علی (علیه السلام ) ۲۵ سال سکوت کرد. البته در همین جا تعبیر های زشت و ناشایستی از طرف دوستان نادان علی می شود که شایسته او نیست؛ از جمله این که می گویند علی (علیه السلام) ۲۵ سال خانه نشین شد و علی یک روز هم خانه نشین نشد. آن کسانی که برنامه شان خانه نشینی است و زندگی شان با خانه نشینی می گذرد، سکوت علی را، از سطح عالی فرود آمدن علی را "خانه نشینی" نام داده اند، ولی این خانه نشینی نبود؛ این را مکرر شاید گفته ایم. علی در همان روزی هم که صحبت خلافتش بود، می گفت من هم چنان که تا کنون مورد مشورت بودم، فرد دوم قدرت بودم، حالا هم همان جور باشم؛ پس علی در ۲۵ سال، فرد دوم قدرت بود. در تمام مسائل حساس علی وارد بود، همه تصمیم های مهم، با نظر علی گرفته می شد، در همه غزوات، نظر علی جلب میشد و سوال میشد، در همه شوراهای نظامی، علی رای قاطع داشت و از نظر علی استفاده میشد و نظر میداد. یک عضوی از اعضای جامعه اسلامی بود و آن هم آن چنان عضوی بزرگ، آن چنان نیرومند، آن چنان روشن بین؛ و یک چنین عضوی حق ندارد خانه نشین باشد. خانه نشین بود یعنی چه؟ یعنی می آمد در مسجد نمازش را میخواند بعد بر می گشت خانه، مشغول عبادت میشد یا مشغول خانه داری میشد؟ این جوری بود؟ نه، زندگی علی این را گواهی نمیکند؛ خانه نشینی نبود. [فقط] در راس قدرت قرار نگرفت. البته دشمنان مخصوصی داشت که سعی میکردند او را کنار بزنند و به بازی نگیرند و کار دستش ندهند، اما مگر هر چه دشمن خواست آدم مجبور است آن را تحمل کند؛ علی تحمل نمی کرد. در صحنه اجتماع [بود]. 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار پنجم، صفحه ۱۲۱. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 4⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_اول (دوره صبر) #جهاد 💠 جهاد را به دو صورت غلط و یک صورت صحیح می توان تفسیر کرد. یک تفسیر غلط از جهاد این است که هر تلاشی را جهاد بدانیم. تفسیر غلط دیگر این است که فقط مبارزه مسلّحانه را جهاد بدانیم. تفسیر صحیح از جهاد، به صورت مختصر عبارت است از: "درگیری با یک دشمن (این دشمن هر که می خواهد باشد) به یکی از اشکال و شقوق ممکن". به عبارت دیگر _برای این که این تعریف، با معنای لغوی جهاد هم تناسبی داشته باشد_ جهاد عبارت است از تلاش و کوشش در راه پیشبرد هدف، منتها آن تلاش و کوششی که با درگیری با دشمن همراه است. آن تلاش و کوششی که با درگیری با دشمن همراه نیست، اسمش جهاد نیست. در تمام لحظات حیات انسان ۲۵۰ ساله، ائمه اطهار (علیهم السلام)، مشغول جهاد و مبارزه بوده اند و البته شکل و روش جهاد، در هر زمانی، متناسب با مقتضیات زمان و مکان بوده است. تنها دوره ای که استثناء است و به دلیل نو پا بودن اسلام و لزوم حفظ نهال نورس حکومت اسلامی، مبارزه و جهاد صورت نگرفته است، دوره اول است که ۲۵ سال به طول می انجامد و استراتژی متفاوتی اتخاذ شده است. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) درباره این استراتژی می فرمایند: 🖋 ۲۵ سال گذشت و علی (علیه السلام) با قدرت های زمان مبارزه نکرد. این تنها نقطه ای است که در تاریخ ۲۵۰ ساله ائمه ما، یک جا می بینیم که امام، مبارزه به معنای درگیری نداشته؛ تبلیغ میکرد، فضائل خود را بیان میکرد، شایستگی های خود را به رخ می کشید، اما درگیری نداشت؛ این یک نقطه است. البته هر چه از آغاز این دوره به پایان این دوره نزدیک می شود، هر چه زمان به طرف [خلافت] عثمان نزدیک می شود، وضع علی (علیه السلام) تدریجا عوض می شود. البته صورت مبارزه ای که من در امام صادق (علیه السلام) یا در امام موسی بن جعفر (علیه السلام) می بینم، در امیرالمومنین (علیه السلام) تا آخر ۲۵ سال هم نمی بینم. این دوره اول از زندگی ائمه است؛ یعنی دوره ۲۵ ساله آغاز امامت که امیرالمومنین (صلوات الله علیه) با دشمن، مبارزه به معنای درگیری ندارد، جهاد _به آن معنایی که دیروز گفتم_ با دشمنی که قدرت را در دست گرفته است، ندارد. 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار پنجم، صفحه ۱۲۲. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 5⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_دوم (دوره تشکیل حکومت اسلامی) #مخالفین 💠 این دوره، پس از تمایل و هجوم و اصرار بی سابقه مردم به حکومت امیرالمومنین (علیه السلام) آغاز شد؛ ولی علی رغم این هجمه بی سابقه، پس از دیدن حکومت انقلابی علوی، مخالفین فراوانی پیدا کرد. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) درباره این مخالفت ها می فرمایند: 🖋 حکومت علی (علیه السلام)، یک حکومت انقلابی است. یک حکومتی که جامعه قبل از خود را از بنیان تغییر می دهد. جامعه عثمانی را با جامعه علوی قیاس نمی شود کرد؛ نمی شود گفت همان جامعه است منتها اصلاح شده؛ نه، تغییر بنیادی پیدا کرده، لذا مخالف دارد. مخالفین چه کسانی هستند؟ همه کسانی که از انقلاب رنج می برند و صدمه می خورند؛ یعنی ضد انقلاب؛ این ها مخالفین حکومت انقلابی علی هستند؛ قدرتمندانی که سعی می کردند قدرت را در دست بگیرند و در راس قرار بگیرند، اشراف و ثروتمندانی که از بغل حکومت ها می خواستند بخورند، لاشه خوارانی که عادت کرده بودند در سایه قدرت و حکومت خلفای پیشین، تبعیض ها را به نفع خود مستحکم باقی نگه دارند، مقدس مآب هایی که در نظام قبلی برایشان ارزش وجود داشت، اگر چه کار نمی کردند، اما در این نظام هیچ ارزشی برایشان ملحوظ نیست. 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار پنجم، صفحه ۱۲۴. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 6⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_سوم (دوره ایجاد تشکیلات پنهانی برای قیام) #تغییر_استراتژی 💠 این دوره، بیست سال به طول انجامید و در سال ۴۱ هجری، با صلح امام مجتبی (علیه السلام) آغاز شد و در سال ۶۱ هجری، با شهادت امام حسین (علیه السلام) به پایان رسید. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) درباره چگونگی آغاز این دوره می فرمایند: 🖋 ... همین ناصری که آن روز علی علیه السلام داشت، امروز حسن علیه السلام نداشت؛ همین. ماجرای امام حسن علیه السلام خلاصه می شود در این. در یک تنگنای عجیب قرار گرفت، در یک مضیقه ای که هیچ انسان بزرگی از این مضیقه نمی تواند به سلامت رد بشود، اما امام حسن علیه السلام به سلامت رد شد. تفسیر صلح هم در جای خودش هست و بحث دیگری دارد. و امام حسن علیه السلام وقتی خود را در این مضیقه دید، یک قدمی برداشت، یک ابتکاری کرد که با این ابتکار؛ مرحله سوم امامت آغاز شد. این ابتکار چه بود؟ این ابتکار این بود که صحنه مبارزه حق و باطل را، یعنی صحنه مبارزه قرآن و ابوسفیان را، و علی و معاویه را، از روی زمین منتقل کرد به زیر زمین. تا کنون مبارزه در میدان جنگ بود، شمشیر ها کشیده می شد، بر سر هم می کوبیدند، رجز ها می خواندند، این به دشمنی با او و او به دشمنی با این، مباهات ها می کردند؛ ناگهان امام حسن علیه السلام وضع جنگ را به سود خود تغییر داد، یعنی چهره دوستان خود را بست. شمشیرها را از دست آن ها نگرفت _اشتباه نکنید!_ تصمیم های آن ها را متزلزل نکرد، [بلکه] میدانشان را عوض کرد. به آن ها تفهیم کرد که با معاویه، در میدان بارز و آشکار نمی شود جنگید؛ بروید پشت پرده‌. 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار پنجم، صفحه ۱۲۷. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 7⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_سوم (دوره ایجاد تشکیلات پنهانی برای قیام) #مقصود_از_تشکیلات 💠 در این دوره، برای ایجاد یک تشکیلات پنهانی برای قیام، تلاش های بسیاری شد و نتیجه آن نیز قیام عاشورا بود. البته منظور از این تشکیلات، یک تشکیلات مجهز منظم مدرن قرن بیستمی نیست، بلکه مقصود، چیز دیگری است. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) درباره مقصود از تشکیلات شیعه در این دوره می فرمایند: 🖋 بعد از آن که امام حسن علیه السلام این دستور را داد، این فرمان داده شد، مرکز که کوفه است، مرکز دیگر که مدینه است و در اطراف و اکناف اقطار اسلامی که این دو مرکز، شعبه هایی دارند، تشکیلات تشیع به وجود آمد. البته این را لازم است توضیح بدهم که ما وقتی می گوییم "تشکیلات شیعه" و می گوییم "حزب تشیع"، فورا یک تشکیلات مجهز منظم مدرن قرن بیستم به نظر نیاید که شما خیال می کنید که یک کادر رهبری هست و بعید نمی دانم یک جمعیتی ذیل آن؛ یک تشکیلاتی باشد به صورتی که امروز در قرن بیستم اگر کسی بخواهد حزبی درست کند، که البته بنده بلد نیستم؛ این به نظر نیاید، لزومی ندارد این جور باشد. تشکیلات شیعه که ما می گوییم، یعنی رهبری معین و مشخصی در راس به نام امام، یک عده خواصی که سخن او را خوب می فهمند و عمل می کنند و یک عده توده شیعه که گوش به فرمان امامند و آنچه او گفت، انجام می دهند. و اما آن خواص، لزومی ندارد که لحظه به لحظه از امام یک نامه ای بیاید، یک دستوری بیاید، در هر جزئیات کارشان به آن ها فرمان بدهد. نه، ممشی دستشان است، خط مشی را فهمیده اند و می دانند باید چگونه [عمل کنند]. این است که در مدت نه سال که امام حسن علیه السلام زنده بود، شیعه خودش را ساخت.‌ 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار پنجم، صفحه ۱۳۰. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 8⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_سوم (دوره ایجاد تشکیلات پنهانی برای قیام) #کارخانه_انسان_سازی 💠 در این دوره، امام مجتبی علیه السلام، با ایجاد تشکیلات پنهانی، کارخانه انسان سازی عظیمی به وجود آورد. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) درباره کارخانه انسان سازی این دوره می فرمایند: 🖋 باری، امام حسن علیه السلام شروع کرد و جالب هم شروع کرد و افراد را ساخت؛ همان کسانی که در جبهه بندی میان امام مجتبی علیه السلام و معاویه تاب تحمل نیاورده بودند، و نتوانسته بودند یک جمعیت پر شور قابل اطمینانی را برای امام حسن علیه السلام درست کنند، این قدر این ها فرق کردند که ده سال بعد، دوازده سال بعد، تک تک در برابر معاویه بلند شدند و ماجرای حجر بن عدی و یاران حجر بن عدی را می دانید _ که حجر بن عدی یک نفر نبود و تنها نمرد و تنها بلند نشد [بلکه] عده ای بودند _ و رشید هجری و عمرو بن الحمق را و زن عمرو بن الحمق را و بسیاری دیگر را که در کوه ها و بر سر قله ها و در غارها و در راه ها و در زندان ها جنگیدند و به دست دژخیمان معاویه کشته شدند. این ها همه فرآورده های کارخانه آدم سازی امام حسن علیه السلام هستند. و نفر آخرشان کیست؟ می شناسید نفر آخر را؟ آخرین نفری که امام حسن علیه السلام مثل گلوله ای منفجر کرد و از آن ترکش الهی، تیری بیرون انداخت و به سینه دشمن زد را می شناسید؟ نفر آخر برادرش حسین بن علی علیه السلام است؛ یعنی قهرمان کربلا. 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)،گفتار پنجم، صفحه ۱۳۲. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 9⃣2⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_سوم (دوره ایجاد تشکیلات پنهانی برای قیام) #قهرمان_اصلی_کربلا 💠 حماسه عاشورا به عنوان مهم ترین حماسه تاریخ بشریت، همیشه از جهات گوناگون، مورد توجه اندیشمندان اسلامی بوده است. یکی از این جهات این است که قهرمان اصلی این حماسه، چه کسی است؟ 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) این باره می فرمایند: 🖋 شیخ آل یاسین یا سید شرف الدین، در مقدمه این کتاب می گوید امام حسن علیه السلام مثل آن سرداری که سربازان خود را یکی یکی فرا می خواند و مسئولیت هر کدام را به آن ها محول می کند، دانه دانه مسئولیت ها را به زبان بی زبانی، با زبان قرآن و با زبان تاریخ به یارانش حالی کرد. و در آخر حسین بن علی علیه السلام را مورد اشاره قرار داد و گفت: "لا یوم کیومک یا ابا عبدالله"؛ مسئولیت تو از همه سنگین تر است و کار بزرگ و کار آخر را تو باید انجام بدهی، و حسین علیه السلام انجام داد. اینجاست که به نظر شیخ آل یاسین و به نظر سید شرف الدین، قهرمان اول کربلا امام مجتبی علیه السلام است و قهرمان دوم امام حسین بن علی علیه السلام است؛ او بود که صحنه کربلا را درست کرد. 📚 همرزمان حسین (علیه السلام)، گفتار پنجم، صفحه ۱۳۳. @Maaref_Enghelab_Eslami

#همرزمان_حسین_علیه‌السلام 0⃣3⃣ #گفتار_پنجم #ادوار_امامت #دوره_چهارم (دوره‌ی مبارزه‌ی تشکیلاتی با قدرتها و گسترش اسلام حقیقی) 💠 بعد از آنکه واقعه‌ی عاشورا پیش آمد، حکومت اموی ابتدا خیلی سرمست بود، خوشحال بودند که قال کنده شد؛ همه‌جا تبلیغ کردند و گفتند که دشمنان حکومت، دشمنان قدرت یزید، سرکوب شدند و از بین رفتند؛ تصوّر خودشان هم این بود. از این زمان بود که دوره چهارم امامت، آغاز گردید. 🔆 رهبر معظم انقلاب (مدّ ظلّه العالی) این باره می فرمایند: ... ولی ناگهان دیدند که نه، اشتباه کرده‌اند. اوّلاً در بازماندگان دودمان نبوّت کسی مثل زینب هست که کوفه را در یک جا و دربار فاسد و پلید و وحشی یزید را در یک جای دیگر منقلب میکند. در بازماندگان کشتگان کربلا علیّ‌بن الحسین ‌(علیه‌السّلام) هست که در شام، در مرکز قدرت یزید و زیر گوش تخت حکومت یزید و بر روی همان منبری که یزید میرود و ادّعای جانشینی پیغمبر میکند و سر مردم را کلاه میگذارد، و بین مردم شامی که چهل سال است زیر یوغ این خاندان دارند زندگی میکنند و هیچ نمیفهمند، از اسلام هیچ نمیدانند، در میان این جمعیّت و در میان این حصار پولادین جهل که معاویه و قبل از او برادرش یزیدبن ابی‌سفیان به‌وجود آوردند و دنبالش را هم یزیدبن معاویه گرفته، و در میان تیغها و تیرها و نیزه‌ها و کلاه‌خودها و جوشنها و دلهای دژخیم سنگ‌تر از سنگ، امام سجّاد، یک آدم تنها، یک جوان داغدار، ظاهراً یک شکست‌خورده، بر منبر میرود و حقایق را میگوید و اولویّت خودش را برای همین مقام تثبیت میکند و اسلام را به یاد مردم می‌آورد و فضلیت‌ها را در ذهن مردم بیدار میکند. یزید اینها را دید، فهمید که اشتباه کرده است؛ ماجرای نبوّت ختم نشد، دنباله‌ی علی (علیه السلام) هنوز در دنیا هست؛ اینجا یزید این را احساس کرد، فهمید. 📚 همرزمان حسین علیه السلام، گفتار پنجم، صفحه ۱۳۷. @Maaref_Enghelab_Eslami